Secrets (one direction adoption fanfiction)

Hoofdstuk 14

(BROOKLYN POV.)

"HET IS ALLEMAAL JOU FOUT! ALS JIJ NIET ZO STOM WAS GEWEEST HADDEN JE OUDERS NOG GELEEFT EN HAD IK NIET MET JE OPGESCHEEPT GEZETEN!"  En weer laat hij het mes over mijn buik glijden waardoor er dunne lijntjes bloed ontstaan. Het touw wat mijn handen weghoud van de wonden brand in mijn polsen terwijl de tranen non-stop over mijn wangen lopen. "Het is allemaal jou fout, Brooklyn! En je verdient ALLES, elke snee, elk litteken en elke blauwe plek en gebroken bot." zegt hij waarna hij me weer een klap geeft. Hij begint te trappen tegen mijn zij en ribbenkast terwijl ik langzaam in een donker zwart gat val...

Ik word gillend wakker terwijl ik rechtop schiet. Mijn gezicht is nat door de tranen en het zweet terwijl ik on-even ademhaal. "Brooklyn?" Mijn hoofd schiet naar de richting (DIRECTION OMG) van de deur en zie louis staan. Ik probeer mijn adem onder controlle te houden terwijl ik hem gespannen aankijk. Hij loopt snel naar het bed en gaat voor me zitten. "Brooklyn, babe, adem met mij mee oke?" zegt hij en ik knik half in paniek omdat ik voel dat ik begint e hyperventileren. Hij ademt rustig door zijn neus in en mond uit terwijl ik mijn best doe hem na te doen. Als het niet lukt en ik ligtelijk in paniek raak pakt hij allebei mijn handen en geeft er een klein kneepje in. Na een tijdje adem ik eindelijk weer normaal en barst ik in tranen uit van de vreselijke herinering die ik net heb herleeft in mijn droom. Hij trekt me op zijn schoot terwijl hij rustig door mijn haren streelt en me dicht tegen hem aan drukt. Ik begraaf mijn hoofd in zijn shirt terwijl mijn huilen erger word. Hij bleef door mijn haar strelen en wrijft rustig over mijn rug terwijl het huilen langzaam afsterft. "Wil je over je droom vertellen?" vraagt hij voorzichtig terwijl hij een pluk achter mijn oor plaatst. Ik schud mijn hoofd. "Brooklyn, waarom wil je niet over je nachtmeries praten? we willen je helpen en dat kan alleen als we weten wat er aan de hand is waardoor je die nachtmerries hebt" zegt hij en kijkt haar bezorgd aan. "Ik wil het er niet over hebben, ik red me wel" zeg ik terwijl ik mijn tranen onder mijn ogen wegveeg. Louis zucht een keer en haalt een hand door zijn haar. "Ga anders maar slapen oke? Het is nog te vroeg om wakker te blijven" zegt hij. "Wacht, lou?" vraag ik en hij draait zich vragend om. "Mag ik bij jou slapen? Mijn bed is een soort van nat geworden van het huilen en zweten" zeg ik beschaamd en hij grinnikt zacht en gebaart me om mee te komen. Ik loop achter hem aan naar zijn kamer. Als we in zijn bed liggen trekt hij me strak tegen hem aan terwijl hij het deken over ons heen legt. "Lou?" vraag ik zacht. Hij 'hmm't als reactie en ik neem even diep adem. "J jullie waren t toch niet boos dat i ik mee moet op jullie t tour?" zeg ik nerveus en ik hoor hem zacht zuchten. Shit! Waarom moest ik het ook vragen? straks word hij weer boos op me en... "Tuurlijk niet Brooklyn, we waren totaal niet boos op jou! We zouden niks liever willen dan jou mee op tour nemen" Zegt hij en ik haal opgelucht adem. "maar waarom werden jullie dan zo boos?" "We zijn net een paar maanden terug van een tour en we missen onze familie enorm. Met nog een tour kunnen we nogsteeds geen tijd met hun doorbrengen en daar werden we een beetje pissig om" zegt hij en ik knik terwijl ik een keer gaap. "Ik denk dat het beter is als je gaat slapen, je kan aan je zien dat je uitgeput bent" Ik knik en ga iets dichter tegen hem aanliggen. "Weltruste Brooklyn" zegt hij zacht en drukt een kus op mijn slaap. Ik wil nog antwoorden maar voor die tijd ben ik al in slaap gevallen...

"Brooklyn... Brooklyn!" ik word wakker van iemand die me zacht schud. Ik open langzaam mijn ogen en herken liam's bruine ogen. "Hoe laat is het" zeg ik met krakende stem omdat ik net wakker ben. "Tijd om op te staan" zegt hij met een grijns en ik steek mijn tong naar hem uit. "Waarom moet ik nu al opstaan?" vraag ik terwijl ik rechtop ga zitten en in mijn ogen wrijf. "Nou, de jongens en ik hebben een meeting dus we dachten dat je dan wel even bij Perrie kon blijven!" zegt hij enthousiast maar ik zie de angst voor mijn reactie in zijn ogen. Ik kijk hem met grote ogen aan. "Rustig maar, ze is echt heel lief en als je haar een kans geeft weet ik zeker dat jullie het goed kunnen vinden!" zegt hij en ik stem nerveus in. Als het zayn's vriendin is zal ze toch niet zo super slecht zijn? "Als jij je dan even aankleed zal ik je ontbijt klaarmaken" zegt hij en wil de deur uitlopen. "Maar ik heb geen honger!" zeg ik en ik hoor hem lachen. "Toch eet je wat!" roept hij over zijn schouders en ik rol mijn ogen. Aangezien ik nogsteeds in Louis' kamer ben loop ik naar die van mij en loop naar mijn -onder tussen gevulde- kast en ga door de rekken met kleding die de jongens me hebben gedwongen te kopen en haal er een setje uit. (link bij reacties) Ik loop ermee naar de douche. Ik ben benieuwd hoe het vanmiddag zal gaan...