Before I Die

23

'God, Tessa,' mompelt hij terwijl hij zijn voorhoofd tegen de mijne aan laat rusten, 'dit heb ik al willen doen sinds de eerste keer dat ik je zag.'

Ik voel hoe ik begin te blozen, een glimlacht siert mijn lippen. De golven spelen met elkaar als James en ik op het hete strand zitten. Het is prefect.

Maar het voelt niet echt.

Ik besluit zijn compliment te negeren en me iets terug te trekken, zodat ik hem goed aan kan kijken.

'Wat gebeurde daar binnen, James?' Ik hoor mijn stem trillen terwijl ik de vraag stel. Hij bijt op zijn lip, maar laat toch een klein glimlachje zien.

'Niets om je druk over te maken, prinses.'

Hij raakt mijn wang aan met zijn hand maar ik beweeg mijn hoofd langzaam weg.

'James, ik ben geen prinses.'

Hij glimlacht verwarmend, ook al heb ik het steenkoud.

'Laat mij dan degene zijn die je zo mag laten voelen,' zegt hij, bijna fluisterend.

'Wat gebeurde daar binnen?' vraag ik, zijn vraag negerend.

Hij zucht. 'Ik weet niet of je dat wil weten, Tess.'

Ik rol mijn ogen en begin geïrriteerd te raken. Fucking hell, James. 'Ja. Anders zou ik het toch niet vragen?'

'Ik wil gewoon niet dat je gekwetst word.'

'Dat is het enige wat ik kan, James. Het maakt niet uit wat ik doe of wat ik zeg, ik kan er niet aan ontsnappen.'

Net als hij zijn mond wil openen, hoor ik een lach. Geen vrolijke, blije lach gevuld met geluk en blijdschap. Een lach van sarcasme en woede, gevuld met ironie, haat en afschuw.

Een schim stapt uit de duisternis, en aan James te zien ziet hij niet wie het is, aangezien het enige licht wat we hebben is het licht van de maan, maar ik weet precies wie er een paar meter van ons af staat.

Brad.

'Wie is dat?' Zegt James zelfverzekerd terwijl hij me naar zich toe trekt, waarschijnlijk om me te beschermen ofzo.

'Je beste vriend die je al kent sinds onze jeugd,' zegt hij met een sarcastische lach. Ik voel hoe hij verstijft en langzaam zijn arm van me af laat zakken. Arme James.

'Brad,' mompelt hij, de angst in zijn stem is goed te horen, hoe hard hij het ook probeert te verbergen.

'Ja, Brad,' is het antwoord wat hij terug krijgt van hem.

Ik begin te trillen en zwaarder te ademen, als het zo door gaat ga ik flauwvallen.

'Dus,' begint hij, terwijl hij rondjes om ons heen loopt, 'wanneer hebben jullie besloten om achter mijn rug om te gaan zoenen?'

'Bro,' begint James, maar Brad kapt hem af.

'Geen bro, James. Dit is hoe je me bedankt voor deze vakantie, Theresa?'

Ik dacht dat ik bang was, in de nacht van het steegje.
Ik dacht dat ik bang was, de ochtend van mijn auto ongeluk.
Ik dacht dat ik bang was, de nacht dat ik bijna doodbloedde.
Ik dacht dat ik bang was, toen twee mensen in het huis waren.

Maar ik ben oprecht nog nooit zo bang geweest als nu.

'Is dit hoe je me bedankt voor alles, Theresa? Is dit hoe je me bedankt?'

Zijn stem is koud, maar anders. Niet gewoon koud, zoals alle andere keren dat we ruzie maakte en hij me uitschold. Zijn stem is anders.

Bevroren.