Her Imperfections [Fukanzen]

San-ju Nana

"Mama!"
I shouted with joy as i ran towards her.

"Kara. Na miss kita! Hug me baby!"
She said then gave me a smile.

"I miss you Mama!"
I said with teary eye.

"Bakit ngayon mo lang ako dinalaw?"
She said then frown.

"Im to busy and too exhausted Mama."
I said then frown too. Pero mas lalo kong hinigpitan ang yakap ko sa kanya.

"Who's this guy?"
She ask tapos hinead to toe si Kuya Gabriel.

"Ma this is Kuya Gabriel."
Pag papakilala ko kay Kuya.

Hindi ko alam kung bakit ngayon ko lang napansin na namumula na pala ang mata ni Kuya Gabriel at parang anytime tutulo na ang luha niya.

"Gabriel?"
Sabi ni Mama at halos mapaos na ang boses. Bumitaw kami sa yakap ng isa't-isa. Si Mama tumulo na ang mga luha.

"Hinanap mo kami?"
Sabi ni Mama. Hindi ko alam bat parang may kirot sa puso ko ang mga nangyayari.

"Can i call you M-mama?"
Tanong ni Kuya Gabriel at tuluyan na ngang tumulo ang kanyang nga luha.

"Syempre! I missed you since you left. Gabriel my son!"
Mama said almost hysterical.

Okay? Na iyak narin ako kahit hindi ko ma ipasok sa utak ko yung mga nangyayari at sinasabi nila.

Naguguluhan talaga ako.

"Gabriel... im sorry hindi kita nakuha sa Papa mo. Sorry. Kinuha ka niya sa akin. Sorry hindi man lang kita nabawi. Sorry Gabriel."
Sabi ni Mama habang tuloy-tuloy ang buhos ng kanyang mga luha.

"Okay lang po. Napatawad ko na po kayo. Maayos naman po ang pag papalaki nila sa akin."
Kuya Gabriel is also crying.

I wanna shout with joy. His my real brother. Pero paano? Bakit? Bat hindi man lang niya sinabi?

"Alam kong naguguluhan ka little sis pero i e-explain ko na lang mamaya. Sigurado akong gutom na si Mama at gusto ng maka tikim ng totoong pagkain."
Sabi ni Kuya Gabriel tsaka ginulo ang buhok ko.

"Tama ka riyan! Sawang-sawa na ako sa walang lasang hospital food."
Sabat ni Mama.

Kaya naman dumiretso kami sa pinaka malapit at pinaka masarap na restaurant.

"Sige po, kain lang po kayo."
Sabi ni Kuya Gabriel.

"Sabi mo e. Kahit na baka masira ang figure ko."
Sabi ni Mama at tuloy-tuloy na kumain.

"Kamusta na ang Papa mo?"
Tanong ni Mama. Hanggang ngayon wala parin akong alam. Wala parin silang sinasabi sa akin.

"Nasa maayos na kalagayan na po siya."
Sabi ni Kuya Gabriel na hindi talaga mawawalan ng ngiti sa labi. Sana minana ko na lang yang ngipin niya.

"Nako! Wag siya kamong mag papakita sa akin. Baka mapatay ko siya dahil sa pag layo niya sayo mula sa akin."
Pag bibiro ni Mama kahit na alam kong totoo.

"Di napo kaylangan. Ayos na po ang lagay niya sa langit."
Napa hinto kaming dalawa ni Mama sa pagkain dahil sa naging sagot ni Kuya Gabriel.

"Sorry!"
Sabay naming sabi ni Mama. Nag sorry rin ako kase pakiramdam ko kaylangan kong gawin yon. Kaylangan kong gawin yon dahil sa sinabi ni Mama sa Papa niya.

"Ayos na po."
Sabi nito at ngumiti. Bakit ang bait niya? Nakaka inis. Sobrang bait niya ni hindi man lang ako nag mana.

"Oo nga pala i kwento mo na nga sa kapatid mo ang mga nangyari. I think you need to fed her curiousity."
Tumatawang sabi ni Mama at nag patuloy sa pagkain. Ang takaw ni Mama. Mukhang na miss niya talaga ang pag kain sa labas.

"Okay little sis. I was 15 years old nung nalaman ko yung tungkol sayo.

Wala na yung Papa ko nung mga panahon na iyon. Tanging ang kinilala kong Nanay ang nag sabi sa akin ng totoo. Kaya pala ganun na lang katindi ang galit niya sa akin. Akala ko sinisisi niya lang ako sa pag ka matay ni Papa.

Pero wag mo ng alalahanin yon. Mabait naman ang kinagisnan kong Ina tinuring niya ako na parang sariling kanya. Kaya naman napaka laki ng pasasalamat ko sa kanya.

Kaya rin hindi na ako tumira doon sa dapat kong condo ay mas gugustuhin kong makasama siya at mapag silbihan siya dahil narin minahal ko na rin siya ng sobra-sobra siya ba naman ang kagisnan mong Ina mula pag ka bata.

Nagalit siya sa akin. Oo.

Pero ngayon we're in good terms na. Iyon na nga. Si Papa at Mama ay nag hiwalay. Kinuha ako ng Papa ko mula sa Mama natin. Hanggang sa nakilala ni Mama ang Papa mo at doon kana nabuo."
Kwento niya sa akin na hanggang ngayon ina absorb parin ng utak ko.

"Wala akong masabe. All this time may Kuya pala ako. May kapatid pala ako. At sobrang bait pa."
Hindi ko na ma iwasang mapa luha.

"Ako rin. Pero sa tingin ko kaylangan mo ng aminin kay Mama yung nangyari sayo."
Sabi niya sabay nguso sa baba ko.

"At ano naman iyon?"
Sabi ni Mama at tinaas ang kilay niya. Magaling na nga talaga si Mama. Nakakapag kilay na hahaha!

"Wag mo akong tawanan Kara! Sabihin mo ang dapat mong sabihin."
Paktay na.

"Ma ano... kase ano e. Pano ba to? Ma kase ganto yan si ano kase ma!"
Kinakabahan ako d*mn!

"Ayusin mo Kara."
Seryosong sabi ni Mama.

"Itext ko na lang Ma? Mas madali yon e."
Pamimilisopo ko. Nasa gantong sitwasyon na nga ako nagawa ko pang mamilosopo. Na miss ko lang talaga si Mama!

Kahit na sabibin pa nating lagi kaming dumdalaw ni Yoh- nevermind. Lagi akong dumadalaw sa kanya iba paren kapag nasa labas kayo ng ospital.

"Ano iyon Maria Kara Jacinta Medina? Deretsuhin mo ako."
Sabi niyo at hindi inaalis ang tingin sa akin.

"Ma wala naman akong Maria tsaka Jacinta."
Pag papahaba ko ng usapan.

"Isa Kara!"
Wala na talaga chugi na ako neto!

"Mama... mama, Mama buntis ako!"
There nasabi ko na.