Before I Die

10

De ambulance scheurt met gillende sirenes door Londen heen, en ondanks dat de rit maar tien minuten zou moeten duren, voelt het als een eeuwigheid. Een dokter loopt net weg, hij vertelde me dat ik voor een paar minuten buiten westen was. Nou, prima. Ik lig wel lekker, denk ik bij mezelf. Bradley praat nog even met de dokter, ik hoor de woorden niet, alleen de ongerustheid in zijn stem. Mijn hand rust in de zijne, gedurende de hele rit. Ik voel mijn ogen langzaam dichtvallen, ik ben zo moe. Bradley knijpt zachtjes in mijn hand.

'Theresa?'

Ik open vermoeid één oog en draai mijn hoofd een slag, zodat ik hem aan kan kijken. Hij zit op een krukje, dicht tegen mijn brancard aan.

'Wat is er?'

'Oh, niets. Ik wou gewoon even zeker weten dat je nog leefde,' lacht hij een beetje ongemakkelijk.

Ik lach zachtjes in mezelf en draai mijn hoofd weer terug. Langzaam val ik in een diepe slaap.

-

'Hey, Doornroosje,' zegt Tristan terwijl hij over mijn hoofd heen strijkt met zijn grote, warme hand. Ik glimlach met mijn ogen dicht. Alles doet pijn.

'Hey Tristan,' mompel ik. Ik zie hem niet, maar ik hoor zijn stem wel.

'Connor, maar Brad wakker,' fluistert James. Ik frons mijn wenkbrauwen en besluit toch maar een poging doen om mijn ogen te openen. Gelijk schijnen er felle straaltjes licht op mijn netvlies en ik kreun even, maar besluit dan dat ik vroeg of laat toch wel mijn ogen miet openen, dus na een paar keer kreunen zie ik eindelijk de ziekenhuis kamer waar ik in lig, een grotere als vorige keer. Er staan twee tweepersoons bedden tegen de muur, onder het raam. Er staat ook een bank en een TV, en een bureau met een stoel, en een deur die waarschijnlijk naar een badkamer lijd. Tristan helpt me voorzichtig om recht op te zitten. Hij raakt me zo voorzichtig aan, net alsof ik van glas ben en hij bang is om me te breken.

'Brad, Brad word wakker,' fluister schreeuwt Connor, die Bradley wakker probeert te schudden op het linkse tweepersoonsbed. Hij regeert niet.

'Tessa is wakker!' roept James en nog geen paar secondes later zit hij recht op in bed. Tristan begint te lachen en Connor schud glimlachend zijn hoofd.

'Ik wist dat dat ging werken,' lacht James. Ik lach ook, terwijl Bradley verbaasd om zich heen kijkt, arme Bradley.

'Hij is al sinds gister ochtend, toen je met de ambulance hier heen gebracht werd, in deze kamer,' verteld Tristan. Het voelt een beetje als een flashback van een paar dagen terug, toen ik hier ook lag. Bradley was er altijd.

'Hey,' zegt Bradley met een krakende ochtendstem, terwijl hij op het voeteneind van mijn bed komt zitten.

'Hey, Bradley,' zeg ik terwijl ik glimlach. 'Lekker geslapen?'

'Ja, prima,' zegt hij met een glimlach, maar door de blik in zijn ogen weet ik dat hij liegt.

'Je hebt vreselijk geslapen, of niet soms?' Zucht ik.

'Vreselijk is niet het juiste woord,' mompelt hij terwijl hij met het puntje van mijn deken speelt.

'Je had niet hoeven blijven, weet je?'

Hij kijkt verbaasd op.

'Je bent aangereden door een auto, en toen bloedde je half dood recht voor mijn kamer deur! Míjn fucking kamer, en je verwacht dat ik niet bij je blijf? Theresa, waar zie je me voor aan?' Zijn ogen staan wijd open en zijn bruine lokken verward op zijn hoofd. De wallen onder zijn ogen zijn duidelijk te zien.

Wallen die ik heb gecreëerd.
Slapeloosheid die ik heb gemaakt.

'Brad, rustig.' James staat al op en pakt zijn arm. Hij kalmeert iets, maar de lieve en zorgzame blik is verdwenen. De gewoonlijke, koude blik is terug. De blik die ik het meest haat.

De blik die me kippenvel geeft.

'Sorry, ik dacht gewoon dat het jullie niet zó veel interesseerde,' fluister ik met een schorre stem.

'Niet zo veel interesseerde? Mijn god Theresa, snap je het dan niet? Jij ben het enige wat me interesseert!'

Er valt een stilte en ik hoor Tristan naar adem happen.

'Bradley, het is oké dat-'

'Ja Theresa, we kennen het nu wel. Voor jou is het altijd oké, maar zou ik je eens wat vertellen? Het is verdomme niet oké!'

Ik voel mezelf langzaam afbreken.

'Bradley, alsjeblieft...'

'Nee, nee. Geen "ge-Bradley" nu. Ik ben er klaar mee Theresa,' hij kijkt me zo doordringend aan, dat ik het gevoel heb dat hij in mijn ziel kruipt en langzaam maar hart begint kapot te knijpen.

'W-waar ben je klaar mee?'

'Met het spelen van de vriend. Ik wil je vriend niet zijn, niet als je zo doet,' schreeuwt hij.

Ik voel hoe ik begin te huilen.

'Wat doe ik in godsnaam fout, Bradley?' Schreeuw ik door mijn tranen heen. De andere drie jongens zijn bevroren, ze doen niets.

'Hoe je met je haar speelt en je ogen neer slaat en met je nagel prutst als je nerveus bent en mompelt en met je ogen rolt als je je irriteerd , god Theresa, je maakt me gek!'

Hij schiet met zijn handen in zijn haar.

'Ik vind je leuk Theresa, leuker dan ik ooit iemand heb gevonden maar je maakt het me gewoon onmogelijk om van je te houden! Gewoon onmogelijk, verdomme!'

En met die woorden liep hij de kamer uit,

vlak voordat ik mezelf in duizenden stukjes voelde breken.