Yara İzi

Rüyalar

Çantamı hızlıca hazırlarken bir yandan da Betty'le nasıl konuşacağımı planlıyordum. Büyük ihtimalle salak gibi davranacaktım onda şüphem yoktu. Onu çok korkuttuğumun farkındaydım ve ona neden böyle davrandığımı nasıl ifade edecektim bilmiyorum. Acaba ona kurtadam olduğumu söylesem ne tepki verirdi?

Bunu yapmak senin sonun olur Tyler.

Robert'ın salak sesi beynimin içindeydi.

Sana beni dinleme demedim mi seni şerefsiz!

Böyle aptal şeyler düşünmen ihtimaline karşı seni hep dinleyeceğim Tyler. Bunu bir an olsun aklından çıkarma ve iğrenç hayaller kurmaktan vazgeç.

Hormonlarıma söz geçirmek elimde değil.

Biliyorum ama her an düşüncelerini dinlemek de bana göre hoş birşey değil. Neredeyse aklımda hep senin düşüncelerin yankılanıyor. İstemeden olan birşey bu. Patron olmamın hiçbir güzel yanı yok Tyler.

Keşke orada ölmeme izin verseydin.

Buna izin veremem Tyler. Hem ben sadece seni düşünmüyordum. Kendimi de düşünüyordum. Tek başına gezmek ne kadar tehlikeli biliyor musun? Sürekli karşıma bir avcı çıkarsa diye ormanda kendimi gizliyordum ama artık sen benim sürümde olduğun için böyle korkak gibi davranmama gerek kalmayacak.

Tahmin etmeliydim. Beni sırf kendi çıkarların için dönüştürdün.

Seni ikimizi de düşünerek dönüştürdüm Tyler. Beni anlamaya çalışmanı beklemiyorum tamam mı? Ama şunu bil ki, sürün olmadan yaşamaya çalışmak intihar etmek gibi birşey. Bunu hiçbir zaman aklından çıkarma.

Sen neden tek başınasın madem öyle? Muhakkak seni de dönüştüren biri vardır ha?

Evet var. Ama bu konuyu sonra konuşalım tamam mı? Uzun hikaye.

Tamam. Okula gidiyorum zaten. Düşüncelerimi de duymaya çalışma. Okulda iğrenç dediğin şeyler çok artacak. bunu söylerken aynı zamanda sırıtmıştım.

En iyisi son ses müzik dinleyim ben. onun sesi de keyifli geliyordu.

Kafamı yavaşça salladım. Bu transa geçmiş halimden kurtulmamı sağlıyordu. Kafamı çevirdiğimde annemi gördüm.

"Dean, iyi misin?"

"İyiyim." ne zamandır orada bekliyordu? Farketmemiş olması için dua ediyordum.

"Beni duymuyor gibiydin. Hatta burada değil gibi değildin. Gece uyuyamadın mı? İstersen doktora gidebiliriz."

"Hayır hayır! İyiyim ben. Anne, benim için endişelenme, tamam mı? Gerçekten. İyiyim ben. Biraz kafam dağınıktı. Sadece biraz.. Zihnimi zorluyordum."

"Neden?" yüzü oldukça şefkatli ve endişeli duruyordu.

"Kaybolduğumda neler olduğunu hatırlamaya çalışıyorum ama.. Hiçbir şey yok."

"Kendini zorlama bebeğim. Unut olanları. Sen yepyeni bir başlangıç yaptın tamam mı? Kendini yorma. Geçti herşey." onun üzülmesine dayanamıyordum. Yavaşça sarıldım. Şu an ağlamamaya çalışıyordum. Anne sevgisine.. Çok muhtaç olduğumu farkettim.

"Üzme kendini anne. Ben iyiyim. Hiçbir şey olmayacak tamam mı?" daha fazla duygu yüklü konuşmak istemiyordum.

"Ama benim gitmem gerek. Okula geç kalacağım sanırım. Seni.. Seviyorum." dedim gülümseyerek.

