Before I Die

37

Hey, ik zit op Ibiza! Vandaar de weinige updates, ik schrijf wel maar ik heb niet de wifi om ze te uploaden, ik heb mijn 4G namelijk al opgemaakt haha, dus nu moet ik wachten tot volgende maand (wat al snel is x )
-----------

'Brad, je moet op in vijf minuten,' vertel ik hem nadat ik op mijn horloge heb gekeken, van de arm die niet in het gips zit.

Hij zucht zacht en legt dan zijn handen op mijn schouders, terwijl hij me zacht aankijkt. Ik krijg nooit genoeg van zijn ogen.

'Weet je zeker dat ik moet gaan?'

Ik laat mijn mond haast openvallen. 'Brad, al die meisjes hebben geld en tijd aan je besteed, om je te horen zingen! Natuurlijk ga je er heen, sukkel. Het is niet alsof je een keuze hebt.'

Ik hoor een klein lachje uit zijn mond ontsnappen en hij drukt dan een kus op mijn voorhoofd.

'Wees veilig, oké?'

Ik hou mezelf tegen om met mijn ogen te rollen. 'Wat kan er nou gebeuren?'

Hij glimlacht snel voordat hij de deur van de bezemkast opentrekt en dan de gang op rent.

Ik besef dat ik wat vergeten ben en ren dan snel naar de deur, maar helaas is hij al te ver weg om achteraan te rennen. En daarbij, hij moet toch zo op. Het kan wel wachten.

Langzaam, wat mijn eigen tempo is geworden de laatste tijd, schuifel ik naar de kleedkamer van de jongens toe zonder een goede rede.

Als ik de deur open staat Connor daar, voorover gebogen en hard op te vloeken. Zijn handen gooien alles wat op zijn pad komt aan de kant, het hele gebeuren ziet er nogal sukkelig uit.

'Con?' Mijn stem klinkt zacht, maar niet meer zo gebroken zoals eerst. Misschien komt dat omdat ik niet meer zo gebroken ben, zoals eerst.

Hij draait zich met een ruk om en laat de puinhoop die hij heeft gecreëerd direct liggen.

'Tessa?' Zijn mooie, blauwe ogen worden groot en nu valt het me pas op dat hij geen shirt aan heeft.

Ik kan mijn glimlach met geen mogelijkheid tegenhouden dus mijn mondhoeken krullen zo ver omhoog dat ik het gevoel heb dat ze gaan barsten als ik nog verder ga.

Voordat ik het weet slaat mijn beste vriend zijn armen om me heen en wiegt me een beetje heen en weer.

'Ik zag je optreden,' fluistert hij, waardoor ik moet lachen.

'Optreden is een groot woord,' zeg ik terug.

'Iedereen vond het geweldig,' zegt hij terwijl we onze armen van elkaar afhalen.

Ik geef geen antwoord omdat ik niet zeker weet of hij het meent. De blik in zijn ogen is oprecht, maar het betekent niet dat omdat hij iets geloofd, het ook echt waar is.

'Waar ben je mee bezig?' vraag ik, zijn opmerking negerend, terwijl ik lachend wijs naar de enorme puinhoop die de donkerblonde jongen heeft gemaakt.

Hij legt zijn handen op zijn hoofd en kijkt gestrest. 'Ik heb twee minuten voordat we op moeten en ik kan mijn shirt nergens vinden!'

Voordat ik kan antwoorden rent hij al weer als een kip zonder kop door de kamer heen en gooit zoveel mogelijk voorwerpen aan de kant.

Ik tuur door de ruimte en dan valt mijn blik op Con's openstaande rugzak. Of beter gezegd, het witte shirt dat er boven op ligt.

Lachend pak ik de stof op en smijt het naar zijn hoofd, waardoor hij helemaal in de war is, maar als hij het shirt van zijn hoofd af heeft gehaald, kleuren zijn wangen roze en lacht hij ongemakkelijk.

'Ik ga niet eens vragen waar je hem hebt gevonden,' zegt hij terwijl hij zijn armen door de mauwen steekt. Door de witte stof vallen zijn tattoo's nog meer op, wat ik persoonlijk een positief ding vind.

'Success, Con,' zeg ik.

'We praten na de show,' verteld hij. Het is meer een bevel, maar ik denk als ik het niet zou willen, het niet zou hoeven.

Maar voor zijn geluk; ik kan niet wachten om met mijn beste vriend te gaan praten over de rommelige zooi die ik mijn leven noem.

Hij stuift de deur uit en daardoor blijf ik alleen achter in de overhoopgehaalde kleedkamer.

Langzaam begin ik op te ruimen, alle spullen die Connor in zijn haast om heeft gegooid, weer recht op te zetten.

En dan gebeurd het.

Zoals altijd, begint het met de dreunen die overlopen in porren, die eindigen in messteken. Daarna komen de zwarte vlekken, waardoor mijn zicht tot zijn minimum word verkleint.

En dan val ik neer.

Gelukkig is het nu al zo vaak gebeurd, dat ik weet wat er gaat gebeuren. Als we bij fase "porren" zijn, laat ik mezelf op de bank vallen en begin diep in en uit te ademen.

Ik krijg het benauwd, iets wat nog niet eerder gebeurd is bij een van mijn "aanvallen".

Ik moet nog steeds naar de dokter om testjes te laten doen, maar dit is niet het goede moment om daar over na te denken.

Ik kreun een keer hard, in de hoop dat de benauwdheid verdwijnt, maar nee.

Het voelt een beetje alsof je in een gloeiend hete oven word opgesloten, en er is geen ontsnappingsmogelijkheid. Je moet gewoon wachten tot de deur vanzelf weer open gaat.

Dus dat ik ook wat ik doe, ik wacht tot de vlammen wegtrekken.

Vlammen.

Misschien komt het omdat Bradley en ik het een soort van goed hebben gemaakt, misschien komt het door de bezorgdheid van Dean of door de glimlach van Connor die me hoop geeft, maar nu, op deze bank, in deze oven, weet ik het een volle honderd procent zeker.

Mijn vuur is terug, en iets in me zegt dat de jongen met de helderste ogen en de bruine krullen hem heeft aangestoken.