Secrets (one direction adoption fanfiction)

hoofdstuk 11

(ZAYN POV.)

De meiden zijn weg en ik merk dat brooklyn meer op haar gemak is. "Eten!" roept harry vanuit de keuken en meteen sprint niall naar de tafel en gaat zitten. Als iedereen zit schept iedereen op en (gelukkig) ook brookyln. ookal dat ze wel wat opschept, is het mischien net een volle opschep lepel. Ik besluit er maar even niks van te zeggen en te wachten tot ze boven is. We eten allemaal het eten op en zoals verwacht gaat brooklyn daarna naar boven. Ik wacht todat ik haar deur dicht hoor gaan en begin dan met praten. "Jongens brooklyn eet veelste weinig" zeg ik en ik zie ze allemaal knikken. "Ze is 13 maar haar gewicht is volgensmij hetzelfde als een 6 jarige!" "Wat als ze zichzelf uithongert? Dat hebben de meeste meisjes van die leeftijd toch? Dat ze denken dat ze te dik zijn ofzow'' vraagt niall. "Maar ze is veelste dun! Hoe kan ze ooit denken dat ze te dik is?!" vraagt harry en ik haal mijn schouders op. "laten we erop gaan letten dat ze meer gaat eten anders moeten we mischien hulp inroepen van een dokter" stelt liam voor en we knikken instemmend. "Ik ga even bij haar kijken oke?" zeg ik en de jongens knikken terwijl ze beginnen met afruimen.

(BROOKLYN)

Lief dagboek.

Een paar dagen heb iets gedaan wat al lang bovenaan mijn to do list stond maar ik nooit heb gedurft: ik heb een zelfmoord poging gedaan. Het waren de stemmen. Ze nemen de controle over mijn lichaam en dan lijkt het alsof... ik mijn eigen lichaam niet beweeg maar een marjonet ben... Net op het moment dat ik me wou afzetten, greep harry me vast. Hij heeft me weg getrokken bij de rand en me mee naar binnen genomen. Ik kreeg daar een paniek aanval en ze hebben me iets gegeven waardoor ik in slaap viel. Op het moment dat ik daar op het dak stond was het de stem van mijn oom die door mijn hoofd galmde. Altijd moet die weer terug komen, hoe hard ik ook probeer hem uit mijn hoofd te zetten. Een paar nachten daarna had ik een nacht merrie. De jongens brachten me in de droom terug naar het weeshuis maar toen ik wakker werd, stond liam er. Hij kalmeerde me en is bij me blijven liggen. De volgende dag greep ik al mijn moed bij elkaar en heb hem gevraagd of ze me zullen laten vallen en tot mijn verbazing zou hij dat niet doen. Hij heeft me verteld dat hij -net zoals de andere 4- van me houd. Op dat moment wist ik dat ze anders waren. Anders dan de andere en dat ze wel van me houden. Eindelijk heb ik mijn thuis gevonden, en degene waarbij ik me thuis voel!

Ik kijk met een kleine glimlach naar de pagina in mijn dagboek. Ik zie mijn deur opengaan en meteen verstop ik mijn dagboek onder mijn kussen. "hey zayn" zeg ik met een kleine glimlach en hij knikt met een kleine glimlach. "Dus, beetje zin om morgen mee te gaan shoppen" zegt hij met een verwijfde stem waardoor ik moet lachen. Ik zie hem grijnzend naar me kijken en ik kijk grinnikend naar mijn handen. "Louis kan soms wel een beetje doorslaan maar dat komt vast wel goed" zegt hij en lijkt heel even in zijn eigen gedachtes te zitten. "Wat vond je van de meiden?" vraagt hij en meteen word ik weer sirieus. "ik denk dat ze best aardig zijn maar ik heb niet zoveel van ze meegekregen" zeg ik en hij knikt. "Het zijn echt super lieve meiden en zullen je, net zoals wij, geen pijn doen" zegt hij en ik knik en glimlach naar hem. "bedankt zayn" zeg ik terwijl ik mijn armen om hem heen sla. Hij slaat zijn armen ook om me heen en drukt me strak tegen hem aan. "en nu ga ik je kidnappen omdat we een film gaan kijken" zegt hij snel en voordat ik kan reageren lig ik over zijn schouder en rent hij naar beneden. Ik begin te lachen en al snel word ik zacht op de bank gegooid waardoor ik alle jongens grijnzend naar me zien kijken. "Gaan we de hele avond naar mij zitten grijnzen of gaan jullie nog een film kijken" zeg ik en hoor harry naast me grinniken. "en of we een film gaan kijken" zegt louis en start de film.