Secrets (one direction adoption fanfiction)

hoofdstuk 17

(BROOKLYN POV.)

"Brooklyn?" hoor ik een stem van om de hoek van het balkon zeggen. Ik draai me om en zie Harry staan en meteen ben ik onrustig. Hij komt het balkon oplopen en gaat naast me op de ligstoel zitten. "Sorry van net, ik ben gewoon een beetje gestrest de laatste tijd" zegt hij en ik kijk hem vragend aan. Hij maakt een laat maar gebaar waarna een ongemakelijke stilte valt. "Ga je mee naar beneden? De jongens en ik willen even met je praten" ik kijk hem voor de 2e keer in minder dan een minuut vragend aan maar volg hem toch. Als we beneden komen is er weer zo'n enorm ongemakelijke stilte en ik begin me nu echt zorgen te maken. Normaal zijn deze jongens nooit stil?! "Brooklyn, wil je even komen zitten?" Ik kijk hem even raar aan en ga dan tussen Louis en Harry inzitten op de bank. De jongens kijken elkaar even bang aan en geven elkaar dan een soort bemoedigende blik. Oke? "Brooklyn ik wil dat je ons belooft eerlijk antwoord te geven" zegt Liam terwijl iedereen me gespannen aankijkt. Ik knik en kijk liam (alweer) vragend aan. "Brooklyn... snijd je jezelf?" vraagt hij en kijkt me met een blik vol pijn aan. "W wat? N nee waarom zou ik dat doen?" lieg ik terwijl ik mijn geheim probeer te redden. "Lieg niet! Ik heb zelf je sneeën gezien!" zegt harry naast me en ik voel de spanning in de kamer. "Brooklyn waarom?" hoor ik Niall zeggen maar ik blijf stil. "laat me je armen zien Brooklyn" Zegt zayn en ik kijk hem met grote ogen aan. Ik wil wegrennen van de bank maar voordat ik weg kan komen hebben Louis en Harry me alweer terug op de bank getrokken. Ik probeer los te komen maar voordat ik ook maar iets kan doen word mijn mouw omhoog geschoven en mijn pols zo gedraai dat ze mijn pols kunnen zien. Ik zie ze geschrokken naar mijn verminkte polsen kijken en ik draai mijn hoofd weg van de jongens. Liam laat mijn pols los en ik trek hem meteen naar me toe. Ik begin zonder dat ik er erg in heb met mijn shirt te friemelen die een groot litteken van mijn verleden verbergt. "brooklyn? Heb je nog ergens anders gesneden?'' zegt zayn die het blijkbaar opgemerkt heeft. De rest heeft het nu ook gemerkt en ik kijk ze bang aan. "Brooklyn laat me je buik zien" zegt Liam terwijl hij me streng aankijkt. Ik slik een keer maar het blijft stil in de kamer. Ineens voel ik 2 paar armen die van mij vast pakken en ik probeer ze los te krijgen. "Brooklyn dit is voor je eigen bestwil" zegt liam terwijl hij uitrijkt naar de onderkant van mijn shirt maar ik begin te trappen en te gillen. Ook mijn benen worden vastgepakt en ik zie dat Zayn en Niall met hun armen om mijn benen geklemt zitten. Ik probeer met alle macht los te komen maar het lukt niet. Ik voel Liam's koude handen mijn shirt optillen en ik voel de tranen over mijn wangen lopen terwijl hij mijn shirt tot net op mijn ribben omhoog schuift. "Mijn god Brooklyn..." zegt Liam terwijl hij geschrokken naar mijn buik kijkt. Herineringen schieten door mijn hoofd van de dag dat die sneeën zijn gemaakt. Geloof het of niet: Ik heb ze niet zelf gemaakt. Het was mijn oom. Hij vond me nutteloos, lelijk en een slet dus dacht hij dat hij me er aan moest herineren door het in mijn buik te kerven. De jongens laten me los en meteen trek ik mijn shirt naar beneden en trek ik mijn knieën op terwijl ik mijn gezicht op mijn knieën leg en alle opgekropte emoties van toen eruit laat. Ik voel iemand mij in zijn schoot trekken en ik verberg meteen mijn gezicht in zijn shirt. Alle emoties die er al die 6 jaar ingezeten hebben komen er nu in een keer uit. Ik hoor Louis me zacht sussen terwijl hij door mijn haar streelt, iets wat hij altijd deed als hij me op mijn gemak wilt laten voelen. Het lijkt alsof alle pijn van al die jaren er in een keer uitkomt en ik alles opnieuw voel. En voordat ik er erg in heb, huil ik mezelf in slaap in Louis' armen