Secrets (one direction adoption fanfiction)

hoofdstuk 18

(BROOKLYN POV.)

Ik word wakker in mijn eigen kamer terwijl ik geen idee heb hoe ik er kom. Ik wrijf even in mijn ogen maar zie dan een soort witte stof om mijn polsen gewikkelt. Ineens schieten alle gedachtes van eerder me tebinnen en begin ik in paniek te raken. Nu vinden ze me meteen een freak en ik weet zeker! Ik hoor mijn deur opengaan en zie Zayn staan. "Je was al wakker dus?" vraagt hij met een zwakke glimlach terwijl hij de deur achter zich dicht doet en bij mij op bed gaat zitten. "Heb je goed geslapen?" vraagt hij en ik haal mijn schouders op. "Maar Brooklyn even over gister avond he, we zijn echt bezorgt om je en we willen je helpen maar jij moet ons dat laten doen" zegt hij terwijl ik dood naar de grond kijk. Me helpen door me naar een psychische inrichting te sturen zeker. "We hebben toen je sliep geteld hoeveel sneeën je hebt en dat gaan we elke avond doen om te voorkomen dat je het nog eens doet" zegt hij en ik knik terwijl ik mijn best doe mijn tranen binnen te houden. Het is even stil terwijl ik al mijn moed verzamel en dan met moeite geluid uit mijn keel krijg. "W waarom hebben jullie me nog niet terug gebracht" zeg ik zacht terwijl ik zayn met tranen in mijn ogen aankijk. "Brooklyn... dat zouden we nooit doen" zegt hij terwijl hij me op zijn schoot trekt en zijn armen om me heen slaat. "Al die dingen die er stonden... ze zijn niet waar! Je bent niet waardeloos of een slet of weet ik veel wat, je bent een prachtige meid die nog zo'n grote toekomst voor zich heeft en die van haar jeugd moet genieten zolang het nog duurt! en ik weet niet wat er is gebeurt dat je denkt dat je dat niet bent, maar iedereen die ik nu zou vragen wat ze van je vinden zal hetzelfde zeggen als ik heb gezegd want je bent en blijft het" zegt hij terwijl ik mijn gezicht in zijn shirt begraaf. "En geloof me, er zijn zoveel mooie dingen in het leven die je nog niet hebt meegemaakt of gezien hebt! Hoe hard het ook mag regenen, ooit klaart het op en zal de zon schijnen. ook voor jou" zegt hij terwijl hij door mijn haar streelt. "Wat er ook gebeurt de jongens en ik blijven altijd bij je om je te steunen! En ik hoop dat je daar nooit maar dan ook nooit aan twijfelt" zegt hij en plaatst een kus op mijn kruin. "Ik denk dat de andere jongens je ook nog even willen zien. zullen we naar beneden gaan?" vraagt hij terwijl hij over mijn rug wrijft. "I ik ben bang" zeg ik zo zacht dat het bijna niet te horen is. "Ik ben bij je en ik weet 100% zeker dat de jongens er hetzelfde over denken als ik" zegt zayn terwijl hij me optilt en ik mijn gezicht weer begraaf in zijn schouder. Ik voel hem van de trap aflopen en mijn hart begint sneller te kloppen. Zal harry weer zo boos worden als aan tafel? En wat zullen de rest van de jongens doen.. "Het komt allemaal echt wel goed" fluistert zayn in mijn oor terwijl hij me over mijn rug wrijft en de deur van de gang naar de woonkamer opendoet. We komen binnen en zayn gaat op de bank zitten, met mij op schoot. "Brooklyn..." zegt Louis die naast zayn zit terwijl hij me bezorgd aankijkt. Ik kijk voorzichtig op naar hem waarna hij me overtrekt van zayn's schoot naar die van hem en ik mijn armen om zijn nek sla en weer zacht begin te huilen. Hij wiegt ons rustig heen en weer terwijl hij me probeert te sussen. "Het komt allemaal wel goed brook, we gaan er alles aan doen om je te helpen" zegt hij en ik haal vorzichtig mijn gezicht van zijn schouder. "I ik heb het maar e een keer gedaan vanaf toen ik hier was, E echt waar" zeg ik nog steeds een snikkend terwijl ik de tranen wegveeg. "en dat vind ik goed van je Brooklyn, echtwaar! Maar laten we die ene keer de volgende keer voorkomen en zorgen dat er geen volgende keer komt" zegt hij en veegt een pluk haar achter mijn oor. Ik knik en leg mijn hoofd op zijn schouder. Zo zitten we een tijdje, niemand zegt iets en het enige geluid wat er in de kamer is, is onze ademhaling en ik die soms mijn neus ophaal.