Trapped.

7☾

"Je kan me niet zomaar in een internaat stoppen." zeg ik na 10 minuten. "Nou Chloe, dat kan ik wel, onhandelbare kinderen onder de 20 kunnen in dat internaat komen. Aangezien je broer en jij onhandelbaar zijn moeten jullie weg." "Wij zijn niet onhandelbaar." mompel ik terug. "Ik heb de intake al gehad, ze vonden jullie een erg lastig geval. Ze waren blij dat ik als moeder heb ingegrepen." "Wat heb je ze verteld dan?!" vraag ik verbaasd. "Na jullie vaders dood zijn jullie emotioneel en agressief. Zo agressief dat je mensen in elkaar slaat." mengt Andrew zich erbij. "Inderdaad Chloe, aan je gezicht alleen al is dat te zien." Ik staar verbaasd naar Sarah en Andrew. Deze vrouw heet vanaf nu Sarah, ze is geen moeder meer voor mij. Ik haat haar. "Nou kinders, hup je spullen pakken. We vertrekken over een kwartier." "EEN KWARTIER?! HOE GA IK DAN AFSCHEID NEMEN VAN MIJN VRIENDEN IN EEN KWARTIER?!" Sarah grijnst en zegt: "Niet, maar je kan onderweg wel even een berichtje sturen." Noah is ondertussen opgestaan en naar boven gegaan. Ik kijk mijn moeder, correctie Sarah vuil aan en loop naar boven. Ik pak mijn grote koffer die ik van mijn vader heb gekregen. Ik pak zoveel mogelijk kleren, vooral de leukste en mooiste. Alles wat niet past en lelijk is laat ik lekker zitten. Dan pak ik de rest van mijn spullen; toilettas, opladers, apparatuur, foto's en kleine dingetjes die er nog bij passen. Mijn koffer zit propvol, vind je het gek ik ga 'verhuizen'. Ik loop naar Noah's kamer en zie dat hij ook aan het pakken is. "Hoi Chloe..." Hij klinkt verdrietig. "ben je al klaar met inpakken?" vervolgd hij zijn zin. Ik knik. "Ik zou je vrienden maar bellen als ik jou was... Ik ga dat zo ook maar eens doen." Ik geef hem een knuffel. "Ik wil niet weg No..." fluister ik. "Hee chlo, kijk me is aan... We hebben elkaar nog okay, alles komt goed. We hebben elkaar." Hij kalmeert me door over mijn rug te wrijven. Ik moet toegeven dat ik de liefste broer heb ooit. "Ik ga maar eens bellen." mompel ik en loop weg. 

Ik druk op Finn's contact naam en bel hem. "Hey Chloe, goed nieuws! Je mag hier zo lang blijven als je wilt! Je broer is ook welkom." Ik slik en er rolt een traan over mijn wang. "Finn..." begin ik langzaam. "Chlo... wat is er?" "Finn, ik kan niet bij je komen wonen... Ik ga naar een internaat aan de andere kant van het land." De tranen beginnen sneller te rollen. "Chloe... Dit meen je niet wat, waarom en wanneer?!" "Sarah stuurt ons naar een internaat omdat Noah en ik zogenaamd onhandelbaar zijn. Ze wilt ons niet verzorgen, ze wilt vrij zijn met Andrew..." "Wat een..." Ik onderbreek Finn en ga door met mijn verhaal. "Finn ik kan je nooit meer zien... Het is een gesloten internaat niemand kan me bezoeken..." "Maar Chloe wanneer ga je weg? Ik kom nu naar je toe." Finn klinkt raar. Alsof hij weet wat komen gaat. "Finn ik vertrek over 2 minuten." "WAT?!" Ik begin nog harder te huilen als ik Finn zo hoor praten. Hij klinkt verdrietig. "Finn ik weet niet of ik daar een mobiel heb en of ik je kan bellen. Ik bel zo veel als ik kan en zal proberen je berichten te sturen." "Chloe... Alsjeblieft ga niet." Finn huilt ook... "Je weet dat ik geen keus heb." jammer ik door de telefoon. "Finn je moet wachten totdat ik je bel of een bericht stuur. Ik weet niet hoe het daar werkt. Maar beloof me dat je opneemt als ik bel of antwoord als ik app." "Tuurlijk Chloe, natuurlijk doe ik dat..." Dan hoor ik Andrew roepen: "CHLOE EN NOAH NU NAAR BENEDEN, WE GAAN." Ik begin nog harder te huilen. "Finn ik moet gaan...." Ik hoor Finn ook huilen. "Chloe, ik houd van je." "Finn ik houd ook van jou!" "CHLOE!!!" schreeuwt Andrew nogmaals. "Doei Finn..." Ik hang op zonder te wachten op antwoord. Ik kan zijn gebroken stem niet aan. Niet nu op dit moment. 

Ik zet mijn koffer in de auto en pak mijn mobiel. Ik plug mijn oortjes erin en ga op de achterbank zitten. Noah zit naast me... Hij heeft ook gehuild. Dat snap ik wel. We zien onze vrienden voorlopig niet meer... Ik zie Finn voorlopig niet meer. Finn en ik zijn zo close... Ik ga nooit zo'n goede vriend als Finn kunnen vinden. We rijden weg van huis en er rollen een aantal tranen over mijn wangen. Ik zet de muziek harder en kijk uit mijn raam. Dit keer neem ik echt afscheid van alles. Zo ook mijn vader. In dit huis heb ik zoveel herinneringen aan mijn vader. Dat vind ik fijn, alsof hij er nog is. Nu ga ik in een internaat wonen. Daar heb ik niks. Alleen maar herinneringen aan vroeger, maar geen gevoel. Noah en ik kijken elkaar aan. We voelen precies hetzelfde... We weten allebei dat we vanavond alleen nog maar elkaar hebben. En met dat idee val ik in slaap met mijn muziek nog nadreunend in mijn oren.

Ineens schrik ik wakker. Noah kijkt op en legt zijn hand op mijn schouder. "Gaat het.." fluistert hij. Ik knik. "Gewoon een nachtmerrie." fluister ik terug. "Zijn we er bijna?" vraag ik aan Andrew. "Over 10 minuutjes komen we aan." zegt hij terug. Sarah slaapt ook en Noah staart moe voor zich uit. Ik luister aandachtig naar de muziek. Het is best treurige muziek... Het past bij mijn gevoel. Ik voel me begrepen door de muziek... 

"We zijn er." zegt Andrew dan. Noah en ik kijken elkaar bang aan...

Hiii, zoals ik had beloofd is er vandaag een tweede hoofdstuk online gekomen! Wat gaat er nu gebeuren met Chloe en Noah...? Een vote zou lief zijn!!🌟 

Liefs Zara☾