Trapped.

1☾

"Hoe durf je?!" ik hoor mijn vader alweer schreeuwen. "JE ZOU ER MEE STOPPEN." "Dave je weet dat ik dat niet kan." Mijn moeder zegt het rustig, té rustig. "Sarah volgens mij kan je het wel maar wil je het niet." Ik hoor mijn vader zuchten. Hij geeft het op. De tranen springen in mijn ogen en ik klop op mijn broers deur. Ik wacht niet op antwoord en loop naar binnen. Daar tref ik een skypende Noah aan met een koptelefoon. Hij heeft waarschijnlijk niks gehoord. Als hij mijn betraande gezicht ziet zegt hij snel zijn vrienden gedag en loopt naar mij. "Chlo... Wat is er...?" Voordat ik kan antwoorden hoor ik mijn moeder schreeuwen. "IK WIL HEM DAVID, JE BENT NIET GOED GENOEG." Ik hoor mijn vader weglopen en de deur dicht slaan. Ik kijk Noah geschrokken aan. "Laat maar, ik weet genoeg." mompelt hij. We lopen samen naar zijn bed en ploffen neer. Ik heb nog steeds een betraand gezicht maar het gaat al beter. Noah kijkt altijd maar gevoelloos voor zich uit. Hij laat zijn emoties nooit echt zien. Hij start net een film op als mijn moeder helemaal opgemaakt de kamer binnen komt. "Nou schatjes ik ga lekker met Andrew naar de film, jullie vader is ook niet thuis dus veel plezier! Bestel maar een pizza!" Noah en ik staren haar gevoelloos aan. "Okee doei mam." zegt Noah dan. Maar ze hoort het al niet meer. Ik verstrak. Ik kan mijn moeder op deze manier echt niet uitstaan. Noah geeft mij de laptop en staat op. Ik kijk hem verbaasd aan. "Ja wat? Ik ga pizza bestellen. Als je dan al verdrietig bent doe het dan met pizza." Ik grinnik. Dit is zijn manier van troosten. Gewoon mij net iets blijer maken. Ik moet toegeven dat het werkt. Ik klik de film weg en klik mijn favoriete serie, The 100, aan. Noah komt er weer bij zitten en zucht. Ik weet dat hij nu wilt zeggen dat we iets moeten gaan kijken wat we allebei leuk vinden, maar hij doet het niet. Lief van hem.

Als de bel gaat doet Noah snel open en betaalt de bezorger. Ik loop ook naar beneden en samen beginnen we aan onze pizzas. "Zeg Chloe.... Denk je dat mam en pap gaan scheiden...?" "Ik hoop het..." Ik onderbreek mijn zin als ik zie dat Noah bedroeft kijkt. "Ik bedoel ik gun papa deze pijn niet, natuurlijk wil ik dat ze bij elkaar blijven. Maar niet als mama zo kut blijft doen..." Ik stop maar met praten, ik maak het niet echt beter op deze manier. "Ik snap je wel, ik denk dat het ook beter is voor papa..." zegt Noah bedroeft tegen me. Ik eet in stilte mijn pizza op. Ik heb het al lang geaccepteerd, onze ouders horen niet bij elkaar. Mijn moeder gaat steeds vreemd en mijn vader moet het maar accepteren. Daarom hoop ik dat ze uit elkaar gaan. Dan kan mijn vader verder met zijn leven zonder dat mijn moeder hem steeds teleurstelt. En mijn moeder kan lekker verder met die gozer van haar. Ik kan hem nu al niet aanstaan, ondanks dat ik hem niet ken. Noah kan het niet echt accepteren dat ze uit elkaar gaan. Snap ik wel maar het is gewoon beter zo. Als hij dat begrijpt komt het wel goed. "Ik ga vanavond naar een feest van Steven." zegt Noah aarzelend. "Oh wat leuk, hoe laat ga je weg." zeg ik. "Om 9 uur ga ik naar de trein." "Oh okee..." ik klink bedroefd, wat ook wel klopt. Hij weet dat ik het niet fijn vind om alleen thuis te zijn als pap en mam in een ruzie zitten. Noah staart me aan om mijn reactie te peilen. Ik sta op en ruim mijn pizzadoos en bestek op. Dan ga ik naar boven. Ik heb nu geen behoefte aan mensen om me heen. Ik ga in mijn bed liggen en pak mijn laptop. Ik start netflix op en klik een serie aan. Ik voel mijn ogen dicht vallen en ik zak weg in een diepe slaap.

Ineens voel ik dat iemand iets van me afpakt en de deken hoger trekt. Ik ben te moe om te reageren maar weet dat Noah dit is. Als Noah weg is open ik langzaam mijn ogen en kijk naar mijn wekker; half 4. Ik draai me om en slaap verder.

Hi, dit is dan het eerste hoofdstuk van Trapped! Ik hoop dat je dit een leuk begin vond van mijn nieuwe boek. Ik zal proberen zo vaak mogelijk te uploaden. Ik heb er zin in!

Liefs Zara!☾