Secrets (one direction adoption fanfiction)

hoofdstuk 1

(BROOKYLN POV.)

Het is weer eens zo ver: er komen weer mensen om en van de kinderen te adopteren. Altijd gaat het hetzelfde: de mensen zien mij en proberen een gesprek te beginnen, ik krijg weer een paniek aanval en daarna als de mensen weg zijn wordt ik weer geslagen door een van de begleiders. Ik wil hier weg. weg van alles weg van mijn deprimerende leven! Ookal zou ik hier met doorgesneden polsen op de grond liggen zou toch niemand om me geven...

"meisjes! komen jullie naar beneden!" hoor ik een van de begleidsters met haar fake lieve stem omdat het allemaal moet lijken alsof het hier zo leuk is. Ik trek mijn mouwen omlaag tot halverwegen mijn handpalmen zodat mijn sneeën niet te zien zijn en bekijk de rest van mijn lichaam op kenmerken van mijn lit tekens. Ik loop met gebogen hoofd naar beneden wetend dat als ik ook maar een sprankje hoop laat zien, de straf alleen maar erger wordt. "Brooklyn heb je alles bedekt?" vraagt een van de begleiders op fluistertoon terwijl ze me ruw bij mijn boven arm pakt. "ja mevrouw" zeg ik zacht. Ik heb geleerd dat ik alleen het recht heb om te praten als er iets gevraagd wordt en dat ik het antwoord kort moet houden. "eindelijk iets dat je goed doet en nu als de razende in de rij gaan staan stuk onge dierte" zegt ze en geeft me een zetje richting de rij. Ik ga achteraan staan en verscholen in de hoek hopend dat ze me niet zouden opmerken. dat zou weer een paar blauwe plekken schelen. Ik laat mijn blik op de grond gericht als ik 5 jongens stemmen hoor ben ik meteen bang. Al mijn hele leven lang heeft elke jongen die ik ook maar met het kleinste beetje vertrouwde me pijn gedaan. Ik duik nog verder weg in de hoek hopend dat ze mij overslaan en mijn hart klopt in mijn keel als ik de voetstappen dichterbij hoor komen. Ik hoor ze tegen de meisjes naast me praten en ik doe een stil gebed dat ze mij overslaan. "Hey babe wat is jou naam" hoor ik recht voor me en alle hoop die ik had valt als water van me af. Ik zie andrea, een van de begleidsters, achter hun staan en me een strenge blik geeft. "Brooklyn meneer" zeg ik zacht terwijl ik mijn blik weg houdt van die van de jongens voor me. "hey brooklyn ik ben harry en dat zijn niall, zayn, liam en louis" zegt de jongen weer en ik kijk voorzichtig door mijn wimpers naar de jongens. "Nou jongens we laten jullie even alleen zodat jullie kunnen overleggen!" zegt andrea snel en klapt in haar handen als teken dat we naar boven moeten gaan. Ik loop zo snel als ik kan naar boven terwijl ik ondertussen een paar ker aan de kant geduwt wordt door wat meisjes die vlak bij mijn kamer, noujah kast zitten. Ze hebben een oude bezem kast uitgeruimd voor me en er een matras en oud beddegoed neergegooid en vonden het wel goed zo. Ik doe de deur achter me dicht en ga op mijn bed zitten terwijl ik mijn teken blok pak. Ik teken terwijl de tranen over mijn wangen lopen. Ik voel de uitbarsting van een van de begleiders alweer aankomen terwijl ik nog probeer te herstellen. Ik hoor voetstappen de trap op komen en de richting van mijn 'kamer' op lopen. Ik verberg mijn tekenblok snel en kijk bang naar de deur. Hij vliegt open en ik zie andrea staan. "Pak je spullen ze nemen je" zegt ze en mijn adem begint sneller te worden. Mijn hart drijgt uit mijn borstkas te springen. Ik begin te trillen terwijl de tranen over mijn wangen lopen. Niet weer! alsjeblieft niet weer! Waarom moet dit mij overkomen? Ik hoor voetstappen de trap weer op komen en ik veeg snel mijn tranen weg en probeer mijn