Before I Die

Proloog

Ik slenter door de straten van Londen, mijn zwarte koffer achter mij aan trekkend. In mijn andere hand houd ik een paraplu, om mezelf te beschermen van de regen die met bakken uit de hemel valt. Mijn zwart gekleurde Nikes stappen in plassen water, ik haat de regen. Natuurlijk had ik het moeten weten, toen ik besloot om naar Engeland te verhuizen, maar toch. Het blijft naar. Ik mijn jaszak voel ik mijn telefoon afgaan.

'Fuck,' fluister ik. Moeilijk laat ik mijn koffer los en neem mijn telefoon op. Sommige voorbijgangers kijken me boos aan, omdat ik de weg blokkeer. Ik rol met mijn ogen en neem de telefoon op. 'Tessa Jones,' antwoord ik. 'Oh, sorry. Verkeerd verbonden,' zegt een vrouwenstem. Ze hangt weer op en ik zucht. Al die moeite voor niets. Op het moment dat ik mijn telefoon weer in mijn jaszak wil doen, botst er iemand tegen mij aan en val ik rechtstreeks in een plas water.

'Shit! Kijk eens uit waar je loopt wil je?' Snauw ik die persoon toe.
Op dat moment kijk ik recht in de ogen van een lange, blonde jongen. Hij heeft blauwe ogen en torent ver boven mij uit.
'O, ik ben zo onvoorzichtig! Het spijt me zo erg, gaat het?' zegt hij terwijl hij zijn hand naar me uitsteekt, op me omhoog te trekken.

'Ja, het gaat. Dankje,' mompel ik als ik mezelf omhoog trek aan zijn hand.

'Geloof me, dit is niet de eerste keer dat ik mensen omver loop. Ik ben Tristan, leuk je te ontmoeten.' Zegt hij lachend.

'Tessa, aangenaam. Nou, misschien was het meer aangenaam geweest als ik niet drijfnat op de grond had gelegen,' grinnik ik. Ik zie hoe zijn wangen rood kleuren.

'Ik ben zo klunzig. Laat me je trakteren op een koffie.'

'Dat is echt niet no-'

'Het was geen aanbod,' zegt hij serieus. Hij pakt mijn koffer en loopt met me mee naar de Starbucks. Samen gaan we aan een tafeltje zitten, en al snel komt er een jong meisje aangelopen.

'Wat mag het zijn?' Vraagt ze terwijl ze zich focust op haar notitie blok.

'Twee koffie graag?' Zegt hij terwijl hij zijn wenkbrauwen ophaalt naar mij. Ik knik. Op dat moment worden de ogen van het meisje groot. Ik zie hoe Tristan binnenmonds zucht. 'Ben ji-' 'Nee, je verwart me vast met iemand anders.' Onderbreekt hij haar. Hij knipoogt en ze loopt rood weg. 'Waar sloeg dat op?' Vraag ik. Tristan slaat zijn ogen neer en begint te glimlachen. 'Sorry, wat is er zo grappig?' Zeg ik lichtelijk geïrriteerd. Jezus, het is toch gewoon een vraag? Hij bijt op zijn lip terwijl hij zijn telefoon uit zijn broekzak haalt en er wat opzoekt. Lekker onbeschoft.

'Alstublieft, twee koffie.' Zegt het meisje terwijl ze de koffie op de tafel zet.
'Dankjewel.' Antwoord ik terwijl ik mijn koude handen om het kopje heen sla. Ook Tristan neemt een slok van zijne, nadat hij het meisje geld heeft gegeven. Dan draait hij zijn telefoon naar mij toe en laat me een foto zien van vier jongens. Ik frons mijn wenkbrauwen, maar deze verdwijnt zodra ik door heb wie er tegen over me zit. Ik sla mijn hand voor mijn hoofd, ik ben zo dom.

'Oh mijn god ik ben echt achterlijk! Je bent Tristan Evans van de Vamps!'

Hij grinnikt en trekt zijn telefoon weer terug. Ik staar hem aan. Hoezo zit Tristan Evans met mij koffie te drinken?

'Dit is echt ongelofelijk.'

'Je voelt je nu dom of niet?' Lacht hij. Hij heeft gelijk.

'Oh, je moest eens weten.' Antwoord ik daar op.

Op dat moment hoor ik een meisjes gil. Tristan zucht en verbergt zijn hoofd in zijn hoodie.
'Drie, twee, één..' zegt hij zachtjes.

'OH MY GOSH TRISTAN EVANS VAN THE VAMPS!'

En gelijk staat er een stoet mensen voor de deur van de Starbucks.

'Luister Tristan, ik weet niet hoe dit werkt maar het lijkt me een goed plan dat je hier weg gaat.' zeg ik met een teleurgestelde ondertoon in mijn stem. Ik had nog graag even met hem willen praten, op zijn minst mijn koffie op willen drinken. Hij schud wild zijn hoofd.

'Alleen als jij met me mee gaat.'

'Tristan, je moet echt gaan!'

De groep voor de deur word steeds groter. Ik begin in paniek te raken, maar Tristan blijkt het nog wel grappig te vinden.

'Tristan! De beveiliging kan ze niet lang meer houden!' Zeg ik terwijl ik al opsta en mijn koffer vastpak.

'Wat heb ik je gezegd?' vraagt hij terwijl hij een scheinheilige grijns opzet.

'Oh, godver Tristan. Kom op, we nemen de achter uitgang.'

Terwijl ik hem meetrek doet hij een klein vreugde dansje. Ik rol met mijn ogen.

'Ik zag dat,' zegt hij verontwaardigd.

'Dat was de bedoeling.'

Samen lopen we de deur uit, de regen weer in. Mijn paraplu heb ik laten liggen in de Starbucks. Ach, wat maakt het ook uit. Hij was toch al oud.

'Mijn auto staat om de hoek.' zegt hij terwijl we door de straten van Londen rennen.

Op dat moment zie ik een grote, zwarte Jeep verschijnen. Tristan stopt met rennen en haalt sleutels uit zijn broekzak. Mijn mond valt open.

'Dit is jou auto?' Vraag ik ongelovig.

Hij glimlacht. Hij opent de deur en houd hem ook open voor mij. Ik stap in terwijl hij mijn koffer in de achterbak gooit. Zelf stapt hij ook in en we rijden met hoge snelheid weg.