Trapped.

27☾

"Alsjeblieft." zegt Finn terwijl hij de kaart geeft aan Mason. "Deze ID kaart lijkt zo echt... Dankjewel!" zegt Mason terwijl hij verbaasd de pas bekijkt. "Geen dank, ik doe het graag voor jullie. Ik hoop dat jullie zo verder kunnen leven zonder problemen." Ik zucht. "Wat is er?" vraagt Mason bezorgd. "We kunnen voorlopig geen normaal leven meer leiden..." zeg ik treurig. Mason trekt me in een knuffel en zegt: "Het is maar een korte tijd. Ze gaan echt niet lang zoeken naar 2 kinderen die uit een internaat zijn ontsnapt. Het is een internaat, geen gevangenis." "Dat weet ik maar toch, ik kan Noah ook voor een lange tijd niet meer zien." Mason drukt een kus tegen mijn voorhoofd en laat me los. Finn staart ons bedenkelijk aan. "Waar gaan jullie eigenlijk heen, ze komen hier vast snel naartoe en Chloe, iedereen kent je hier." zegt Finn. "Loulou verklikt me meteen als ze me ziet." mompel ik. Mason kijkt me vragend aan. "Een bitch van vroeger." antwoord ik als ik zijn blik zie. Finn lacht zacht om mijn woorden. "Misschien kunnen jullie naar ons vakantiehuis. Het staat toch leeg en we gaan er niet vaak naar toe." zegt Finn dan ineens. "Hoe lang kunnen we daar dan blijven?" vraag ik hoopvol. "De vakantie is over 4 maanden en mijn vader moet de hele vakantie werken. Ik zou er eigenlijk heen gaan met onze vrienden maar dan zeg ik ze gewoon af en kom ik alleen naar jullie toe." Mason kijkt naar mij en lacht. Ik ren af op Finn en omhels hem. "Dankje dankje dankje, Finn je bent GE-WEL-DIG!" Ik zie dat Mason opgelucht adem haalt en ik laat Finn los. "Dankjewel Finn, dit betekent echt heel veel voor mij." zegt Mason dankbaar tegen Finn. Finn lacht. "Laten we jullie vlucht boeken, kunnen we meteen de ID's testen." Mason en ik kijken elkaar meteen weer bang aan. "Rustig maar," lacht Finn. "De ID's zijn letterlijk gemaakt door de staat zelf, jullie krijgen echt geen problemen. Mijn vader gebruikt ze voor under cover missie's." Mason kijkt al een stuk opgeluchter te zijn en ik glimlach. Eindelijk kunnen we een beetje normaal leven.

Ik omhels Finn. "Dankjewel voor alles." fluister ik. "Geen probleem, ik hoop dat Mason en jij eindelijk kunnen rusten." zegt hij terug. Ik laat Finn los en Mason loopt naar hem toe. Hij geeft hem een snelle knuffel en bedankt hem nogmaals. Finn fluistert nog iets tegen Mason waarop Mason knikt. Finn zwaait nog even naar ons en wenst ons een goede vlucht. Dan lopen Mason en ik het gebouw in. We lopen naar de incheck balies en Mason pakt mijn hand. Hij is nerveus, ik ook. Ik kijk constant om me heen en het voelt alsof iedereen naar me staart. Mason trekt me mee naar de incheck balie als we aan de beurt zijn en checkt ons in. We lopen richting de gate als ik ineens Josephine zie staan. Mijn kaak verstrakt en ik stop meteen met lopen. Mason stopt ook en kijkt me vragend aan. "Wat is er Chlo?" Ik kan alleen nog maar staren naar Josephine en vergeet de rest. De tranen springen in mijn ogen. Ik was zo'n slechte vriendin voor haar. Ik verdween gewoon en heb haar nooit meer gesproken. Ineens kijkt Josephine recht in mijn ogen. Ik schrik en veeg snel mijn tranen weg. Josephine kijkt me vragend aan en ik kijk snel om me heen. Ik pak snel Masons hand weer en loop snel weg. Ik zie in mijn ooghoek Josephine verward en betreurd kijken. "Chloe wat is er." vraagt Mason als we eindelijk stil staan na het incident. "Ik kan dit niet Mas..." zeg ik terwijl ik mijn betraande gezicht in zijn shirt duw. "Wat kan je niet." zegt Mason terwijl hij over mijn rug wrijft. "Ik zag net Josephine, ik ben zo'n slechte vriendin." Hoe meer ik praat hoe sneller de tranen stromen. "Ik wist gewoon niet dat ik haar zo erg gemist had..." Mason stelt me gerust laat me los. "Wil je terug naar Josephine?" vraagt hij. "Ik weet het niet, we moeten nu gewoon door toch?" zeg ik terwijl ik op een bankje ga zitten. "Wacht hier." zegt Mason en hij rent weg. 

Een paar minuten daarna zie ik ineens Josephine op me afrennen. Ik sta snel op en vlieg haar in de armen. "Joos ik heb je zo gemist." zeg ik terwijl ik haar knuffel. "Chloe waar was je? Wat is er allemaal gebeurt? Waar ga je heen? En waarom heb je me nooit gebeld...?" zegt Josephine betreurd. "Sorry... Alles ging zo snel." fluister ik terug. "Je kon me toch wel even een bericht sturen?" zegt Josephine maar ze klinkt eerder boos dan betreurd. "Joos, dat kon niet... Ik..." Maar ik kan mijn zin niet afmaken. "Mij kon je geen bericht sturen maar Finn wel... Weet je wel niet wat er allemaal gebeurt is na dat jij vertrok?!" "Nee..." mompel ik. Josephine kijkt me boos aan en Mason ziet dit ook dus hij trekt me iets naar achter. "En wie is die gozer eigenlijk?!" zegt Josephine geïrriteerd. "Dat is Mason, mijn vriendje..." zeg ik. Ik voel me zo schuldig. "Zelfs dat heb je me niet verteld..." Haar boosheid is weer omgeslagen in verdriet en ze loopt weg. "Ik denk dat ik maar weer is ga, ik weet genoeg." zegt ze nog even als ze achterom kijkt. Ik kijk Mason hopeloos aan en hij trekt me in een knuffel. "Kom we gaan..." mompelt hij terwijl we weglopen. 

Als we landen haal ik opgelucht adem. We zijn echt ontsnapt. We stappen uit het vliegtuig en we lopen richting de bagagehal. Tijdens de vlucht heb ik Mason dingen verteld over mijn oude vrienden. Hij vertelde me dat ik er niks aan kon doen, aangezien er zoveel is gebeurd en we beveiligde mobieltjes hadden. Ik voel me nog steeds schuldig maar Mason heeft ergens toch wel gelijk. We pakken de bagage van de band en Mason belt een taxi. Eindelijk rust.

Hallo lieve lezers die nog steeds dit boek lezen. Ik kan nu wel gaan vertellen hoeveel het me spijt en bla bla bla maar daar hebben jullie niks aan. Jullie hadden het vast allemaal net zo druk als ik met school. In ieder geval komt de epiloog eraan en die speelt zich af in de toekomst. Als jullie dit een leuk hoofdstuk vonden laat dan even een Comment☁︎ en Vote🌟 achter!

Liefs Zara☾