ademhaling onder controle te houden. "Hey brooklyn!" hoor ik iemand zeggen en ik kijk voorzichtig op om de blonde te zien staan. ik denk dat hij niall heet maar ik weet het niet zeker. "Ik dacht ik kom je helpen met je spullen pakken" zegt hij terwijl hij me blij aankijkt. Een act. allemaal een act. ze adopteren me alleen maar omdat ze een persoonlijke boksbal nodig hebben. ''H het lukt w wel" zeg ik bang voor de straf omdat ik hem tegen spreek. "Oke ik wacht beneden met de rest van de jongens" zegt hij terwijl hij mijn kamer uitloopt. Ik pak een oude rugzak die al bijna helemaal kapot is maar nog goed genoeg is voor mij. Ik begin mijn spullen te pakken en nee niet omdat ik mee ga met die 5 jongens. Ik ga weg van hier. Ik weet dat alles hetzelfde gaat worden net zoals normaal en als ik hier blijf dat ik toch gedwongen wordt mee te gaan dus is dat de enige optie. Ik pak mijn dagboek en tekenblok en leg ze voorzichtig in een apart vak van mijn tas zodat ze niet kapot kunnen gaan. Ik pak mijn kleine stapel kleding waarmee ik het al die jaren al moet doen en leg ze ook in de tas. Ik rits hem dicht en hang hem over mijn schouder. Ik moet enorm stil van de trap af gaan want via de keuken kan ik ongezien via de achterdeur uit het huis komen. Ik sluip zo stil als ik kan van de trap af en hoor hun stemmen praten met andrea. "Het duurt best lang, ik ga even bij haar kijken" hoor ik de stem van volgens mij harry zeggen en paniek bespringt me. Ik sluip zo stil mogelijk naar de keuken maar word gestopt door een stem. "brooklyn? wat doe je?" ik kijk harry betrapt aan. Ik twijfel geen seconde en ren naar de deur die natuurlijk op slot zit. Ik wil uit rijken naar het slot maar ik voel al 2 armen die om mijn middel heen slaan. "NEE LAAT EM LOS! ALSJEBLIEFT LAAT ME LOS" Schreeuw ik terwijl de tranen over mijn wangen lopen. Ik trap alle kanten op maar omdat harry zijn armen van achter om me heen heeft en opgetilt kan ik geen kant op. Als hij me naar de jongens draagt krijgt hij verwarde blikken. Ik ga door met huilen en probeer zijn handen los te maken van mijn middel maar hij is te sterk. "Ze probeerde weg te komen ik sweer ik heb niks verkeerd gedaan" zegt hij terwijl hij me neer zet maar alsnog zijn handen op mijn schouders houdt. Ik probeer ze eraf te schudden maar hij negeert mijn actie en al snel geef ik het op en laat mijn blik naar beneden hangen. "Nou jongens ze is helemaal van jullie!" zegt andrea met haar oh zo lieve uitstraling terwijl ik bij die woorden al mijn spieren aanspan om niet in tranen uit te barsten. 'Bedankt! Ga je mee brooklyn?" zegt degene met de blauwe ogen en het warrige haar die volgensmij louis heet. Ik kan nieteens reageren want harry duwt me al zachtjes vooruit waardoor ik wel moet lopen. Ze lijden me naar hun auto en denken dat ik de ontsnapping al opgegeven maar dat nooit. Als louis zayn en niall de auto al in zijn gegaan en ze op het punt staan mij erin te zetten zet ik het op het rennen. Ik ren zo snel ik kan terwijl ik voetstappen achter me aan hoor rennen. Ik ren voor mijn leven maar net als ik nog een stuk harder wil sprinten voel ik weer 2 armen om mijn middel. De tranen beginnen weer te rollen terwijl ik met alle kracht die ik in me heb probeer zijn handen van me af te peuteren. "Rustig maar baby girl we doen je niks" zegt liam aangezien ik de rest van de jongens daar zie zitten. "A alsjeb blieft laat m me gaan" smeek ik hem huilend als hij me in de auto naast zayn zet. De rest stapt ook in en ik trek mijn benen op terwijl ik mijn gezicht huilend op mijn knieën laat vallen.