Trapped.

3☾

"Sorry maar uw man, David Byrne, heeft vannacht zelfmoord gepleegd..."

Alles doet me pijn. Mijn hele lichaam verstrakt en ik kan niet eens huilen. Ik wil het wel maar ik kan het niet. Het is haar schuld, alles is haar schuld. Ik kan het niet meer aan ik stort in. Mijn vader was alles voor me. Ik zou na de scheiding bij hem gaan wonen. Alles zou goed komen en ik kon opnieuw beginnen. Maar nu is dat beeld weg, net als mijn vader. Dan komt de realiteit terug.  En het enige wat ik kan doen is schreeuwen. "JIJ, JIJ HEBT DIT GEDAAN!" Ik wijs naar mijn moeder. Ze staart levenloos voor zich uit, maar niet zo levenloos als mijn broer. Ze kijkt eerder neutraal. Alsof het haar niks uitmaakt. Mijn broer staart nu mij aan. "JIJ MOEST ZO NODIG ONS LEVEN VERPESTEN. JIJ HEBT MIJN VADER VERMOORD." Ik begin te huilen. Ineens pakt Noah me en sleurt me weg. Ik stribbel tegen en gil nog steeds dat zij het heeft gedaan. De politieagenten kijken me vol medelijden aan. "ARRESTEER HAAR, ZE HEEFT HEM VERMOORD." De agenten kijken elkaar moeilijk aan en zeggen dat alles wijst op zelfmoord. Het was zijn eigen keus. Eigen keus... Grappig, mijn moeder maakte mijn vader zo kapot en alsnog is het zijn eigen keus. Noah trekt me mee naar boven en ik geef op. Ik verzet me niet meer. Ik staar levenloos voor me uit en Noah zet mij op zijn bed. Ik hoor mijn moeder de agenten bedanken en de deur slaat dicht. Ik kan het niet geloven. Het boeit haar niks. Het boeit haar niet dat mijn vader dood is. Haar man is dood. Het enige wat ik voel is haat. Haat voor mijn moeder, die mijn moeder niet meer is. Noah zit bij het voeteneinde van zijn bed. Hij zit met zijn handen in zijn haar. Er lopen geluidloos tranen over zijn wangen. Ik sta op en roep tegen hem: "Zie je nou wel, dit is haar schuld. En jij ging er in mee. Vanaf het begin heb jij haar gedrag geaccepteerd." Ik stop even en Noah kijkt me moedeloos aan. "BESEF HET DAN NOAH, DIT IS OOK JOU SCHULD." Ik schrik van mijn eigen woorden. Maar ik kan het niet meer terugnemen. Noah schrikt en went zijn hoofd af. Hij huilt. Ik wil hem troosten maar ik kan het niet. Ik verlaat zijn kamer en loop naar beneden. Daar zie ik mijn moeder de afwas doen. DE AFWAS. Je hebt net dit nieuws gehoord en je doet de afwas. "Sorry hoor, maar wat denk je wel niet. JE MAN IS DOOD. MIJN VADER IS DOOD. En het boeit je niks. Ongelooflijk..." Ik wil weglopen maar mijn moeder trekt me terug. Ik kijk haar fel aan en dan doet ze het. Ze slaat me vol op mijn wang. "Ik ga naar Andrew. En waag het niet om een mening over mij te vormen. Je vader is dood, ga verder met je leven." Ik pak mijn wang beet de dreun was ongelofelijk hard. Ik ren naar mijn kamer en weet niet meer wat ik moet doen. Mijn vader is de enige die me snapt. Mijn moeder heeft hem zo erg verpest dat hij zelfs bereid is om mij in de steek te laten. Okee dat klonk egoïstisch. Maar ik mis hem gewoon zo erg. Ik ga op mijn bed zitten en trek mijn knieën op. Ik berg mijn hoofd in mijn knieën en begin te huilen. Hoe moet ik dit overleven... 

Na een tijdje hoor ik geklop op de deur. Ik veeg mijn tranen weg en mijn broer komt binnen. Hij gaat naast me zitten en ik durf hem niet aan te kijken. Op een gegeven moment kijk ik hem aan, hij kijkt terug en omhelst me. "Het spijt me zo erg Noah, het is echt niet jou schuld." "Ssst Stil maar Chlo, ik snap je wel." mompelt hij. "Nee Noah, zo moet je niet over jezelf denken ik weet dat ik het heb gezegd maar ik snap mezelf niet eens meer." "Hmm." Ik trek me terug uit de knuffel en leg mijn hoofd op zijn schouder. Ik voel de tranen weer opkomen. "Chlo stop met huilen, je weet dat ik er niet tegen kan als je huilt." "Ik vraag me af hoe het zo ver had kunnen komen. Mama ging vreemd en heeft papa zo kapot gemaakt dat hij zichzelf heeft vermoord." "Het is gewoon moeilijk... Het komt vast allemaal wel goed." Ik knik maar diep van binnen weet ik dat het niet goed komt. "Ik ga slapen." zeg ik 5 minuten nadat we onze woorden hadden gewisseld. Ik ga liggen en kijk op mijn telefoon naar alle foto's met mijn vader. Ik val met tranen in mijn ogen in slaap.

Hoi allemaal, dit was letterlijk het moeilijkste en slechtste hoofdstuk ooit. I cant gewoon. Ik heb er letterlijk 1,5 uur over gedaan. Het is ook gewoon heel moeilijk. Hoe verwoord je de gevoelens van iemand die net zijn vader is verloren...

Liefs Zara☾