Hij brak me keer op keer.

60

Toen we het restaurant hadden verlaten, gingen we een plaatstje zoeken waar we ons eten konden opeten. 'Waarom gewoon niet aan de zee, is maar daar hoor' stelde ik voor. 'Ooh jaa, is perfect, kom' antwoorde Bilal. We namen plaats en begonnen aan ons eten. 'Zie je, nu zitten we op een rotte bank terwijl we aan knappe tafel zaten' lachte Bilal. 'Pff je denkt ik ga eten terwijl ik op yassir's kop sta te zien ofwat' antwoorde ik lachend terug. 'Komjung, eten en zwijgen' lachte hij. Ik dacht de hele tijd aan Yassir. Waar was dat meisje ineens? Waarom was hij daar met een vriend? Waarom weer toevallig wanneer ik daar ben? Zoveel vragen zonder antwoord, en dat maakt me alleen maar gekker. 'Aan wat ben je aan het denken?' Onderbrak Bilal men gedachten. 'Euhm, niks haha, ik vind de zee gewoon rustgevend' loog ik. 'Je liegt Yousra, je dacht aan Yassir he?' Zei Bilal alsof hij men gedachten kon lezen. 'Pff, Bilal, wat moet ik doen? Ik blijf mezelf vragen stellen, ik maak me letterlijk paranoia voor hem, ik kan het zelf niet meer aan' legde ik uit terwijl men ogen begonnen tranen. 'Waarom ben je niet gebleven en met hem gaan praten?' Zei hij. 'Dat kan ik niet Bilal, hij wilt dat helemaal niet, anders zou hij toch niet naar een ander zijn gegaan' zei ik, en ja hoor, dit keer met een traan. Voor ik het kon bedwingen liepen de tranen over men wangen heen. Bilal trok me in een knuffel en suste me. 'Ik kan het niet meer Bilal, gewoon niet meer' huilde ik het uit. Ik mis Yassir, ik wil gewoon met hem praten. Een paar vragen stellen, hem dingen vertellen, hem dingen verklaren. Ik wil gewoon met hem praten, dat is alles wat ik wil.