Trapped.

17☾

Ik lig in bed. Mason slaapt, Mia slaapt en Noah ook. Over een paar uur gaat mijn wekker, maar ik kan de slaap niet vatten. Ik ben zo zenuwachtig, zal alles wel goed gaan...? Mia weet nog van niks. Mason en ik hebben nog lang gepraat. Ik mis hem nu al, terwijl hij 1 kamer verderop ligt. Noah heeft zijn boosheid omgezet in verdriet. Het doet me pijn hem zo te zien lijden onder mijn beslissing. Het geeft me steun dat Noah Mason en Mia heeft. Mia is zijn vriendin en dat sleept hem er wel doorheen. En Mason... Mason kan Noah helpen. Hij is zo'n goede vriend... Mason snapt me, en hij steunt me. Ik vind hem zo enorm leuk... Met een traan op mijn wang en denkend aan Mason, val ik langzaam in slaap. 

De wekker gaat. Ik druk hem snel uit voordat Mia wakker wordt. Ik pak de outfit onder mijn bed vandaan en trek het aan. Ook doe ik de rugzak om en dan sta ik op het punt te vertrekken. Ik loop de kamer uit en ik schrik. "Mason...?!" fluister ik. "Sorry ik kon het niet laten... Ik moest je nog even zien..." Hij omhelst me en er stroomt weer een traan over mijn wang. We kijken elkaar nog even aan en dan zoent hij me. "Mason..." fluister ik tussen het zoenen door. Mason geeft me nog een kus en trekt dan terug. "Sorry..." Ik rits mijn tas open en geef hem een envelop. "Pas open maken als ik weg ben." fluister ik in zijn oor. Ook geef ik hem twee andere enveloppen. Een voor Mia en een voor Noah. Mason knikt en omhelst me nog een laatste keer. Ik glimlach en loop dan weg. Het is half 3... Ik moet nu echt weg. 

Ik loop door de hallen. Ik neem de trap, dan maak ik minder geluid. Als ik beneden ben hoor ik nog wat gepraat. Ik verstop me snel achter een muur. Als de stemmen wegsterven loop ik snel door. Ik sta nu voor de grote ingang. 1 deur en dan ben ik vrij... Ik leg mijn hand op de deurklink en duw hem naar beneden. Een hard geluid galmt in mijn oren. Shit! Wegwezen... Ik ren naar de tuin, daar verstop ik me tussen allerlei planten. Ik hoor mensen de trap aflopen en ik hoor docenten in paniek gillen. "ER IS IEMAND ONTSNAPT!!" Gilt Aryline boven iedereen uit. Ik hoor nu alleen nog maar meer stemmen en geluid. Ik kijk om me heen. Ik zit in de tuinen. Het is deels overdekt met muren maar ook deels met ramen. Ramen... Ik probeer er een paar te openen, de meesten zitten op slot. Dan open ik een vrij hoog raam. Yes, hij gaat open! Ik zet mijn voet op het onderste kozijn neer en trek mezelf omhoog. Ik val door het raam aangezien het niet een erg groot raam is. Ik land vol op mijn buik in de bladeren van het bos. Ik ben ontsnapt. Uit het internaat dan. Ik zie dat er veel mensen vanaf de hoofdingang de hoofdweg oplopen. Shit, nu kan ik niet langs die route... Ik kijk even paniekerig rond en bedenk dan snel een nieuwe route. Ik loop vanaf de zijkant het bos in. Als ik ver genoeg ben houd ik de hoofdweg aan. Ik ren snel tussen de bomen door en sla na 500 meter, denk ik, links. Nu alleen maar rechtdoor dan loop ik als het goed is gelijk met de hoofdweg. De zon begint langzaam op te komen en ik blijf maar lopen. Ik kijk op mijn horloge 6 uur... Ik loop nu al zo'n 3 uur. Ik pak een flesje water en een koekje, dan maar dat als ontbijt. Ik loop nog even door als ik achter me iets hoor. Iets wat vliegt. Ik begin sneller te lopen maar het geluid haalt me in. Ik doe snel mijn capuchon op... Ik moet onherkenbaar zijn. Ik begin te rennen en rennen maar het haalt me in... Ik kijk achterom en zie een drone achter me aanvliegen. Shit!! Ik ren naar rechts en probeer een bosje te vinden waar ik me kan verstoppen. Ik ren naar links en rechts en na, voor mijn gevoel, 3 uur te hebben gerend vind ik een geschikt bosje. Ik verstop me erin en gooi wat blaadjes over me heen. Uiteindelijk heb ik maar 30 minuten met de drone gezeten voordat ik dit bosje vond. Ik leun naar achter om te kijken of de drone al weg is. Maar ik leun te ver naar achter en ik haal mijn elleboog langs een tak. Tranen staan weer in mijn ogen. Er stroomt wat bloed uit de schaafwond maar gelukkig is de snee niet diep. Ik veeg mijn tranen snel weg. Kom op Chloe, wees sterk! Je kan dit! Ik hoor na een klein uurtje niks meer vliegen en ik sta op. Ik kijk om me heen. Welke kant moet ik eigenlijk op...?! Ik begin maar weer te rennen naar links. Dat is volgens mij wel goed. Maar na 4 uur lopen en rennen ben ik uitgeput en is er geen spoor te vinden van de hoofdweg. Ik voel me moe... Ik ben al 12 uur wakker zonder goede nachtrust. Ik besluit om even een pauze te nemen en wat te eten. Na even te zitten sta ik weer op. Kom op Chloe, je moet doorzetten. Ik loop en loop, maar de bossen blijven er hetzelfde uitzien. Dit meen je toch niet he... Ik ben verdwaald...

Hee hoi! Leuk dat jullie dit hoofdstuk weer hebben gelezen! Lekker laat maar dat is niet erg...😬 Ik hoop dat jullie een fijn weekend hebben en als jullie dit een leuk hoofdstuk vonden laat dan even een Comment☁︎ en Vote🌟 achter!

Volgende keer in Trapped.: Zal het Chloe lukken om Finn te vinden en eindelijk weer thuis te zijn...?! Je leest het allemaal in het volgende hoofdstuk van Trapped.!

Liefs Zara☾