Closer

~31~

Μπαινω στο ασανσέρ και πατάω το κουμπί για τον όροφο που βρίσκεται το δωμάτιό του.

Μου φαίνεται αιώνας μέχρι να φτάσει και να ανοίξει η πόρτα αυτόματα, στρώνω λίγο την μπλούζα πάνω μου.

Φτάνω έξω από το δωμάτιο και χαιρεταω τους γονείς του και τους φίλους που βρίσκονται εκεί.

Σ: Εεμ η Δανάη??, ρωτάω ήρεμα.
Μαμά Πέτρου: Μέσα είναι με τον Πέτρο.
Σ: Μπορώ να περάσω να τον δω??
Μαμά Πέτρου: Φυσικά! Και... Σοφία, ευχαριστούμε για όλα., είπε συγκινημένη.

Της χαμογελασα πλατιά και άνοιξα την συρόμενη πόρτα.

Ταυτόχρονα και οι 2 γύρισαν και κοίταξαν προς το μέρος μου.

Η Δανάη σηκώθηκε από δίπλα του αφήνοντας το χέρι του και στάθηκε απέναντι μου.

Προσπάθησα να φαίνομαι φιλική όπως προσπαθούσε και εκείνη για να μην καταλάβει τίποτα ο Πέτρος.

Πέτρος: Σοφία!! Πόσο χαίρομαι που σε βλέπω.

Έκανα μερικά βήματα προς το μέρος τους και τον ακουμπησα φιλικά στον ώμο.

Σ: Και εγώ. Πως αισθάνεσαι??
Π: Είμαι ακόμα μουδιασμένος από την νάρκωση και έχω έναν ελαφρύ πόνο κάτω στην κοιλιά. Αλλά φυσιολογικό αφού πέρασα τόσα.
Σ: Δίκιο έχεις. Ελπίζω να γίνεις σύντομα καλά. Δανάη τι κάνεις??, ρώτησα πρώτη με σταθερή φωνή.
Δ: Προσπαθώ. Εσύ??, απάντησε χωρίς να με κοιτά.
Σ: Και εγώ μια από τα ίδια....
Δ: Μωρό μου τόσες μέρες ανησυχουσαμε για εσένα. Αλλά δεν σε ρώτησα πριν αν θυμάσαι τίποτα από εκείνο το βράδυ., μου έκανε ένα διακριτικό νεύμα με το κεφάλι της και κατάλαβα που το πήγαινε.

Γύρισα το σώμα μου ώστε να βλέπω και τους 2 και τα χέρια μου μεταφέρθηκαν αμήχανα στην άκρη της μπλούζας μου παίζοντας με αυτήν.

Π: Κοίτα τώρα. Εεμ βγήκα από το φροντιστήριο και περπατάγα για το σπίτι, είχε νυχτώσει. Πεταχτηκαν 2 μαλακες και μου επιτέθηκαν με 2 ξύλα που κραταγαν και άρχισαν να με χτυπούν.

Έσφιξε τα χείλη του σε μια ευθεία γραμμή και ένωσε με πίεση τα φρύδια του. Έχασα έναν χτυπο από την καρδιά μου αλλά έκανα υπομονή.

Δ: Και σε μαχαίρωσαν, σε έκλεψαν και σε άφησαν εκεί για να πεθάνεις!

Με κοίταξε με ένα δολοφονικό βλέμμα όταν ο Πέτρος συνέχισε να μιλά και στράφηκε ξανά προς αυτόν.

Π: Όχι ακριβώς... Προσπάθησα να αμυνθω αλλά ήταν 2 και πήραν γρήγορα το πάνω χέρι. Κάποια στιγμή ο ένας με χτύπησε στο αριστερό χέρι και έβγαλα μια κραυγή πόνου και σταμάτησα να αντιδραω αφήνοντας το σώμα μου να ακουμπήσει σε κάτι που βρισκόταν πίσω μου. Μόλις το κατάλαβαν κοιταχτηκαν χωρίς να μιλήσουν πέταξαν τα ξύλα παραδίπλα και την έκαναν τρέχοντας.
Σ: Μήπως τους είδες ή μήπως άκουσες τις φωνές τους??, ρώτησα και η καρδιά μου χτύπησε δυνατά.

Η Δανάη μου έριξε μια ματιά και κάθισε δίπλα του χαιδευοντας τα μαλλιά του.

Π: Πφφφ τίποτα. Δεν αντάλλαξαν ούτε μια κουβέντα, φόραγαν κουκούλες και νομίζω γάντια.
Δ: Και πως μαχαιρωθηκες??
Π: Προσπάθησα να σηκωθω και να πάρω την τσάντα μου. Το χέρι και τα πλευρά μου πονουσαν πολύ και έκανα κάποια βήματα μήπως βρω κανέναν για να ζητήσω βοήθεια. Είδα έναν τύπο να περνά. Δεν με είχε δει και του φώναξα ότι είμαι χτυπημενος και να με βοηθήσει αλλά αυτός ο παπαρας έβγαλε έναν σουγιά από την τσέπη του και ήρθε γρήγορα προς το μέρος μου. Έπιασε την τσάντα μου και την τράβηξε αλλά δεν μπόρεσε να την πάρει γιατί την κρατούσα από την άλλη πλευρά εγώ. Αυτός θύμωσε και επειδή ήμουν χτυπημενος πήγα να τον κλοτσησω και αυτός μου έχωσε τον σουγιά στην κοιλιά. Τράβηξε την τσάντα και εγω κατερρευσα βλέποντας τον να απομακρύνετε. Δεν μπόρεσα να κρατήσω τα μάτια μου ανοιχτά. Όταν τα άνοιξα ξανά πριν λίγες ώρες ήμουν εδώ.

Ένα τεράστιο χαμόγελο είχε χαρακτει στο πρόσωπο μου και ήταν απόλυτα εμφανές.

Δ: Λοιπόν είμαστε τυχεροί που είσαι σωος και αβλαβής χάρις τη Σοφία., είπε η Δανάη και σηκώθηκε και με αγκαλιασε χωρίς να το περιμένω.
Π: Το ξέρω. Σοφία μου είπαν τα πάντα. Πως με βρήκες και πως ήσουν δίπλα μου. Πως ερχόσουν και στο νοσοκομείο.
Σ: Ήταν το λιγότερο που μπορούσα να κάνω. Ευτυχώς σε βρήκα εγκαίρως!
Π: Σε ευχαριστώ. Πραγματικά σε ευχαριστώ πάρα πολύ. Μου έσωσες τη ζωή, θα σου χρωστάω πολλά!
Σ: Τίποτα δεν μου χρωστάς. Να είσαι εντάξει απέναντι στην φίλη μου θέλω!, είπα και κοίταξα την Δανάη.,
Λοιπόν πρέπει να πηγαίνω τώρα γιατί με περιμένουν για βραδινό οι γονείς μου και θα ανησυχούν.
Π: Μήπως θες να σε πάει ο πατέρας μου?
Σ: Όχι ευχαριστώ. Θέλω να περπατήσω. Καληνύχτα και περαστικά!

Βγήκα από τον θάλαμο και αποχαιρέτησα τον κόσμο.

Βγήκα από το νοσοκομείο και άρχισα να περπατάω για το σπίτι. Δάκρυα χαράς πλημμύρισαν τα μάτια μου και άρχισα να κλαίω.

Τα συναισθήματα ήταν πολλά και μπερδεμένα.