Trapped.

8☾

We stappen uit de auto en lopen naar de kofferbak. Ik pak mijn spullen eruit en Noah doet hetzelfde. We hebben onze koffers nog maar net neergezet als Andrew en Sarah alweer wegrijden. Nou daar staan we dan... In the middle of nowhere. Ik kijk Noah bang aan. "Wat moeten we doen...?" vraag ik onzeker. "We moeten naar de ingang denk ik... Het komt allemaal wel goed." zegt hij als hij mijn bange gezicht ziet. Ik knik en Noah slaat een arm om me heen. Samen lopen we verder naar de ingang. Het is een mooi en groot gebouw. Het staat midden in de bossen. Waarschijnlijk zodat we niet ontsnappen... "Hoe lang hebben we door de bossen gereden...?" vraag ik aan Noah. "Ik denk een drie kwartier tot een uur." Dat is behoorlijk lang... Noah en ik lopen verder en komen bij de deur aan. Noah trekt de deur open en we zien een soort grote school. Het is apart. We lopen verder als iemand op ons komt aflopen. "Hallo, ik ben Aryline Sawyer" zegt de vrouw lief. Ik kijk haar wantrouwend aan en ga dichter bij mijn broer staan. "Ik ben jullie mentor hier op het internaat." vervolgt ze haar zin. Ze lijkt aardig... tot nu toe dan. Aangezien Noah en ik niet terug praten verteld ze nog meer. "Hebben jullie al eens gehoord over dit internaat...? Hoe alles werkt enzo." "Nee..." mompelt Noah. Ze glimlacht lief en zegt: "Kom maar mee dan gaan we even thee drinken op mijn kantoor, dan leg ik jullie alles uit." Ze loopt weg en we volgen haar. Ze is zo aardig voor ons... Ik snap het leven even niet meer op dit moment. Alles is zo verwarrend. Aryline houdt de deur voor ons open en we stappen het kantoor in. Ik kijk rond, dit lijkt niet op een kantoor. Het is knus er staat een bank met leuke kussentjes, ook staat er een stoel. Het kantoor gedeelte valt helemaal weg door deze inrichting. "Neem maar plaats op de bank." Zegt Aryline. Noah en ik gaan zitten op de bank en zij neemt plaats op de stoel. Ik kijk fascinerend naar de open haard die brandt. "Zo... Noah en Chloe was het toch...?" Noah en ik knikken tegelijk. "Welkom op ons internaat. Zoals je merkt is dit een gecombineerd internaat voor jongens en meisjes. Ook op de slaapkamers is hier aan gedacht. Je slaapt met 2 jongens en 2 meisjes op dezelfde kamer." "Euhm sorry... Maar slapen mijn broer en ik op dezelfde kamer...?" vraag ik hoopvol. Ze schenkt me een glimlach en zegt: "Natuurlijk heb ik dat voor jullie kunnen regelen." Ik adem opgelucht uit en voel me meteen een stuk comfortabeler. "Ik zal jullie zo naar jullie kamers begeleiden maar eerst zal ik even uitleg geven over de lessen. Jullie hebben elke doordeweekse dag les. De tijden verschillen omdat jullie een andere leeftijd hebben. Jullie krijgen 4 lessen per dag en de rest van de tijd kan je besteden aan huiswerk. Dit huiswerk kan je op je kamer maken of in een van de zelfstudie lokalen." Ik knik begrijpend. "Elke ochtend om half 9 staat er ontbijt klaar in de eetzalen. De lessen beginnen om 9 uur. Om 1 uur 's middags staat er een lunch klaar, daar is rekening mee gehouden in jullie lesrooster. En 's avonds om half 7 gaat de zaal opnieuw open om te dineren." Het klinkt tot nu toe best prima... "De rest van de informatie leggen jullie kamergenoten wel uit. Dat zijn Mason en Mia. Mia is 16 jaar en zit bij jou in de klas." zegt Aryline doelend op mij. "En Mason is 18 en zit bij jou in de klas Noah." Noah knikt. "Nou hebben jullie nog vragen of is voor nu alles duidelijk." zegt Aryline ter afsluiting. "De intake die hier op het internaat was..." begin ik. Aryline knikt. "Is die intake met u geweest...?" vraag ik. "Nee de intake was met mevrouw Armstrong. Ik heb jullie moeder wel gezien... Ze weet dat ik jullie mentor ben." Ik knik. Dan begint Noah met praten. "Dit is toch een internaat voor moeilijke kinderen." "Dat klopt." zegt Aryline. "Waarom behandelen jullie ons dan zo normaal." vervolgt Noah zijn zin. "Ik heb jullie dossier gelezen... Volgens mij zijn jullie niet onhandelbaar... Jullie zijn geshockeerd door het plotselinge overlijden van jullie vader. Ik snap jullie wel, er zijn veel kinderen zoals jullie hier op dit internaat." Ik knik, ik kan me wel vinden in haar theorie ook al klopt die niet helemaal. We zijn niet losgeslagen door de dood van onze vader, onze moeder is het probleem. "Ik heb de hele week mentorgesprekjes met al mijn mentor leerlingen. Die van Noah staat gepland op maandag en die van Chloe op vrijdag. Als jullie dan tegen mij willen vertellen wat jullie kant is van het verhaal zou ik dat erg op prijs stellen. Ik ben hier niet om vervelend te doen, ik wil jullie helpen." Noah en ik knikken. "Nou kom op we gaan jullie kamergenoten bezoeken." We staan op en lopen achter haar aan. We gaan met de lift naar de 6e verdieping. Onze kamer zit blijkbaar erg hoog. In de lift geeft ze ons een pasje waarmee we de kamer in kunnen. "Dit zijn jullie sleutels. Jullie kamer nummer is nummer 60, dat is de laatste kamer van dit gebouw. Helemaal aan het einde van de gang." De liftdeur ging open en we stapten eruit. "Ik laat jullie nu alleen, veel plezier!" ze schenkt ons nog een glimlach en ze stapt weer in de lift. Noah en ik kijken elkaar aan, we weten allebei niet wat we moeten verwachten. We lopen naar het einde van de gang en staan voor deur nummer 60. Ik scan het pasje en de deur gaat open. We stappen naar binnen en kijken verrast om ons heen. "Wow." zegt Noah dan. "Dit is de mooiste kamer die ik ooit heb gezien!"

Hi allemaal! Dit was hoofdstuk 8 van Trapped. Ik hoop dat jullie het leuk vinden! Ik zou het leuk vinden als je een vote zou achterlaten🌟 En comments zijn natuurlijk ook altijd welkom☁︎

Volgende keer in Trapped.: Er komt een uitgebreide beschrijving van de kamer, en we ontmoeten Mason en Mia. En hoe gaat de dag verder verlopen in  het internaat... Je leest het allemaal in het volgende hoofdstuk!

Liefs Zara☾