Trapped.

16☾

"Is er iets mis...?" vraagt Mason nerveus als hij mijn blik ziet. "Euhmmm, nee hoor..." zeg ik verlegen terug. Ik vond het heel leuk en fijn, echt waar. Maar ik ga weg... En voorlopig kom ik niet meer terug. "Ik snap het al..." zegt Mason verdrietig. Hij loopt weg. Ik wil hem terug roepen maar ik houd me mond. Morgen ben ik weg. Ik wil weer terug lopen naar mijn kamer als ik Aryline tegen kom. "Hee Chloe! Kom je even mee naar mijn kantoor?" "Uhm hoezo?" vraag ik bang, heeft Noah het haar verteld? "Ik moet gewoon even met je praten." zegt Aryline onverschillig. "Okee dan..." Ik loop achter haar aan en we stappen het kantoor binnen. Ik schrik en slik. "Hoi Noah..." Noah kijkt me alleen even aan. Ik neem plaats op de bank. "Hoe gaat het met jullie na de eerste paar dagen?" vraagt ze lief. Ik zucht even van opluchting. "Prima." mompelt Noah afwezig. "Het gaat heel erg goed!" Ik probeer haar te overtuigen. Aryline mag er niet achterkomen dat ik weg ga, maar ik ben bang dat Noah iets gezegd heeft. "Is er nog iets gebeurd wat jullie me willen vertellen?" Ze kijkt me doordringend aan. Ze weet het. Ik weet het zeker. "Nee er is niks, het is hier zo leuk!" lieg ik weer. "Weet je het zeker Chloe..." vraagt Aryline nog een keer. Noah kijkt me doordringend aan. Ik weet dat hij wilt dat ik haar vertel over Aiden. Maar nee ik houd me in. "Chloe... vertel het haar nou maar." zegt Noah nu. Meent hij dit nou echt. Natuurlijk ga ik het niet vertellen. "Wat moet ik vertellen?!" vraag ik met een grote glimlach. "Ik vind het hier echt super leuk! En Noah ook! Nu moet ik helaas gaan ik heb afgesproken." Ik loop naar de deur. "Doeeei!" zeg ik super vrolijk. Ik ren weg en zucht. Dat was op het nippertje. Als Noah nu maar niks zegt. 

Ik loop de kamer binnen en dan besef ik me iets. Fuck ik moet de kledingkast in. Ik wil echt niet. Chloe stop met denken. Doe het gewoon dan ben je morgen vrij. Ik zucht en sluit mijn ogen. Ik stap de kamer in en open mijn ogen. Mijn lichaam vult zich met walging, maar ik zet door. Ik pak snel een rugzak en prop er een zwarte broek in en 2 shirts. Meer kan ik niet meenemen. Wat ga ik deze kast missen. Ik ga wel shoppen met Finn als ik bij hem ben. Ik loop naar de koelkast en pak 2 flesjes water. Ook pak ik een paar koekjes en prop ze erbij. De rugzak zit helemaal vol en ik doe de rugzak dicht. Ik verstop hem onder mijn bed. Ik leg nog snel er een outfit bij voor morgen vroeg en dan hoor ik de deur open gaan. Ik zie dat Noah naar binnen loopt. Ik loop naar hem toe. "Noah?! Heb je haar iets vertelt?!" Hij loopt stug door ik loop achter hem aan en trek hem aan zijn pols terug. "Rot op Chloe. Ga maar lekker weg." zegt hij emotieloos. "Heb je het verteld?!" "JA IK HEB HET HAAR VERTELD." Schreeuwt Noah. "WAT HOE KON JE DAT NOU DOEN?! BEN JE GEK OFZO?!" "Ach meid maak je geen zorgen. Ik heb alleen verteld wat Aiden heeft gedaan." "Dus ze weet niks over de ontsnapping." zucht ik opgelucht "NEE CHLOE, NATUURLIJK NIET. IK BEN JE BROER NIET EEN OF ANDERE VERRADER." "Dankjewel..." mompel ik. "CHLOE JE MOET ME NIET BEDANKEN... JE MOET LEKKER WEGGAAN SUCCES MET JE ONTSNAPPINGSPLAN." "Ontnappingsplan?" Ik hoor een stem achter me. Het is Mason. Ik sla mijn handen voor mijn mond. Ik ren naar de badkamer en draai de deur op slot. Ik laat me tegen  de deur aanvallen en begin te huilen. Mason doet zoveel met me... 

Ik hoor geklop op de deur. "Chloe..." Het is Mason. Ik schuif weg van de deur en haal het slot eraf.  Hij komt binnen en laat zich ook vallen tegen de muur. "Reageerde je daarom zo stom na onze kus." vraagt hij onzeker. Ik knik en veeg mijn tranen weg. "Ik snap het wel... Die Finn lijkt een hele leuke jongen." Hij klinkt somber. "Nee." ik lach even door mijn tranen heen. "Dat is het niet, Finn is mijn beste vriend, niet meer niet minder." Hij lacht nu ook even. "Noah vertelde hoeveel je wel niet van hem hield dus ik dacht..." "Heeft Noah je alles verteld." "Tja... Vanaf de ruzie's van je ouders tot de zelfmoord van je vader." "Ik had het je moeten vertellen." "Chloe, ik heb me nog nooit zo goed bij iemand gevoeld als bij jou." Ik glimlach en bloos een beetje... "Kom met me mee..." "Wat bedoel je?!" vraagt hij verbaasd. "Er is vast wel plek voor jou tijdens de ontsnapping." "Chloe..." "Wat?! Het kan werken..." "Ik kan niet weg dat weet jij ook..." mompelt Mason in mijn oor. We staren allebei een tijdje voor ons uit. Mijn hoofd rust op Mason's schouder. Ik wil hem niet kwijt... "Wanneer ga je weg?" vraagt Mason dan. "Morgen ochtend, vroeg." "Dus dan zie ik je vanaf dan nooit meer...?" "We kunnen bellen en skypen! En als je hier ook uit komt kunnen we samen zijn..." "Dat duurt nog 3 jaar Chloe... Ik weet niet of ik zolang op je kan wachten." Ik ben even stil. "Dat hoeft niet, Mason. Ik wacht wel op jou..."

Heee, beetje laat maar het staat online! Ik hoop dat jullie weer genoten hebben van dit hoofdstuk. En OMG GUYS!! Ik heb de 100 VOTES gehaald en de 500 LEZERS!! OMG ZOVEEL!!!! DANKJEWEL VOOR ALLE SUPPORT OP DIT BOEK!❤️ Als jullie dit een leuk hoofdstuk vonden laat dan even een Comment☁︎ en Vote🌟 achter!

Volgende keer in Trapped.: Gaat het Chloe lukken om te ontsnappen, of heeft het lot bepaald dat het anders gaat zoals gepland...? Je leest het in het volgende hoofdstuk van Trapped.!

Liefs Zara☾