Hij brak me keer op keer.

36

Hij draaide de straat uit en wou net wegrijden. 'Huh? younes gaat net naar binnen?' Zei hij opeens terwijl hij in de voorruitspiegel keek. Ik keek naar men huisdeur en zag younes inderdaad de deur open sleutelen. 'Huh? Je zei net hij is binnen bij je?' Ik stond letterlijk te trillen. Omg wat moet ik nu zeggen. 'Euh.. huh?' Kwam eruit. Hij reed de straat achter die van mij in en stopte de auto in een parkeerplaats. 'Oke en nu de waarheid.' Zei hij en keek me vragend aan. Ik keek scherp voor me uit en dacht na over wat ik kon zeggen. 'Welke waarheid?' Zei ik. 'Waarom loog je? Je zegt dat younes thuis was, maar hij ging net binnen? Was er iets anders ofzo dan? zei hij en keek me scherp aan terwijl ik me nogsteeds op de vooruit richtte. In mijn ogen zal hij meteen zien dat ik aan het liegen ben, dus hem aankijken is al geen optie. 'Oke hij was er niet..' zei ik stil, je kon me bijna niet horen. 'Waarom mocht ik niet binnen.' Vroeg hij. Ik wou liegen, maar ik wist als ik dat zou doen, hij me meteen zou doorhebben en ik het dan erger ging maken, de waarheid komt altijd boven de tafel. 'Laten we gaan younes' zei ik. 'Ik vroeg je iets yousra, waarom mocht ik niet binnen?' Ik keek hem heel even aan en dan terug naar de voorruit. 'Karim was bij me..' zei ik. 'Wat?Ben je fucking serieus? Ben je echt serieus!!?' Zei hij boosjes. 'Ja, hij wou even bijpraten, ik zei dat ik meteen met je ging afspreken, maar het duurde niet lang zei hij, maar ik was het tijd al uit het oog verloren voor ik het wist.' Zei ik, en nu wel kekend naar hem. 'Wauw je bent echt serieus, ik had je nog gezegt dat ik NIET wil dat je met die gast praat, NIET! Ik vroeg niet veel van je Yousra!' Zij hij met zijn blik naar mij gericht. Je zag dat het hem iets deed, hij was woedend. 'Het spijt me, we hebben enkel gepraat, dat zweer ik je' hij weigerde om nog te spreken, en beweegde met zen hoofd van 'nee'
'Stap uit' zei hij na een kleine stilte. 'Wat!?' Vroeg ik. 'Stap uit zei ik' herhaalde hij. 'Nee ik blijf zitten tot we het hebben goedgepraat' zei ik zelfzeker. 'Het is beter dat we wat afstand nemen, kan je even tijd doorbrengen met je karim.' Zei hij. 'Niet zo doen yassir' zei ik. Vanbinnen ging ik echt kapot, zo wou ik niet dat het ging uitlopen. 'Ik niet zo doen? Ik had je gewaarschuwd, en dat was heel duidelijk' zei hij. 'Hij is een vriend yassir, wat snap je er niet aan' Begon ik uit te leggen. Ik werd stilaan ook kwader, maar dat alleen om men emoties te beschermen en niet in tranen uit te barsten. 'Het kan me niet schelen yousra, nee was nee! Je kan gaan' zei hij. Na deze woorden stroomde er tranen over men wangen en ik stapte uit. Hoe kon hij me dat aandoen? Ik weet dat ik niet heb geluisterd, maar dat hij daarom zo moet doen?