Before I Die

34

Sorry dat ik inactief ben geweest, we zijn er achter gekomen dat mijn opa voor de tweede keer kanker heeft, en daardoor ben ik niet in staat geweest om eerder te schrijven, sorry. Ik heb ook een oorontsteking en een verkoudheid dus ik voel me helemaal niet lekker. Ik heb de kaft van het boek ook veranderd, ik hoop dat jullie hem leuk vinden.
---------------x-------------

'Tessa?'

'Tess kom op.'

'Theresa word wakker!'

'Alsjeblieft Tessie...'

Mijn ogen voelen zwaar, en mijn hoofd bonkt maar het is niets nieuws. Iedereen is in de war, maar ik weet wat er aan de hand is. Dit gebeurd namelijk altijd, en negen van de tien keer dat ik dus flauwval, ben ik alleen of is Brad er.

Brad.

Het is niet alsof Brad de enige is die weet hoe je me wakker moet krijgen, of moet kalmeren, maar ik zal je eerlijk vertellen, hij weet het wel het beste.

En daarom haat ik mezelf voor het verprutsen van onze relatie, of wat we ook hadden.

Hij kent me beter dan iedereen.

Na een paar minuten, wat voor mij uren voelen, voel ik steeds meer armen aan me trekken en stemmen schreeuwen, maar ik herken er geen een.

Langzaam, heel voorzichtig, worden mijn oogleden lichter en probeer ik te knipperen, maar ik sluit ze gelijk weer door het felle licht dat in mijn ogen schijnt.

'Ze word wakker jongens, achteruit!'

Iemand legt zijn, of haar, hand onder mijn hoofd en helpt me langzaam tegen de muur aan zitten. Het duurt even, maar na een tijdje heb ik mijn ogen open en zie ik de personen die bij me hebben gezeten.

Dean is de persoon die zijn hand onder mijn hoofd heeft gehouden, wat geen verrassing is.

Wat wel een verrassing is dat Joe, de manager van de jongens met een verontrustende blik op zijn gezicht aan de andere kant naast me zit.

Verder staan er nog een paar mensen die ik niet ken, maar aan hun naam plaatjes te zien zijn het crewleden van de band.

'Tessa, ben je oké?' Joe geeft me een flesje water aan die ik een beetje twijfelen aanpak, maar dan toch een klein slokje neem.

Ik haal mijn schouders op. Ben ik oké?

'Ik wist niet dat je, eh... problemen had,' mompelt Dean ongemakkelijk.

Ik duw zijn hand weg en sta op, veel te snel, en zet mijn handen in mijn haar.

'Ik heb géén problemen, oké? Ik ben normaal! Ik ben oké!'

Dean schrikt een beetje en zet een paar stappen achteruit. 'Sorry Tessa, ik bedoelde alleen maar dat-'

'Ik heb geen problemen!' Schreeuw ik bijna, met tussenpauzes tussen elk woord dat ik zeg.

De ruimte is stil gevallen, het enige wat je hoort is mijn zware ademhaling. Ik lijk wel gek.

Ik breng schud mijn hoofd zachtjes en breng het dan naar mijn handen, zodat ik mijn gezicht bedek. 'Sorry, ik bedoelde niet-'

'Wat is hier aan de hand?'

Een deur knalt dicht en ik hoor verschillende mensen naar adem happen. Ik verberg mijn gezicht gewoon nog dieper in mijn handen.