Before I Die

19

'Hebben jullie honger?' vraagt Connor terwijl hij opstaat en ons vragend aankijkt. De jongens knikken hevig, wat me met mijn ogen doet rollen. Losers.

'Tess, wat wil je eten?' Connor kijkt me aan nadat iedereen is uitgeschreeuwd over wat ze willen. Ik schud mijn hoofd en haal mijn hand door mijn haar.

'Nee dankje,' antwoord ik alleen wat er voor zorgt dat ik een paar vragende blikken krijg toegeworpen, maar ik negeer ze en glimlach naar Con. Hij haalt een beetje raar zijn schouders op.

'Oké, wat jij wil,' zegt hij terwijl hij naar het huisje toe loopt en nog wat mompelt in de zin van 'wie wil er nou niet iets eten'.

-

Ongeveer een dik halfuur vol gepraat en gelachen komt Connor aangelopen met een paar dozen pizza, wat me er aan doet herinneren dat dat ongeveer het enige is wat deze jongens eten.

Tristan pakt hebberig een doos uit zijn handen, wat er voor zorgt dat de andere dozen ook bijna in het zand vallen, wat Bradley zachtjes en binnenmonds laat vloeken en James laat lachen.

'Jeez Con, waarom duurde het zo lang?' Moppert Bradley terwijl hij ook zijn pizza doos pakt.

Hij zucht en zet overdreven bitchy zijn handen in zijn zij. 'Probeer jij maar eens een pizzatent te vinden die bezorgt in the middle of nowhere,' zegt hij verontwaardigt.

'Dramaqueen,' zeg ik zachtjes wat Connor met zijn ogen laat rollen.

'Invalide,' zegt hij terug met een knipoog, wat mij met mijn ogen laat rollen.

Ze verdelen de rest van die pizza's en beginnen hebberig te eten, alsof ze uitgehongerd zijn, ik grinnik zacht.
De jongens eten hun pizza in stilte op, terwijl ik met de touwtjes van Bradley's hoodie speel.

'Heb je echt geen honger, T?' Tristan kijkt op terwijl hij nogsteeds pizzastukken naar binnen blijft schuiven, alsof het het enige is wat hij doet.

Ik haal mijn schouders op. 'Mmh, niet echt,' mompel ik terwijl Tristan begint te glimlachen, wat moeilijk gaat aangezien zijn gehele gezicht vol zit met onderdelen van de pizza, ik zweer het je, deze jongens mogen dan officieel wel volwassen zijn, maar mentaal zijn ze nogsteeds twee jarige kleuters.

'Oh Tessie,' begint James met een schijnheilige grijns op zijn gezicht geplakt, 'weet je zeker dat je niet een lekker hapje,' zegt hij terwijl hij een stuk pizza voor mijn gezicht wappert, 'pizza wilt?' Hij wiebelt met zijn wenkbrauwen en legt de nadruk op het woord pizza, wat het nog moeilijker maakt om niet gewoon die verdomde pizza uit zijn hand te trekken en hem gelijk naar binnen te schuiven.

Ik bijt op mijn lip en schud zachtjes mijn hoofd, god, die pizza ziet er wel echt heel lekker uit.

'Wil je écht geen hapje?' zegt hij met het grote stuk nogsteeds een paar centimeters voor mijn gezicht hangend. Net op het moment dat ik toe wil geven en de pizza wil pakken, kietelt Connor James in zijn zij en laat James het grote stuk voedsel vallen in het zand, van de schrik. Ik staar geschrokken naar, het nu natuurlijk niet meer te eten, stuk pizza.

'Nee Connor! Wat heb je gedaan,' gil ik terwijl ik wanhopig het stuk pizza nog op wil pakken, maar dan besef dat het hopeloos is aangezien hij al helemaal bedolven is onder het vieze plak zand en gooi het een stuk achter ons neer. Ik kijk hem boos aan, wat hun alle alleen maar harder laat lachen.

'Ze was net aan het breken, good job Con,' zucht James, ondanks dat kan hij zijn lach niet onderdrukken, wat mij ook laat lachen.

'Ten eerste,' zeg ik terwijl ik mijn handen in mijn zij zet en een bitchy toon opzet, Connor imiterend, 'was ik niet aan het breken, ik sterf gewoon van de honger,' ga ik door terwijl ik met mijn vinger bewegingen in de lucht maak, geen idee wat, maar het werkt want de jongens beginnen te lachen, en dat is uiteindelijk mijn einddoel.