Her Imperfections [Fukanzen]

Yon-ju Ichi

Pagmulat ko ng mata ko isang nakaka silaw na puti ang nasilayan ko. Dumako ang paningin ko sa kamay paligid ko mga aparatos mula sa ospital ang nakita ko.

Im sure nasa ospital ako at hindi langit.

"What happen baby?"
Bungad na tanong sa akin ng kapatid kong kanina pa pala ako pinag mamasdan ni hindi ko man lang napansin.

As i remember, blood, heat, girl?

"I past out? Nag collapse bako? How's my baby?"
Sunod-sunod na tanong ko.

"The doctor said you are really stress kaya ka dinugo."
Sabi ni Kuya Gabriel.

Bumalik sa alaala ko yung mga nangyari kanina. Sobrang stress nga ang inabot ko roon ha.

"Gising ka na pala Miss Menodaza."
Pumasok ang lalaking medyo may edad na at naka soot ng salamin. Doktor.

"Kamusta na ang lagay mo?"
Sabi niya tapos kasunod niya ring pumasok ang isang nurse.

I slightly nod to agree.

" Napakaraming pagbabago ang nagaganap sa iyong katawan kapag ikaw ay nagdadalang-tao kaya naman napakaraming mga bagay na maaari kang maramdaman. Marami dito ay mga normal lamang na karanasan ng kahit sinong nagbubuntis. Ito ay mga normal na nararanasan ng mga buntis: Labis na pagkapagod, na maaaring mapalitan ng sigla; pagkahilo at pagsusuka kadalasan sa umaga; hirap matunawan ng pagkain; madalas na pag-ihi; pagbabago ng balat; at pagkahapo. Alam kong sobra kang naninibago. Lalo na at napaka bata mo pa para sa pag dadalawang tao. But im here to happily tell you na ayos lang ang lagay ng baby mo."
Sabi niya ar bahagyang inayos ang salamin niya. Tsaka may sinulat na kung ano sa papel niya pero kahit ano pa ang ginagawa niya masaya ako na ayos ang lagay ng anak ko.

Salamat sa Diyos.

"One more thing Ms. Medina. Please avoid stress."
Sabi ng doctor tsaka sila lumabas ng nurse.

"Do you want to avoid the stress?"
My brother asked.

"Yes kuya. Please help me."
I pleaded.

Kapwa namin alam na hindi bagay ang stress na tinutukoy namin. Tao sila. Sila ang mga taong nag papagulo sa buhay ko. Sila ang dahilan ng saya ko at dahilan rin ng kasakitan ko.

We flew to Paris after a month. Tinuloy parin naman ni Kuya Gabriel ang pag pipiloto niya. Doon nga lang sa Paris. Si Mama nag paiwan sa Pilipinas.

Sobrang bilis ng mga pangyayari. Nakapag isip naman na ako ng mabuti. At ang desisyon ko ay ang lumagay sa tahimik kasama ang anak ko dito sa Paris.

About Yohan? After that incident wala na akong narinig na balita mula sa kanya.

Kevin? He flew with us. That idi*t. We're good right now. We're good friends. He wants second chance and i gave him that. But i can only gave friendship. Although alam ko naman na nag papahiwatig siya sa akin ng love, hindi naman ako manhid. I avoid it. Hanggang friendship lang talaga ang kaya ko.

Wag niyo akong sisihin sa naudlot na love story namin ni Yohan. Dahil kahit pag bali-baliktarin niyo ang storya wala talaga. Lagi talagang may harang sa pag mamahalan namin.

Hindi ko pa sigurado kung totoong kapatid ko nga siya. Pero ayokong siguraduhin. Dahil kahit ine expect kong kapatid ko nga siya ay baka mas masakit. Baka tuluyan ng mameklat yung sugat na pinapahilom ko pa lang.

My newborn baby is new to this big, noisy world!
You may worry your baby is not getting enough breastmilk. My baby is feeding every 2 to 3 hours, or at least 8 times a day, i think that is enough. My baby suck, grasp, blink and search for my nipple. Sometimes he'll ook straight into my eyes. It is good to respond by looking back and smiling and nodding. He is learning fast!

As he approaches 1 month old, my baby begins to lose his newborn quiver and jumpiness. He is growing stronger every day and learning about the world around him.

Tamang ang basa niyo 'he'. Lalaki nga siya. Sobrang mahal ko siya. Walang mapagsidlan ang nag uumapaw na saya mula sa puso ko.

Mahaba ang mga pilik mata niya kagaya ni Yohan. Moreno siya katulad ko. Hindi kagaya ng Ama niya na sobra sa kaputian. Hindi pa ganoon lumalabas ang iba sa features niya. Pero tiyak ako na maraming iiyak na babae dahil sa kanya.

Una at pangatlong buwan namin dito ay sobrang hirap. Kahit na sabihin pa nating suportado ako ni Kuya Gabriel. Na ho-homesick ako. Mahirap mag adjust. Pero ngayon bumubuti na.

"Kevin!"
Sigaw ko rito dahil tinatakas niya na naman ang anak ko.

"Stop Kara! Ang ingay mo sabi niya!"
Tumatawang sabi ng loko at umikot sa sala ng bahay namin.

"Pag yan nalaglag mo! Magkakalimutan tayo!"
Sigaw ko at hinabol sila.

"Halika na Keiko."
Sabi ko sa anak ko na todo kapit kay Kevin.

"Ayaw sayo!"
Sabi ni Kevin sabay belat.

"Layu-layuan mo yung anak ko baka mag mana sayo!"
Inis na sambit ko. Araw-araw kaming ginugulo ni Kevin. Susunod-sunod pa kase dito sa Paris pabigat lang naman pala. Panong hindi pabigat? Eh laging nakikilamon sa bahay. Na miss raw kasi niya yung mga lutong pinoy.

Isa pa pala. Hindi na puro prito ang kaya kong lutuin. Nag iimprove na ako! Nakakapag luto narin aking ng mga may sabaw. Achievment.

"Keiko come here baby."
Sabi ko sa anak ko at sa wakas sumama na rin sa akin.

"Maliligo lang ako Kara."
Pag papaalam ni Kevin.

"Mabuti pa, ambaho mo raw sabi ni Keiko."
Pabiro kong sabi.

"Grabe ka. Ako nga tinitiis kita kahit lagi kang amoy kape."
Sabi nito ng naka busangot tsaka kumamot sa ulo niya.

"Anong sabi mo!?"
Sigaw ko.

"Wala!"
Siagw niya ng tumatawa tsaka lumabas ng pintuan.

"Wag kang gagaya don Keiko! Mabuti pang maging bakla ka wag lang maloko! Nakopo."
Sabi ko sa anak ko na tumatawa kahit na wala namang nakaka tawa.

Sa ngayon kuntento ako kung anong meron ako. Masasabi kong masaya ako. Kahit na parang may kulang.