Hij brak me keer op keer.

16

We zaten ondertussen al op het vliegtuig, ik stak men oortjes in en leunde tegen het raam. Dit hoorde een onvergeetelijke vakantie te zijn, allez niet dat het niet leuk was, maar wat er gebeurd is met me, ik was bijna verkracht. Yassir bleef me sturen maar daar had ik even geen zin in. Na onze ruzie aan de telefoon heb ik hem niets meer te zeggen. Dat is het em net, ik ben gewoon koppig. ben jij koppig? Dan doe ik dat terug. Simpel. Ik deed men ogen dicht en alles verscheen weer voor men ogen, hoe die jongen me greep, me kuste, me bedreigde, hoe bang ik was, hoe hij de kleren van me lijf trok. Ik ben nog nooit in heel men leven zo bang geweest. Alles wat er nog slechter kan gaan komt in je op. Je ziet geen positieve kanten meer. Je bid, hopend dat God je zal horen. Even afwachten en de hulp van God helpt toch. Die man he, die binnenkwam, duizenden bedankjes aan hem. Ik bedankt hem letterlijk voor heel men leven lang.

*vliegtuig geland*

Here we than! We belde een taxi en reden richting oumaima's huis. Yassir bleef me bellen. 'Zou ik oppakken' vroeg ik aan oums. 'Doe gewoon, anders stopt hij toch niet.' Ik nam op en het eerste wat hij zei was 'waarom nam je niet op?! Moet ik je serieus een dag lang stalken?!' Zei hij kwaad. 'Wat wil je yassir?' Zei ik droog. 'Wat ik wil? Mhm laatmaar zelfs' en hij legde af. Woow oke dan? Yassir is goals he, hij is zo lief, maar zijn agressieve kant staat soms wat in de weg. Ik ken hem al een hele tijd. Vroeger in de lagere school zaten we samen in de klas. Maar ik bleef zitten en zo ging hij klasje hoger. We waren erg goed bevriend met elkaar en heel erg close, we lachten samen en namen altijd leerkrachten te grazen, we waren net kleine duiveltjes. En dan in het middelbaar was hij opeens nieuw op men school, daar gaven we elkaar enkel een glimlach maar spraken geen woord meer met elkaar. En nu zijn we ineens in relatie. Super raar verhaal, maar wel waar.