Yara İzi

Nina

"Aptalca konuşma." dedim dişlerimin arasından.

"Sinirli olmadığını anlayabilirim Tyler."

"Bana öyle demeyi kes!"

"Şşt. Sakin ol masum şey. Tek istediğim sana birşey sormak, tamam mı?"

"Kimsin sen?"

"Nina." deyip elini uzatmıştı. Onun elini sıkmayacaktım.

Havada kalan elini dudağını hafifçe büzüp indirmişti.

"Niye geldin buraya? Ne istiyorsun benden?"

"Senden birşey istemiyorum aptal. İstediğim şey patronunla sohbet etmek. Ve beni ona sen götürüceksin."

"Bunu yapacağımdan neden bu kadar eminsin Nina?"

"Çünkü sen akıllı birisin." dedi gözlerini kısarak. Evet. Şu salaktan oldukça akıllıydım.

Robert, arabamı pençeleyen kız evime geldi. Seninle konuşmak istiyor.

Ne hakkında konuşmak istiyormuş?

Bilmiyorum.

Sor o zaman!

"Ne konuşacaksın?"

"Bu kurtadam zırvalığının nasıl başladığını öğreneceğim." oldukça net bir cevaptı.

Dinlediğini biliyorum Robert.

Evet dinliyordum. Onun dost olup olmadığını bilmiyoruz ama. Ya bana saldırmaya kalkışırsa?

Bunu bana sen mi soruyorsun Robert? Patron sensin. Orası sana kalmış.

Konuşmayı bitirmiştim. Robert'ın saçma sapan konuşması beynimin içinde yankılanıyordu ama bir süre sonra -gerçekten dinlemek istemediğimde- duymuyordum.

"Seninle konuşmak istiyor." dedim.

"Tamam. Neredeymiş?" Bilmiyordum. Ama eminim şu an Robert bizi dinlediği için ben hangi adresi verirsem vereyim o orada olacaktı. Ya da gitmez kız da bana saldırırdı. Olumlu düşündüm.

"Ormanda."

"Tamam, bulurum ben onu." dedi ve aptal bir şekilde sırıtarak odanın camından atladı.

Odadan çıktığı an aklıma gelen tek şey Betty oldu.

                                ***

Özür dilerim Betty. yazıp gönderdim.

Sonuçta o sözler bana ait değildi. Betty'nin odasına gittiğimde herşeyi Robert söylettirmişti. Ben de salak gibi onun sözünü dinlemiştim. Betty'den bir zarar gelmeyeceğini bildiğim halde. Canım sıkılmıştı. Mesaj atmıyordu. Onu çok üzdüğümün ve korkuttuğumun farkındaydım. Odasına girdiğimde gözlerindeki korku bariz belliydi ve en çok da buna sinirlenmiştim. Sonuçta benden korkmasına gerek yoktu. Ona hiçbir şekilde zarar vermeyeceğimi biliyordum. Telefon sesli bir şekilde titrediğinde hemen elime aldım.

Önemli değil Dean.

Affetmişti. Bu kadar basit olacağını açıkçası tahmin etmiyordum. Onunla konuşup aramı düzelteceğime emindim. Ve birkaç cevap vermem gerekecekti yoksa benden korktuğu için konuşmayabilirdi. Sonuçta aklından neler geçtiğini okuyamıyordum. Benim bir katil olduğumu bile düşünüyor olabilirdi. Ah, kafam çok karışıktı. Çok fazla düşünmemeliydim. Rahat olmalıydım. Zaten yarın önümde koca bir gün beni Betty'le birlikte bekliyordu.