Babaylan

Kabanata 3 : Mula sa Kasalukuyan

Hanggang ngayon ay hindi pa rin ako makapaniwala sa mga nangyayari. Parang ilang oras lang ang nakakaraan, pauwi lang ako galing sa unibersidad pero ngayon ay bigla na lang akong naging punong babaylan sa hindi ko malamang dahilan. Hindi ko na tuloy alam kung ano ang dapat kong gawin at paniwalaan.

Binigyan ako ni Urduja ng oras at panahon para makapag-isip at masanay sa lugar na ito. Dahil ayaw ko munang makita ang kahit sino sa kanila ay pumunta ako sa gubat kung saan ako nagkamalay. Mabuti na lang at hindi na masakit ang paa ko kahit hindi ko alam kung paano nangyari 'yon.

Naka-uniporme pa rin ako kaya naman komportable pa rin ang kasuotan ko kaso nga lang ay may mga punit na ang manggas at palda ko. Dinala ko rin ang bag ko dahil hindi ko pa pinagkakatiwalaan ang mga tao ro'n. Napabuntong-hininga ako nang makita ko ang mga libro at kwaderno ko sa loob. Gusto ko nang bumalik sa pagiging estudyante.

Napahinto naman ako nang makita ko ang punong tumumba kung saan ako nagising. Hindi ko alam kung bakit pa ako bumalik dito. Siguro dahil dito ako natagpuan? Napatingin ako sa langit at iniisip ko kung doon ba ako bumagsak. Mayroon bang pinto o lagusan para makabalik ako sa kasalukuyan? Hindi ko lubos-maisip na sa isang iglap ay mangyayari ang lahat ng ito. Na biglang mababago ang mundong ginagalawan ko.

Naalala ko naman ang nangyari bago ako mapadpad dito—iyong pagsasalita ni Lola nang mag-isa pati na rin ang pagtawag ni Mama dahil masama ang kutob niya. Hindi kaya may kinalaman 'yon dito? Kaya ba ayaw nila akong paakyatin sa attic ay dahil alam nilang mangyayari 'to?

Hindi pa rin ako makapaniwala na bumalik ako sa nakaraan. Noong iniisip ko 'yon kanina ay akala ko, mali ako ng hinala at baka napunta lang ako sa ibang lugar pero ngayong nakita ko kung paano sila magsalita, manamit at mamuhay, alam kong napunta ako sa panahon bago pa masakop ang Pilipinas ng mga banyaga.

Pakiramdam ko ay magkakasakit ako sa gulo ng isip ko ngayon.

"Punong babayalan . . ." sambit ko habang nakatingin sa marka sa magkabilang kamay ko.

"Hindi mo ba nais maging babaylan?"

Halos mapatalon ako nang may narinig akong boses sa paligid ko. Agad kong nilibot ang paningin ko pero wala akong nakita ni anino kaya kinabahan ako. Guni-guni ko lang ba 'yon?

"Hindi mo ba nais?"

Tuluyan na akong natumba at napasigaw dahil may mukhang tumambad sa harapan ko. Pigil ang hininga ko habang nakatitig sa babaeng nakatayo at nakangiti sa akin. Lalo pa akong nagulat nang bigla na lang siyang naglaho na parang bula.

"Nababaliw na yata ako," bulong ko sa sarili ko habang umiiling pero napatigil ako nang muli na namang nagpakita ang babae sa akin.

Ilang segundo kaming nagtitigan, lihim na sinusukat ang isa't isa. Hindi ko alam kung dala lang ba 'to ng pagod o nag-i-ilusyon na ako pero nagawa ko pa ring magtanong sa kanya kahit natatakot ako.

"S-sino ka?" Ngumiti siya sa akin.

"Ikapati ang aking ngalan," sambit niya at doon ko lang nakuhang pagmasdan ang kanyang kabuuan.

Itim at mahaba ang kanyang buhok at natatakpan nito ang dibdib hanggang baywang niya. Nakasuot siya ng kulay palay na saya na abot hanggang binti. May iba't ibang burda rin siya sa katawan na karamihan ay ang mga inaani sa bukid at bundok ngunit ang pinaka-kapansin-pansin ay ang tila halamang-baging na nakapulupot mula sa kanyang paa paakyat sa kanyang katawan hanggang ulo. Hindi ko alam kung namamalik-mata lang ako pero parang patuloy iyong gumagalaw o tumutubo habang naglalakad siya.

"M-mula ka ba sa lugar na ito? K-kasamahan mo ba sila?" tanong ko at ngumiti naman siya sa akin.

"Maaari, ngunit hindi ninyo ako maaaring angkinin."