Trapped.

5☾

Als ik in de les aankom staart iedereen naar me. Ik zucht en doe mijn capuchon op. Zo ziet niemand mijn blauwe gezicht en al het bloed. Iedereen weet toch alles over het gevecht. Ik ga in een hoekje zitten en zet mijn tas op de stoel naast me. Nu kan er niemand naast me zitten, daar heb ik namelijk echt geen behoefte aan. Finn komt nu ook het lokaal binnen en ik negeer hem. Hij komt naast mijn tafel staan en kucht. Ik zucht en haal mijn tas van de stoel. Ik pak mijn oortjes en plug ze in mijn mobiel. Dan zet ik de muziek hard zodat ik niks hoor van iedereen om me heen. Na 10 minuten muziek te hebben geluisterd tikt iemand me aan. Het is de docent, meneer Livingstone. Hij kijkt me met medelijden aan maar tegelijkertijd kijkt hij ook boos. Mevrouw Byrne wil je nu je oortjes uitdoen en je capuchon af doen. Ik doe een oortje uit en kijk hem aan. Dan doe ik mijn capuchon af en ik grijns. Meneer Livingstone kijkt verschrikt. Hij schrikt duidelijk van het bloed en de blauwe plekken. Wel meer kinderen uit de klas kijken verschrikt naar mijn gezicht. Het enige wat ik kan doen is grijnzen. Ik ben trots op het bloed en de plekken op mijn gezicht. De pijn voelt fijn. Ik heb gevochten voor mijn vader en ja daar ben ik trots op. Meneer Livingstone fluistert dat ik mijn capuchon mag opdoen als ik wil. Maar nee, ik laat hem af, dit is wie ik ben. Ik doe mijn oortje in en geniet van de dreunende muziek door mijn hoofd. Ik zie dat Finn met iemand appt maar ik heb geen idee wie. De les gaat verder en de docent laat mij verder met rust. Kinderen kijken me aan en fluisteren over me. Normaal zou ik dit erg vinden maar het voelt fijn. Ik weet niet waarom maar mijn vaders dood heeft me veranderd. Ik ben harder geworden, ook al is het nog maar net gebeurd. De bel gaat en ik sta op. Als ik door de gangen loop voel ik me zelfverzekerd. Iedereen staart me aan, wat logisch is met dit gezicht. Als ik langs Rick en zijn groepje loop kijk ik Rick grijnzend aan. Hij staart verbaasd terug. Als ik bijna bij het Biologie lokaal ben zie ik iemand staan die ik maar al te goed ken. Noah.

"WAT DOE JIJ HIER?!" Ik loop naar mijn broer en kijk hem verbaasd aan. "Waarom ben je op school Chlo. Kijk in wat voor shit je je hebt gemengd." "Ik ben op school omdat ik dat wil en ik ben leerplichtig. O en ik heb me niet ergens ingemengd, hij begon." "Finn heeft me verteld dat het totaal niet goed met je gaat." Ik zucht, weten we ook weer met wie hij zat te appen. "Het gaat perfect met me, zie je dat niet? Maar ik heb nu les. Doei Noah." Ik wil verder lopen maar Noah houdt me tegen en pakt me bij mijn arm. Mijn lichaam verkrampt, het gevecht heeft me veel klappen opgeleverd niet alleen op mijn gezicht. Noah laat meteen los als hij mijn gezicht ziet. "Sorry." zegt hij snel. "Chloe je gaat nu met mij mee naar huis." "Waarom?!" vraag ik verbaasd. "NOU MISSCHIEN OMDAT JE VADER NET ZELFMOORD HEEFT GEPLEEGD EN HET NIET GOED MET JOU GAAT." schreeuwt Noah. Ik kijk hem boos aan maar dan verandert mijn boze blik in een verdrietige blik. Er stroomt een traan over mijn wang. Mensen kijken ons aan maar het boeit me vrij weinig. Noah trekt me in een knuffel en ik knuffel hem terug. Daarna trek ik me terug en we lopen samen uit de school op naar huis. "Chloe... waarom heb je gevochten...? Wat is er gebeurd?" vraagt Noah. "Rick." mompel ik. Iedereen weet wie Rick is, zo ook mijn broer en hij zit niet eens bij ons op school. "Klootzak... Wat zei hij?!" vraagt Noah hij klinkt steeds bozer. "Iets over papa dat ik de reden was dat hij zelfmoord had gepleegd..." ik sla mijn ogen neer. "DIE MOTHERFUCKER." mijn broer draait zich abrupt om en rent terug naar mijn school. Ik zucht en ren ook die kant op. Maar Noah is sneller, en ik ben te laat. Als ik aankom zie ik Noah al naar Rick wijzen terwijl ze diep in gesprek zijn. Ik zie dat Rick Noah een klap geeft. Ik slik, Noah is veel sterker. Noah slaat Rick een keer en Rick valt op de grond. Dan loopt Noah snel naar mij toe en sleurt me mee. Hij veegt zijn bloedneus af en we lopen snel het terrein af. Ik kijk achterom en zie dat iedereen om Rick heen staat. Ik schrik als ik de hoeveelheid bloed zie. Ik schud het van me af en ik loop snel door.

Als we thuis aankomen pak ik snel een koude washand en veeg het bloed weg. Niet alleen bij mij ook bij Noah. Als we 'schoon' zijn pak ik een zak chips en een fles cola. Ik loop naar mijn kamer en pak mijn laptop. Dan loop ik naar de badkamer en laat het bad vol lopen. Ik stal alles uit en zet een film op. Ik lig heerlijk relaxed in bad. Als de film afgelopen is stap ik het bad uit en loop ik naar mijn kamer. Daar doe ik een lekkere chill outfit aan. Ik loop naar Noah's kamer en zie hem zitten op zijn bed. "Noah wat eten we vanavond?" "Ik dacht laten we iets bestellen pizza of spareribs, wat jij wilt." "Spareribs? klinkt goed! Is mama al thuis gekomen?" Noah kijkt me aan en zegt: "Nee, al sinds het nieuws van papa niet meer." Het is altijd pijnlijk om het woord papa te horen... "Noah... Wanneer is de begrafenis van papa..?" Noah kijkt me verdrietig aan. "Er komt geen begrafenis."

Hi readers!! Ik heb een nieuwe cover die gemaakt is door een van mijn beste vrienden // Goosss //❤️ Dus daar ben ik heel erg blij mee! Ik hoop dat jullie dit hoofdstuk weer leuk vonden, laat dan een vote🌟 achter! Dat zou ik heel erg leuk vinden.

Liefs Zara☾