Secrets (one direction adoption fanfiction)

hoofdstuk 22

heel kort hoofdstuk ik weet het maar er komt in de komende hofdstukken best veel drama! Again sorry maar hou nogsteeds van jullie XOXO

(BROOKLYN POV.)

"Brooklyn... Wake up babygirl" iemand schut me voorzichtig waardoor ik me omdraai in mijn comfertabele bed en begraaf mijn hoofd in mijn kussen. "Brooklyn we komen te laat voor ons vliegtuig, je kan slapen in de auto" hoor ik de slaapverstoorder weer zeggen en ik open een oog om Liam te zien staan. "Moet ik me omkleden?" vraag ik terwijl ik op mijn zij rol om liam normaal aan te kunnen kijken. "Nee, doe wel een trainingsbroek en sweeter aan. Het is nogal koud buiten" zegt hij terwijl hij mijn kamer uit loopt. Vandaag zou de tour van de jongens beginnen en daarom moesten ze me om freaking 5 uur s'ochtends wakker maken. Ik sleep mezelf uit bed terwijl ik mijn pyama broek uittrek en mijn trainingsbroek aandoe. Ik doe een simpel hemdje met een oude sweeter van een van de jongens aan en loop (eerder sleep) dan van de trap af. Beneden is iedereen bezig in de keuken de laatste dingen klaarmakend terwijl liam me een broodje geeft. Ik eet het op terwijl ik de jongens (behalve zayn die half slapend bij t aanrecht zit) de laatste dingen controleren. "We kunnen gaan, paul is er" zegt Louis en iedereen wil achter hem aanlopen als ik me wat bedenk. "WACHT!" schreeuw ik haast en ren zo snel ik kan naar boven en pak mijn dagboek. Omdat ik hem ergens verstopt had zodat ze hem niet kunnen vinden was ik hem bijna vergeten in te pakken. Ik hou hem strak tegen me aan terwijl ik naar beneden ren. "Klaar?" vraagt Harry en ik knik. We lopen naar de zwarte bus van Paul. De jongens hadden me  al wel wat over hem verteld maar ik heb hem nog niet ontmoet. Als we buiten staan komt er een grote, brede en best eng uitziende man uit de auto. Ik slik een keer terwijl ik wanhopig naar een hand van de jongens. De eerste hand die ik kan vinden pak ik vast terwijl ik me dicht bij diegene verschuil. De hand blijkt van Harry te zijn die me vragend aankijkt. Ik kijk hem bang aan en uit de blik van mijn ogen begrijpt hij mijn angst. Hij slaat zijn arm om mijn schouder terwijl hij voorzichtig naar Paul toeloopt. "Hi Paul!" zegt hij terwijl ik haast achter harry ga staan maar met zijn arm houdt hij me iets voor hem. "hey harry! Is dit nou Brooklyn?" zegt Paul en ik zie hem naar mij kijken met een kleine glimlach. "Het is goed Brooklyn, hij zal je niks doen" zegt harry in mijn oor waardoor ik hem aankijk. Hij geeft me een gerust stellend knikje waarna ik voorzichtig naar Paul kijk. "H hoi" zeg ik zacht waardoor ik hem zie glimlachen. "Leuk je te ontmoeten babe! Kom maar, ik zet je koffer wel achter in" zegt hij waarna hij voorzichtig mijn koffer overpakt van me. Als Paul bij de achterbak staat geeft Harry me een kus op mijn haar. "Goed gedaan brooks" zegt hij waarna we met z'n alle in de auto gaan zitten en het niet lang meer duurt voordat ik weer in slaap val...

"En dat was het jongens! Jullie hebben 2 uur om uit te rusten of wat jullie ook willen doen voordat Lou jullie verwacht" Zegt Paul als de jongens klaar zijn met de soundchek in de arena waar ze vanavond spelen. De jongens lopen naar de kleedkamer terwijl paul me over wenkt. Ik voel me nog niet helemaal op mijn gemak maar volgens de jongens is hij heel aardig en moet ik hem een kans geven. "Hey brooklyn! Er is niks ergs ofzo maar ik wou je alleen vragen om de jongens een beetje met rust te laten. Tijdens de tour zullen ze erg moe en gestrest raken en voor je eigen bestwil: laat ze dan een beetje hun gang gaan, oke?" zegt hij en ik knik. Ik loop backstage nadenkend over wat paul had gezegd. Ben ik dan zo lastig dat ik ze met rust moet laten? Ik dacht dat ze het niet erg vonden als ik naar hun toe kwam met mijn problemen... Ik word uit mijn gedachtes gehaald doordat ik tegen een muur aanloop. Ik hoor de jongens allemaal keihard lachen en ik voel mijn wangen rood worden terwijl ik over mijn voorhoofd wrijf. Een nog half lachende Liam komt naar me toe. "gaat het? Sorry het zag er wel komisch uit" zegt hij als zijn gelach afsterft. Ik knik en hij legt een hand op mijn schouder terwijl hij me naar de nog na grinnikende jongens brengt.