Closer

~36~

Μ: Και τον Γιάννη τον αγαπάς?, ρώτησε και σήκωσε το φρύδι της βάζοντας λίγο κραγιόν.
Σ: Φυσικά και τον αγαπώ.
Μ: Και τον δικό μου τότε τι τον θες?

Πρέπει να έχασα το χρώμα μου γιατί την είδα να με κοιτά στιγμιαία με ανησυχία. Η ερώτηση της με σόκαρε δυσάρεστα και προσπάθησα να βρω μια πιστευτη απάντηση.

Σ: Εγ-εγω... τον Άγγελο?
Μ: Ναι Σοφία τον δικό Μου!
Σ: Με τον Άγγελο δεν.... εμείς.... Αποκλείεται να πιστεύεις ότι εγώ με αυτόν......
Μ: Οι ματιές σας άλλα λένε πάντως!
Σ: Πφφ βλακειες. Πραγματικά με τον Άγγελο είμαστε μόνο φίλοι Μαρία.
Μ: Το ελπίζω. Και να ξέρεις δεν είμαι χαζή, μπορεί να δείχνω αλλά δεν είμαι!
Σ: Το ξέρω. Πάω έξω.... στα παιδιά.

Είπα γρήγορα για να μην προλάβει να ρωτήσει και άλλα.
Καθώς βγήκα από την τουαλέτα άφησα μια ανάσα που δεν είχα καταλάβει ότι κρατούσα.

Ακόμα δεν μπορούσα να πιστέψω ότι αυτό το αποβρασμα έχει κατοχυρώσει τον Άγγελο και ήρθε να με δείρει κιόλας!

Σ: Παιδιά με πήρε η μάνα μου και πρέπει να γυρίσω σπίτι. Να το ξανακανονισουμε!, είπα ένα βιαστικό "Αντίο" και έφυγα με ελαφρά πηδηματάκια μέσα από την καφετέρια.

Επέστρεψα στο σπίτι σχετικά νωρίς. Το δωμάτιο με επνιγε και ήθελα να πάω κάπου που θα ήμουν μόνη.

Έβαλα τα τσιγάρα στην τσέπη της ζακετας μου και πήγα στο πάρκο κάτω από το σπίτι μου.

Κάθισα στο απομονωμένο παγκάκι που είχα καθίσει τότε με τον Άγγελο και άρχισα να καπνίζω.

Τα λόγια της Μαρίας μου ήρθαν ξανά στο μυαλό ταραζοντας με για άλλη μια φορά.

Δεν ήταν καθόλου καλή ιδέα να μείνω μόνη μαζί της. Μπορεί να μου ξεριζωνε το μαλλί.

Πήρα τηλέφωνο την Δανάη. Είχα ανάγκη να μιλήσω σε κάποιον που θα με καταλάβει.

Μετά από δέκα λεπτά ήταν στο πάρκο καθισμένη δίπλα μου καπνίζοντας.

Δ: Δύσκολα τα πράγματα....
Σ: Μαλακιες. Θέλω να ηρεμήσω λίγο. Καλοκαίρι είναι γαμωτο μου!
Δ: Φύγε τότε.
Σ: Τι??, ρώτησα και στράφηκα προς το μέρος της κοιτάζοντας την να καπνίζει.
Δ: Τράβα στη γιαγιά σου στην Κέρκυρα και έλα λίγο πριν ανοίξουν τα σχολεία. Να χαλαρώσεις εκεί και έλα μετά εδώ και κάνε ό,τι θες!

[...]

Και έτσι έκανα. Πήγα στην Κέρκυρα 2 ολόκληρους μήνες. Κάθε μέρα εκεί πήγαινα για μπάνιο και το βράδυ βόλτα στην παραλία.

Γύρισα 2 βδομάδες πριν ανοίξουν τα σχολεία.

Το μυαλό μου είχε αδειάσει και πλέον έβλεπα τα πράγματα πιο καθαρά.

Ο Γιάννης πέρασε λογιστική στο Βόλο. Ήταν η ώρα οι δρόμοι μας να χωρίσουν. Βασικά εγώ ήθελα. Δεν ήθελα να με δεσμεύει μια σχέση εξ αποστάσεως.

Γ: 2 freddo cappuccino γλυκους.

Είπε ο Γιάννης στον σερβιτόρο που μας πήρε παραγγελία και έφυγε.

Γ: Δεν έπρεπε να φύγεις έτσι ξαφνικά για Κέρκυρα μωρό μου. Μου έλειψες απίστευτα., είπε και χαιδεψε το χέρι μου.
Σ: Ναι.... ήταν μια απόφαση της στιγμής. Εκείνη τη μέρα με τα παιδιά που ήμασταν για καφέ και έφυγα κάπως νωρίς για αυτό ήταν., λέω ψέματα.
Γ: Δηλαδή?
Σ: Η μαμά είπε ότι η γιαγιά μας είχε κλείσει εισιτήρια για μένα και την Δάφνη και θα φευγαμε σε 2 μέρες και έπρεπε να ετοιμαστούμε. Αλλά περάσαμε πολύ ωραίο., χαμογελασα στο τέλος της πρότασης.
Γ: Φαίνεται αγάπη μου. Έχεις έναν άλλο αέρα και φαίνεσαι πιο ήρεμη. Σου έκανε καλό αυτό το ταξίδι.
Σ: Γιάννη....

Σταματάω αυτό που πάω να πω γιατί έρχεται ο σερβιτόρος με τους καφέδες μας.

Γ: Ναι?
Σ: Θέλω να χωρίσουμε. Όχι ότι δεν σε αγαπώ. Απλά θα φύγεις για τον Βόλο τώρα και γω....
Γ: Μωρό μου όχι. Μην το σκέφτεσαι καν. Δεν θέλω να χωρίσουμε. Μπορούμε να το προσπαθησουμε. Η απόσταση ενταξει.... αλλά θα έρχομαι τα Σαββατοκυριακα και θα τα περνάμε μαζί!
Σ: Απλά δεν μπορεί να με κρατάει πίσω μια σχέση εξ αποστάσεως....
Γ: Ααα μαλιστα έτσι το βλέπεις λοιπόν εσύ!
Σ: Όχι κάτσε μην βγάζεις βιαστικά συμπεράσματα. Άφησε με να τελειώσω.
Γ: Να τελειώσεις? Έχεις και άλλα? Νταξει δεν χρειάζεται να πεις και άλλα για να με πληγωσεις. Θες να χωρίσουμε? Εντάξει τότε ορίστε είσαι ελεύθερη τώρα!

Άφησε τα λεφτά για τους καφέδες στο τραπέζι και έφυγε φουριόζος.
Τα μάτια μου αυτοματος θολωσαν. Ακόμα δεν πάτησα το πόδι μου στην πόλη και την έκανα την μαλακια μου.

Έπρεπε να το είχα πιάσει αλλιώς. Αλλά και αυτός το πήρε πολύ άσχημα. Δεν ήταν παράλογο αυτό που είπα. Οι σχέσεις εξ αποστάσεως δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα για τους εφήβους....

Δεν είχα καταλάβει ότι τόση ώρα τα δάκρυα κυλουσαν στα μάγουλα μου.

Ευτυχώς έκλαιγα βουβα και δεν με είχε καταλάβει κανείς μέσα στο μαγαζί.