Before I Die

40

BRADLEY'S POINT OF VIEUW

De sfeer in de volgende dagen was vreselijk. Iedereen huilde non stop. James was altijd aan het sporten, Connor en Tristan sloten zichzelf op in hun kamers en ik heb de afgelopen twee dagen voor haar deur doorgebracht.

'Tessa alsjeblieft,' smeekte ik haar terwijl de tranen over mijn wangen rolde, 'laat me binnen.'

Haar gehuild werd dan alleen maar luider en haar deur opende alleen maar voor haar dokter. Jacobsen zei dat ze tijd nodig had om alles te verwerken, en dat dit vaker gebeurde. Ze probeerde iedereen weg te duwen, zodat ze zo min mogelijk mede-slachtoffers maakte. De dokter zei dat ik haar kon vergelijken met een granaat.

Op een dag ging ze ontploffen, en haar doel was om geen slachtoffers te laten vallen. Heeft ze dan niet door dat met dit gedrag iedereen een slachtoffer is?

Elke dag zat ik voor haar deur, op de aangewezen tijdstippen met drinken en eten, de andere tijden met mezelf. Het enige wat ze at waren die rot pillen. Vitamine pillen, gevulde met voedingsstoffen en pillen die de tumor in haar hoofd voor een onbepaalde tijd misschien in bedwang kon houden, aangezien chemo en bestraling geen nut meer hadden, en ze een operatie nooit zou overleven.

Zo ging het de afgelopen dagen. Jacobsen kwam twee keer per dag, meestal rond elf uur s'ochtends en zeven uur s'avonds. Ze ging dan haar kamer in, bleef daar voor een half uur en verliet het huis dan weer.

Tot vandaag.

Het was rond drie uur in de middag toen ik de voordeur open hoorde gaan. Ik verwachte dat het James was, aangezien hij de enige van ons vijven is die het huis verlaat. Hij doet de boodschappen, zorgt voor alle spullen. Zorgt dat we niet verhongeren, ook al eet niemand de maaltijden die hij voor ons berijd.

Ik draai mijn hoofd niet eens meer om als ik voetstappen de trap op hoor komen. Ik verwacht James, maar ik hoor de stem van de dokter als ze zacht mijn naam zegt.

Ik kijk op en glimlach zacht. Het is een geforceerde lach, maar ik denk dat zei dat ook wel weet. Ze heeft haar koffertje niet bij haar, wat ik nogal vreemd vind. Net as ik wil gaan vragen of ze niet wat vergeten is, laat ze zichzelf naast me neerzakken op de grond en neemt dezelfde positie als mij aan. Ik heb nooit echt goed naar haar gekeken, maar van dichtbij zie je dat ze misschien rond de dertig is, niet zo oud als ik haar geschat zou hebben van veraf. Ze heeft zwarte haren en groene ogen.

'Hoe gaat het?' vraagt ze.

Ik haal mijn schouders op.

'Luister, Bradley,' zegt ze terwijl ze me aankijkt, mijn blik nog gefocust op de muur tegen over me, 'misschien moeten jij en de jongens overwegen om in therapie te gaan.'

'Therapie?' Vraag ik een beetje onverschillig.

THERESA'S POINT OF VIEUW

Ik druk mijn oor nog verder tegen de deur aan als het woordje therapie gevallen is.

'Ja,' hoor ik dokter J zeggen, 'zodat jullie kunnen leren hoe je met deze situatie om moet gaan.'

Brad blijft even stil. 'Ik hoef geen therapie. Zij is degene die therapie nodig heeft.'

'Bedoel je Theresa?'

De stilte na haar vraag verteld me genoeg. Ik? Ik heb therapie nodig? Ik ben degene die ziek is!

'Bradley, Theresa heeft net te horen gekregen dat haar leven binnenkort over is, ik zal het haar niet bepaald kwalijk nemen,' fluistert dokter J.

'U begrijpt het niet,' zegt Bradley, 'ze sluit iedereen buiten. Ze praat niet meer met ons, ze doet niets. Ik heb haar al twee dagen niet meer in het echt gezien, door deze verdomde muur!' Schreeuwt hij.

Van frustratie slaat hij op de deur, waardoor ik snel een paar stappen naar achter neem. Boze Bradley is iemand waar je niet mee te maken wil hebben.