Before I Die

22

Jase laat gelijk mijn pols los en loopt mijn zijn handen omhoog een paar stappen achteruit.

'Jeez, chill dude,' mompelt hij terwijl hij met zijn ogen rolt.

Brad doet een stap naar voren, ik zie hoe hij zijn vuisten balt en ik zie zijn knokkels wit worden, hij is boos.

Heel boos.

'Chill dude? Je wilt dat ik chill, dude?' Hij pakt Jase's kraag van zijn shirt vast en trekt hem omhoog.

Dat kind is klein, maar verdomd sterk.

'Je wil dat ik chill doe, terwijl Theresa voor drie uur lang weg is, en niemand weet waar ze is, en als je dan naar de Starbucks loopt, de kassiere niet eens een idee heeft over wie ik het heb als ik praat over een brunette met blauwe ogen?'

'Je hebt me gezocht?' Ik hoor mijn stem trillen.

Bradley laat Jase langzaam zakken op het zand en kijkt hem vuil aan.

'Natuurlijk heb ik je gezocht, Theresa,' zegt hij alsof het de normaalste zaak van de wereld is, alsof het niet duidelijker had kunnen zijn.

Ik zucht en loop naar Jase toe. 'Bedankt Jase voor de koffie, maar ik denk dat je beter kan gaan, sorry.'

Hij legt zijn hand op mijn bovenarm, maar trekt hem al snel weg als Bradley hem met een dodelijke blik aankijkt. Hij glimlacht lief naar me.

'Tuurlijk, Tessa. Voor jou alles.'

Als hij wegloopt draait hij nog een laatste keer om.

'Bel me,' zegt hij, en dan loopt hij het strand af.

'Gaat niet gebeuren vriend,' roept Bradley hem na, maar Jase steekt alleen zijn middelvinger op zonder zich ook maar om te draaien.

Ik grinnik zachtjes en ga naast Bradley staan.

'Ik hoop dat je niet serieus zijn nummer hebt?'

Ik frons mijn wenkbrauwen. 'Wat bedoel je?'

'Je gaat hem niet bellen,' zegt hij terwijl hij mijn pols pakt en me lichtjes meetrekt richtig het privestrandje.

'Brad, ik ben geen vijf meer! Ik beslis zelf wel wat ik doe,' zeg ik terwijl ik mijn hand lostrek uit zijn greep en stil blijf staan.

'Tessa, kom gewoon mee oké?'

'Nee Bradley geen oké, ik ben je hond niet!'

Hij draait zich met een ruk om en de uitdrukking op zijn gezicht laat me schrikken, hij is woest.

En we weten wat er gebeurd als Bradley woest is. Gelijk zet ik een paar stappen achteruit, ik voel mezelf trillen van angst.

'Theresa Elizabeth Veronica Jones,' zegt hij op een dreigende toon, wat mij met mijn ogen doet rollen.

Hij kent mijn volledige naam, so what? Ik ken zijn volledige naam ook.

'Bradley William Simpson,' zeg ik op dezelfde toon terwijl ik mijn handen in mijn zij zet.

'Oh my god Tessa je bent echt een kleuter.'

'Ik een kleuter? Jij bent degene die me behandeld als een vijf jarige! Ik ben klaar met het luisteren naar jou Bradley!' Ik voel de tranen achter in mijn ogen prikken, maar ik laat me niet kennen.

'Dus wat ga je nu doen? Je hebt niemand behalve ons.'

Ouch.

'Dat komt omdat jij me isoleert van de buitenwereld, je slaat iedereen in elkaar die binnen een straal van vijftig meter komt!'