Hij brak me keer op keer.

104

Men ouders keken me met grote ogen aan. 'Iemand anders leren kennen? Hoezo?' Zei men vader stomverbaasd. 'Ja iemand anders' zei ik met men gezicht vol tranen. Men moeder kon geen letter zeggen, zo hard was ze geschrokken. 'Wie is het?' vroeg men vader op een normale toon. 'Het is een jongen die ik al een tijdje ken, hij is super goed voor me en we zijn al een heel lange tijd samen' zei ik. 'Hoe komt dat we niks weten?' Vroeg men moeder dan toch. 'Ik wou het jullie vertellen en toen kwamen jullie met het nieuws van soufiane. Ik heb men verhaal niet kunnen doen want ik kreeg de kans niet.' zei ik. 'Pff yousra je brengt me helemaal in de war' zei men vader die net precies van zen stokje viel. 'Oh mijn dochter, als hij je gelukkig maakt dan wil ik hem wel eens leren kennen' zei men moeder met blijdschap in haar ogen. Men vader liep weg naar boven zonder een woord te zeggen. 'Ik wil hem graag aan je voorstellen mama' zei ik vol vreugde. Eindelijk! Men moeder is overtuigd nu men vader nog. Dat is de koppigere part. 'Maak je geen zorgen over je vader, hij draait wel bij' zei men moeder lief. Ik knikte blij. Ik ben ontzettend blij, zie je? Soms helpt het gewoon om de waarheid te vertellen. 'Wat is zen naam?' vroeg men moeder blij. 'Yassir' zei ik met rode wangetjes. 'Allez waar wacht je op? Bel hem op en zeg dat hij mag langskomen' zei men moeder vol vreugde. 'Doe ik' en ik snelde naar boven om hem op te bellen.

Hij zou vanavond komen. Het bijna zo ver. Men moeder heeft papa ondertussen al aangesproken. Hij wil het een kans geven, waar ik echt blij mee ben. Ik heb zo lang op dit moment gewacht. Yassir klonk zo blij aan de telefoon. Ik wil hem echt gelukkig maken.

*later die avond*

De bel ging. Ik snelde naar de deur, daar stond hij dan. 'Hello beauty' waren zen eerste woorden. Hij had een wit hemdje aan op een blauwe jeans. Pff mijn mannetje is de knapste. Ik vloog in zen armen. 'Ik hou van je' zei ik. 'Ik ook van jou' antwoorde hij. Nadat ik hem los liet liepen we de woonkamer in waar mama en papa op de bank zaten. 'Salam' zei Yassir beleefd en gaf men ouders beiden 3 kussen op de wang. 'Mama, papa, dit is Yassir' stelde ik hem voor. 'Ga lekker zitten, dan schenk ik je wat thee uit' zei men moeder lief. 'Dankje wel mevrouw' zei Yassir beleefd. 'Ogh noem me leila' zen men moeder. 'Dus jij en men dochter kennen elkaar al een tijdje' zei men vader ineens. Ik voelde Yassir echt stressen. 'Ja meneer, we hebben elkaar een tijdje geleden ontmoet op de middelbare school, ik heb u dochter altijd al speciaal gevonden en ik had ook gelijk, ze is erg speciaal, zo iemand vind je niet vaker' na deze woorden nam Yassir men hand vast. 'Ik hou echt van haar en ik zie haar als men toekomst' zei Yassir terwijl hij in men hand kneep om me strakker vast te houden. Ik bloosde zo hard, hoe lief kan iemand zijn? 'Blij om te horen, ik hoop dat je dat je dat ook meent, Yousra is natuurlijk men enige dochter & nu letterlijk nadat Younes getrouwd is en zelf vader is' zei men vader bijna men tranen. 'Oh dat is zo lief papa' zei ik terwijl ik bijna ook tranen kreeg.

'Ik wil je graag een kans geven.' Zei men vader nadat we een heleeee gesprek hebben gehad over vanalles en nog wat. Men buik maakte echt een sprong van geluk. Yassir keek me vol blijdschap aan. Ik ben nu echt de gelukkigste meisje op aarde. 'Ik wil ook super graag de hand van u dochter vragen' zei Yassir na een kleine stilte. 'Zo weet ik zeker dat ze nergens meer heen kan' maakte hij zen zin verder. Ik moest er even om lachen, maar tegelijk ook huilen van blijdschap. Ik had dit echt niet verwacht.. 'ik vind het oke, wat vind jij habiba?' zei men vader terwijl hij op het antwoord van men moeder wachtte. 'Ik vind het prima, zolang men dochtertje gelukkig is'
Yassir keek me blij aan. Ik lachte van geluk en kreeg hierna ook tranen van geluk. Ik ben zo blij dat dit eindelijk allemaal gezegt is geweest.