Before I Die

35

BRADLEY'S POINT OF VIEUW

Het is raar om het meisje met de kastanje bruine lokken en de groen, bruine ogen op het podium te zien zitten, haar korte benen over de reling maar niet te ver, omdat ze anders bang is om de mensen die onder haar staan pijn te doen.

Het podium was, is, voor mij, ons, bedoelt, maar ik denk dat het beter bij haar past. Ondanks dat ze nog nooit voor personen heeft opgetreden, op een podium heeft gestaan in het algemeen, lijkt het alsof ze niets anders doet. Ze is in haar element.

Het is raar dat ik het meisje met het eeuwige ongeluk niet meer de mijne kan noemen.

Maar ja, dat is ze in feite ook nooit geweest.

Ik zeg niet dat het haar schuld is, maar het is ook de mijne niet.

Ze heeft een glimlach op haar gezicht die ikzelf niet vaak heb mogen zien, ze glimlach oprecht, alsof ze echt blij is. Ik denk dat dat komt doordat ze alle aandacht krijgt, waar ze altijd al van heeft gehouden.

Maar bij nader inzien, ze kan ook gewoon blij zijn dat ze van me af is.

Ze lijkt niet mentaal dood, zoals ze me zelf vertelde. Vanaf hier, vanaf het balkon, lijk ze net de lente. Ze doet me denken aan de maand mei als ze vrolijk is.

Als ze zichzelf is echter, doet ze me meer denken aan de herfst.

Dat is geen slecht ding, helemaal niet. Haar uiterlijk zelf al doet me denken aan het seizoen van de gevallen blaadjes. Haar groene ogen zijn net als het gras, voordat de bladeren de vele groene sprieten bedekken, en later in het seizoen, laten afsterven. Ze heeft stipjes bruin in ze, die me dan weer aan bomen doen denken.

Haar haar herinnert me aan het bekendste kenmerk van de herfst, de blaadjes. Het is zo fascinerend om te zien, hoe haar bruine lokken van kleur veranderen in het licht, maar haar haar is lang niet zo bijzonder als haar kijkers.

Mijn favoriete ding aan Theresa is haar stem. Het is niet hard, meer als een windvlaag, alsof ze zingt. Dus als ze op een woensdagmiddag lunch aan het maken is, was met James, om het vervolgens te serveren voor ons vijf, hadden we het genoegen om naar haar lange verhalen te luisteren.

Ze praat veel, zo veel dat ik begin te denken dat zij een van de weinige personen is op deze wereld die zo veel woorden in een zin kan zeggen, net een regenbui, wat me ook weer aan haar seizoen doet denken.

Maar dat is logisch, aangezien er niemand zoals haar is.

Ik vraag me af of ze ook zo over mij denkt, of ze mijn ook op een seizoen vind lijken, of mijn ogen haar aan iets laten denken en mijn stem haar vrolijker maakt.

Ik betwijfel het.

'Wat gaat ze doen,' mompelt Joe achter me, die gefocust maar het meisje kijkt, die nu opstaat en de microfoon strak in haar handen klemt.

James komt naast hem staan. 'Het is Theresa, Joe. We weten het nooit.'

Ze kucht in de microfoon en lacht een beetje ongemakkelijk, waarschijnlijk omdat de hele arena haar hoest nu heeft gehoord.

Maar aan de andere kant, ik denk niet dat haar dat wat uit maakt.

'Oké, iedereen, uh..' Ze stottert en bloost een beetje, waardoor ze snel naar voren buigt en wat aan het meisje vraagt, waarmee ze een minuut geleden nog mee aan het praten was.

'Marie! Oké, Marie vroeg of ik een liedje wou zingen voor jullie. Sorry, ik ben heel slecht met namen,' lacht ze een beschaamt, maar ik weet dat ze liegt.

Ik durf te wedden dat ze de naam van haar ex-achterbuurman's nichtje nog weet. Ze vergeet veel dingen, dat is waar, maar namen is daar niet een van.

Ze staat weer op en zet de microfoon in de standaard en gaat op de kruk zitten.

'Ik kan niet zo goed zingen, maar ik doe mijn best,' zegt ze voordat ze haar keel schraapt en zonder gitaar of iets begint te zingen.

'If you want words, to put your mind at rest tonight, come and shout about it...'

Haar stem is mooi, het klinkt als haar gewone stem, als een windvlaag. Het is niet prachtig, het is niet super zuiver maar het is met emotie.

'We can talk, for a hundred miles and drive, where you're less surrounded. 'Cause I can see that the candle you hold inside, has a cloud around it.'

Ze laat zichzelf van de kruk af glijden en kijkt rond, bij de tekst die ze zingt, hoor je haar glimlachen. Iedereen is stil, het is adembenemend.

'How can a heart like yours be that high and dry, when it burns the brightest?'

Ze haalt de microfoon van haar mond en richt hem op het publiek, die het refrein voor haar zingen. Het is zo mooi, iedereen zingt de tekst van het lied en Tessa beweegt zachtjes op de beat, voordat ze de microfoon weer in de standaard zet en over de catwalk begint te lopen terwijl ze om zich heen kijkt, de mensen nogsteeds zingend, naar wat ze heeft gedaan.

De lampen in de arena zijn uit, er is alleen een spotlight op de plek van de kruk en op het podium zelf, de arena word verlicht door lichtjes van telefoons, misschien zelfs wel echte zaklampen.

De hele arena is opgelicht door duizenden personen, maar ik denk dat haar glimlach het felste schijnt.