Closer

~11~

Π: Θα είσαι εντάξει??, λέει και μου πιάνει το μπούτι
Δ: Θα δείξει...., ανοίγω την πόρτα για να βγω έξω., Ήταν υπέροχα!
Π: Εσύ ήσουν υπέροχη. Σαγαπω!, λέει και μου χαϊδεύει τα μαλλιά
Δ: Και εγώ, καληνύχτα, λέω και κλείνω την πόρτα του αμαξιού του.

Φτάνω έξω από το σπίτι μου. Τα φώτα είναι ανοιχτά σε όλα τα δωμάτια, φαίνεται από τα παράθυρα....

Χτυπάω την πόρτα περιμένοντας να δεχτώ την επίθεση των γονιών μου
Ανοίγει την πόρτα ο πατέρας μου.

Μπαμπάς: Που ήσουν Δανάη??, ρωτάει καθώς μπαίνω μέσα στο σπίτι.

Η μάνα μου είναι καθισμένη στον καναπέ χτυπώντας νευρικά το πόδι της στο πάτωμα. Ο αδερφός μου φαινόταν αγουροξυπνημενος, καθόταν πάνω στον πάγκο της κουζίνας κρατώντας ένα ποτήρι νερό.

Μαμά: Για κάθισε κάτω Δανάη να μιλήσουμε.

Λέει και σηκώνεται εκείνη κοιτώντας με απογοητευμένη και θυμωμένη ταυτόχρονα.

Μαμά: Που γυρίζεις τέτοια ώρα κρυφά??

Η φωνή μου έχει χαθεί κάπου ανάμεσα στους λυγμούς που προσπαθώ να κρατήσω μέσα​ μου.

Μπαμπάς: Τι έχει γίνει παιδί μου και συμπεριφέρεσαι έτσι??

Ο αδερφός ​μου με κοιτάει απογοητευμένος από τον πάγκο αλλά δεν μιλάει. Δεν παίρνει μέρος στην​ "συζήτηση" μας.

Αρχίζω να κλαίω βουβά. Η μαμά μου όμως δεν πτοείται! Συνεχίζει να με ρωτά που ήμουν...

Δ: Έξω ήμουν
Μαμά: Αυτό είναι προφανές Δανάη! Που ακριβως και με ποιόν?

Το μυαλό μου φέρνει γρήγορα στροφές για να βρω μία καλή δικαιολογία για να σταματήσουν την ανάκριση

Δ: Ωραία. Αφήστε με να μιλήσω λίγο!, φωνάζω, Ήμουν στη στάση του λεωφορείου δίπλα στο φούρνο με τον Πέτρο γιατί είχαμε τσακωθεί και του έστειλα να βρεθούμε για να τα ξαναβρούμε, λέω φυσώντας τη μύτη μου ελπίζοντας να με πιστέψουν.

Η μάνα και ο πατέρας μου με κοιτάζουν εξεταστικα, ο Νίκος έχει αποστρεψει το βλέμμα του και κοιτάει το σκοτάδι από το παράθυρο της κουζίνας.

Μπαμπάς: Και έπρεπε αυτό να γίνει τέτοια ώρα?? Και αύριο μέρα είναι!!
Δ: Συγνώμη. Απλά δεν μπορούσα να ήμαστε τσακωμενει
Μαμά: Αυτό δεν έχει σημασία στην προκειμένη περίπτωση! Έχασες την εμπιστοσύνη μας και αυτό θα έχει συνέπειες όπως καταλαβαίνεις και από μόνη σου.
Δ: Όχι ρε μαμά δεν το έκανα επίτηδες
Μαμά: Για μάζεψε τη γλώσσα σου Δανάη. Για λίγο σεβασμός επιτέλους.
Μπαμπάς: Εμείς δεν σε μάθαμε έτσι. Αυτός θα φταίει εεε??
Δ: Όχι καμία σχέση.
Μαμά: Οι βόλτες κόβονται ιδικά με τον Πέτρο μέχρι να κερδίσεις την εμπιστοσύνη μας. Και μέχρι τότε θα είσαι υπό επιτήρηση...
Δ: Τι λες?? Δεν μπορείς να μου το κάνεις αυτό. Τον αγαπώ., λέω και αρχίζω να κλαίω.
Μπαμπάς: Δανάη δεν θα ξανά μιλήσουμε. Κουραστηκαμε με όλα αυτά. Πήγαινε στο δωμάτιο σου.

Σηκώνομαι απότομα από τον καναπέ και πηγαίνω προς τα σκαλιά για να ανέβω στο δωμάτιο μου και ακούω ένα αναστεναγμό, μάλλον από την μαμά μου.

Μπαίνω στο δωμάτιο μου και πέφτω πάνω στο κρεβάτι κλαίγοντας. Ακούω την πόρτα μου να τρίζει καθώς κάποιος την ανοίγει, αλλά εγώ κάνω ούτε καν τον κόπο να δω ποιος είναι.

Νίκος: Μικρή νομίζω τα σκατωσες λίγο, λέει και κάθεται δίπλα μου στο κρεβάτι ο αδερφός μου
Δ: Τι θες Νίκο??, ρωτάω επικριτικά
Ν: Δανάη εγώ δεν εχαψα αυτά που είπες στους γονείς μας.
Δ: Δεν καταλαβαίνω, τι εννοείς?, κάνω την ανηξερη.
Ν: Κοίτα Δανάη είμαστε αδέρφια. Σχετικά αγαπημένα. Εγώ δεν έχω προδώσει ποτέ κάποιο μυστικό σου., λέει και μου χαϊδεύει τα μαλλιά.

Χωνομαι απότομα στην αγκαλιά του και δένω τα χέρια μου γύρω από τη μέση του.

Δ: Το κάναμε, λέω χωρίς να τον κοιτάω.
Ν: Είσαι μικρή ρε Δανάη...
Δ: Το ξέρω αλλά τον αγαπώ. Μην το πεις στη μαμά ούτε στον μπαμπά
Ν: Όχι χαζό μου, μην ανησυχείς. Αλλά θα τους στηρίξω στο θέμα της τιμωρίας γιατι αυτό που έκανες ήταν λάθος να φύγεις μέσα στο βράδυ.
Δ: Θα σου 'λεγα τίποτα τώρα αλλά είσαι τυχερός γιατί σαγαπω...!
Ν: Άντε καληνύχτα, λέει καθώς σηκώνεται
Δ: Καληνύχτα!

Βάζω τις πιτζάμες μου και κοιταζομαι στον καθρέφτη του δωματίου μου.
Τα μάτια μου βουρκωνουν ξανά. Σκέφτομαι τι έκανα με τον Πέτρο.

Δεν το μετανιώνω απλά δεν περίμενα να γίνει τόσο γρήγορα. Κλαίω με λυγμούς.... Δεν ξέρω για πιο λόγο γίνεται αυτός ο πόλεμος μέσα μου.

Ξαπλώνω και κουλουριαζομαι κάτω από τα σκεπάσματα. Συνεχίζω να κλαίω μέχρι να εμφανιστούν οι πρώτες ακτίνες του ήλιου στο ουρανό. Το πρωί δεν πάω σχολείο. Και δεν μιλάω με τους γονείς μου 1) γιατί δεν θέλω 2) γιατί είναι στη δουλειά.

End flashback

Σοφία: Μάλιστα.....
Δ: Σοφία εσύ τι πιστεύεις??
Σ: Δεν ξέρω ρε Δανάη. Με έχεις καταμπερδεψει....
Δ: Πεινάω. Θες να φας εδώ μεσημεριανό??
Σ: Ναι!! Τι έχετε??