Her Imperfections [Fukanzen]

Yon-ju Yon

Nahimatay si Keiko matapos iyon kaya hindi ko na ma eksplena kung anong depresyon ang nadarama ko.

"Please help my Son!"
I shout at the top of my lungs when we reach the hospital.

I ran as fast as I could then grab one nurse to help me get my child. I really don't know what to do right now.

"Calm down Madame."
Sabi nung isang Nurse mula sa nag dala kay Keiko sa emergency room.

"Your Son is in good hands. Your Son is very lucky Madame. Its lunch time so all of our Doctors are out. But as I said your Son is lucky. Our best Doctor did'nt go out when he see your child."
Naka ngiting sabi nung lalaking Nurse. Buti na lang at marunong mag inggles ang isang ito. Kaya naman tumango-tango lang ako. Hindi siya mukhang hapon. Mukha siyang amerikano.

"Thanks to Doctor Alcaraz."
He wishper before walking out.

Mr. Alcaraz?

"Wait!"
I shouted tapos hinabol ko siya.

"Yes Madame?"
He ask politely.

"W-whats the first name of D-doctor Alcaraz?"
Hindi ko mapigilang kabahan, pati ang boses ko nanginig habang sinasabi ko yon.

Malabo. Malabong si Yohan yon. Iniwan namin siya sa Paris imposible.

Nasa Paris siya kahapon. Imposibleng nandito siya agad sa Japan. Oras ang binyahe namin kahapon kaya ngayon lang kami nakarating at pinag pahinga ko muna si Keiko dahil pagod raw ito. Kaya naman medyo gabi na nung umalis kami mula sa Japan ni Keiko.

May babaeng tunawag sa Nurse kaya hindi niya nasagot ang tanong ko.

"Sorry Madame I have to go."
Sabi niya at tumakbo sa isa pang Nurse at isa pang pasyente.

"Sumimasen?"
(Excuse me?)
May babaeng lumapit sa akin at base sa uniporme niya isa siya sa mga Nurse rito.

"Yes?"
I ask nahalata niya naman ata na hindi ako Japanese.

"Madame you can now go to your Son."
She said then gave me some instructions on how can I go to Keiko's room then she left. Infairness with this hoslpital. They can all talk in English. This hospital must be famous and big.

I follow her direction then I reach Keiko's room. His sleeping so I do not bother to wake him up.

I heard a knock from the door.

"Who is it?"
I ask without looking my eyes are just focus on Keiko.

Mahahabang pilikmata, perpektong ilong mapupulang labi mahabang buhok na nag mistulang bangs na niya. At ang sobrang puting mga balat. Lahat nang ito ay nag rerepresenta kay Yohan. Walang pag kakaila. Kanya ang batang ito!

Narinig ko ang pag bukas ng pintuan nang hospital room ni Keiko. Mga doktor lang siguro pero nag taka ako nang hindi parin ito nag sasalita kaya lilingunin ko na sana ito nung sa wakas ay nag salita na siya.

"He looks like me."
I stunned. I really am. Tumaas lahat ng balahibo ko.

Nilingon ko siya. His wearing a doctors gown.

Kaylan pa siya naging doktor? Bakit hindi ko alam ito? Wala naman talaga akong alam sa kanya.

Pero ang mas nakaagaw talaga ng pansin ko ang pamumula ng mata niya.

"You're crying."
Hindi ko na pansin na nasabi ko pala ito ng malakas.

His crying! His really crying! D*mn. Hindi ko alam kung dapat kong isipin tong na iisip ko ngayon sa sitwasyong ito.

Na te-turn on talaga ako sa mga lalaking umiiyak! Nalulusaw ang puso ko sa kanya.

Hindi niya pinansin ang sinabi ko bagkus ay lalo siya lumapit samin ni Keiko.

"His my child."
That's not a question, it's a statement. Para bang siguradong-sigurado siyang kanya si Keiko. Kanya naman talaga e.

"Akin siya diba? Dugo't-laman ko siya diba? I'am sure but please confirm it, love."
Kahit gaano kalaki ang kasalanan ko sa kanya mahal niya parin ako.

Tumulo na ang mga traydor kong luha. Ganto niya ako ka mahal? Na kahit ilang taon na ang lumipas ay sakin parin tumitibok ang puso niya.

This Man, his d*mn rare. Yohan Alcaraz is rare. Yohan 'Maniac' Alcaraz is really, really rare. Bihira lang ang ganto. This Maniac. Pinalalakas niya ang tibok ng puso ko! F*ck.

"His yours."
Nabasag ang boses ko nung sinabi ko ito.

"Ang gwapo niya."
Natatawang sabi nito at hinaplos si Keiko. Maging ako ay natawa.

"I miss you, love."
He said then kiss my forehead.

Hindi ko na napigilang tumayo sa kina uupuan ko at yakapin siya. Marahil ay nagulat siya dahil hindi siya agad tumugon sa yakap bagkus ay tumawa siya.

"You miss me too, huh?"
Tumango ako sa sinabi niya nang walang pag aalinlangan.

"Totemo aishite imasu."
(I love you very much.)
He wishper in my ears.

"Watashi mo anata wo aishite imasu."
(I love you too.)
Tugon ko na ikinagulat niya. Sa loob ng limang taon ay nag sanay talaga ako ng salitang hapon.

"Really?"
Sabi niya sa gitna ng yakap. Na miss ko talaga siya!

"Honto no koto o iimasu."
(I amn telling the truth.)
Maktol ko at lalong diniin ang ulo ko sa dibdib niya.

"Weh?"
He joked.

"Uso o tsukimasen."
(I am not lying.)
Sabi ko at humiwalay sa yakap tsaka ko sinapak ang dibdib niya.

"Shojiki ni aishimasu."
(I honestly love you.)
Sabi ko at na iyak na ulit.

Hindi niya na ako pinaniniwalaan. Ang sama ko kase nakaka asar!

"Hoka no dareyori mo anata o aishite imasu."
(I love you more than anything else.)
He sinscerly said then raised my chin.

"A-akala ko hindi mo na ako mahal."
Hindi ko na napigilang mag tagalog dahil sa buhos ng emosyon.

"Itsumo anata o aishimasu."
(I will always love you.)
Sabi nito at ngumiti ng napaka tamis.

"Mahal ko kayo ni Keiko. Always remember that. Okay?"
I nod for my answer.

Ang swerte ko sa kanila. Tinitingnan ko ngayon si Yohan dahil halos matunaw si Keiko sa mga titig niya. Tapos biglang ngingiti si Yohan. Si Keiko naman ay walang ka alam alam at natutulog ng mahimbing.

Wala akong narinig na sumbat mula sa kanya. Ang sama ko nilayo ko anak niya sa kanya. Napaka sama ko. Samantalang siya walang ginawa kundi mahalin kami.

Im very lucky to have Yohan 'Maniac' Alacaraz as my lover.