"Ben de seni seviyorum bebeğim. Hadi git. Çıkıyorum ben de. Seni bırakmamı ister misin?"

"Gerek yok. Ben giderim. Görüşürüz."

Hızlıca merdivenlerden indim. Camdan atlamak daha cazip geldi ama annemin yanında bunu yapmak en salakça şey olurdu. Hızlı adımlarla okula yürüyordum. Kafamı çevirdiğimde Daniel'ı koşarken gördüm.

"Beklesene Dean!" yavaşça sırıttım. Kafamı çevirdiğimde çoktan yanıma gelmiş olduğunu farkettim.

"Gece uyudun mu bay kurtadam meraklısı?" o da sırıtmaya başlamıştı.

"Uyku hapı aldım. Dahası, aldığımı bile hatırlamıyorum. Hayal gibi. Saniyeler içinde uykuya dalmışım." bu iyiydi. En azından dinlenmişti.

"Senin kızın ismi Nina'ymış." dedim sırıtarak.

"Evet biliyorum." dedi aynı şekilde sırıtarak.

Şaşırmıştım.

"Nereden biliyorsun ki?"

"Verdiğim kağıtları okumadın sanırım. Nina Golden. 17 yaşında. Boyu bile yazıyordu. 1.64" dedi.

"Sanırım sen bu kızı çok.."

"Hafızam kuvvetli. Hepsini hatırlıyorum." dedi yavaşça. Hala aptalca sırıtmaya devam ediyordu.

"Tamam yürü Dan. Okula geç kalmak istemiyorum."

"Ben de." dedi ve yürümeye başladık.

"Okuldayken neden hiç yanıma gelmedin Daniel?" dedim yavaşça. Cidden merak etmiştim. Ve bu, şu an aklıma gelmişti. Şu birkaç gün o kadar dolu dolu geçmişti ki en yakın arkadaşımla bile rahatça konuşmama vakit kalmamıştı. Aklımda cevaplanmamış birçok soru işareti vardı.

"İnanmadım da ondan." çok ciddiydi.

"Kaç sene sonra senin geleceğini duymak.. Bana hiç gerçekçi gelmemişti. Zaten sınıftan dışarı çıktığım yok. Benim durumumu anlayamazsın Dean. Ben. Sen gittikten sonra çöktüm. Neye uğradığımı şaşırdım. Herkes senin öldüğünü söyleyip duruyordu ama ben ihtimal vermiyordum. Rüyamda sürekli seni görüp duruyordum. Hep ormanda bir yerlerde olduğunu söyleyip duruyordun ve. Seni aradım Dean. Ormanda bakmadığım yer kalmadı. Gece  evden kaçıp ormana bakıyordum. Seni aradım ama her gece rüyamda daha çok yolum olduğunu söyleyip durdun. Babam beni bir gece ormandan dönerken gördüğünde normal davranmadığımı düşünüp hastaneye götürdü. Doktor bana anlattıklarımdan dolayı depresyon ilaçları verdi ve babamı uyardı. Sürekli babamın gözü önündeydim. Ben de bu baskıdan kurtulmak için yalan söyledim. Rüyaların bittiğini, notlarımın düzeldiğini falan uydurdum. Gerçekten notlarım iyiye gidiyordu ama ben seni her gece rüyamda görüyordum Dean. Bu o kadar korkunç birşey ki. Anlayamazsın bunu." Okulun içine gelmiştik. Rüyasında beni görmesi ve ormanda olduğumu görmesi bilinçaltıyla alakalı olabilirdi ama işin içinde ben vardım. Yani Daniel'a bir nevi mesaj gönderiyor olabilirdim. Kurtadam özelliklerimle bunu yapabilir miydim bilmiyorum ama. Daniel'ın gördükleri normal değildi. Daha sonra bunları ona detaylı olarak anlattıracaktım. Kafamı hafifçe sola çevirdiğimde Betty'i gördüm. İfadesiz bir şekilde bana bakıyordu.

"Daniel gitmem gerek." dedim. Kafasını baktığım tarafa çevirmişti.

"Tamam dostum." dedi sırıtarak.