Secrets (one direction adoption fanfiction)

Hoofdstuk 26

(BROOKLYN POV.)

"Brooklyn Tomlinson?" zegt een dokter die net uit een kamer komt lopen. Louis (die mee was gegaan) staat op en loopt naar de dokter toe. Ik volg zijn voorbeeld en loop achter hem aan. "goeie middag, ik ben dokter Jhonson" zegt de man terwijl hij vriendelijk naar Louis glimlacht. Louis schud zijn hand en hetzelfde doet hij bij mij voordat we naar binnen lopen en gaan zitten. "Dus, wat kan ik voor jullie doen?" zegt hij nadat hij wat ingetypte heeft op zijn computer. "Brooklyn heeft de laatste tijd last van een soort ademnood dat enorm veel op een astma aanval lijkt dus we willen haar daar graag op laten testen" zegt Louis en Dokter Jhonson knikt. "En hoe werden deze aanvallen veroorzaakt?" vraagt hij en ik geef Louis een knikje dat hij het moet vertellen. "Als ze in paniek raakt of als ze een nachtmerrie heeft gehad, dat waren de keren dat wij het hebben meegemaakt. We hebben op haar profiel van het Weeshuis waar ze eerst in zat gelezen dat ze soms ook wel dat soort aanvallen had" zegt Louis en de dokter knikt en typte weer wat in. "En wat was je achternaam voordat je geadopteerd werd?" vraagt hij. "Brooklyn Smith" zeg ik en hij knikt en typte weer wat in. "Ik denk dat we dan maar beter kunnen beginnen" zegt hij en staat op om wat in de kastjes te rommelen. Hij komt terug met een naald en een soort buisje. Meteen ben ik gespannen en kijk Louis wanhopig aan. Hij geeft een klein gerust stellend kneepje in mijn hand en ik slik een keer. "Oke, Brooklyn. Dan mag je je mouw omhoog doen zodat ik de binnenkant van je elleboog kan zien. Meteen schrik ik. Wat als Harry alleen zei dat de littekens wegwaren omdat hij me gerust wou stellen? Bang rol ik mijn mouw omhoog en grijp Louis' hand. "Ik ga een beetje bloed afnemen zodat we kunnen kijken of we het kunnen herken aan sommige stofjes in je bloed. Als je een stevige vuist zou willen maken?" zegt hij en ik doe wat hij vraagt. Als hij de naald bijna in mijn arm wil steken kijk ik snel weg en voel ik een kleine prik maar blijf weg kijken. Louis geeft me nog een zacht kneepje in mijn hand en ik kijk op. "Het is klaar Brooks, je kan weer kijken" zegt hij en meteen kijk ik naar mijn arm waar de dokter net een watje met een soor tape erop plakt. "Ik ga dit even wegbrengen, ik ben zo terug" zegt de dokter en loopt weg. "Wat als er toch nog wat littekens zichtbaar zijn en hij nu meteen denkt dat ik gestoord ben?" vraag ik zacht aan Louis en ik hoor hem zacht lachen waardoor ik hem vragend aankijk. "Niemand zal denken dat je gestoord bent." zegt hij terwijl hij met mijn haar begint te spelen. Net op dat moment komt de dokter weer binnen. "Ik denk dat we de uitslag binnen een week of twee weken binnen hebben. Als u even uw telefoon nummer op wil schrijven of uw e-mail dan zullen we u bellen of mailen als de uitslag er is." zegt hij tegen Louis die knikt en wat op een baaldje schrijft. "Zou ik u ook nog even apart kunnen spreken, Meneer Tomlinson?" vraagt de dokter en Louis knikt. "wacht maar even buiten, ik kom zo" zegt Louis en plaatst een kus op mijn voorhoofd. Ik knik en loop naar de wachtkamer waar ik ga zitten en wacht tot Louis naar buiten komt.

(LOUIS POV.)

Als Brooklyn buiten is begint dokter Jhonson te praten. "Ik heb net even in Brooklyn haar oude medische dossier gekeken en heb gemerkt dat ze al vaak met veel verwondingen is binnengebracht in een ziekenhuis. Ik hoorde net ook dat ze nachtmerrie's heeft?" vraagt hij en ik knik. "Ik advieseer u om met haar een keer naar iemand toegaat om te praten of dat zelf met haar te doen, ik ben bang dat ze ergens een trauma van heeft." zegt hij sirieus en ik knik. "We hebben al een paar keer gevraagt waar de nachtmerries over gingen maar ze zegt dat ze er niet over wil praten" zeg ik en zie hem knikken. "Dan schaamt ze zich waarschijnlijk of ze is bang voor jullie reactie. Probeer er zo snel mogelijk achter te komen voordat ze dingen gaat doen waar ze spijt van heeft" zegt hij en meteen drijven mijn gedachtes terug naar de dag dat ze zelfmoord probeerde te plegen. "Ik zal het proberen. Bedankt" zeg ik en schud zijn hand. Hij geeft me een vriendelijk knikje en daarna loop ik naar buiten waar ik Brooklyn in de wachtruimte zie zitten. "Kom je?" vraag ik en ze knikt en staat op.