Before I Die

32

Een half uur.
Dat is de tijd van een normale taxi rit vanaf het hotel naar het vliegveld.

Een uur.
Dat was de tijd dat de taxi er tot nu toe al over doet.

'Meneer? Ik wil niet onbeschoft zijn, maar ik moet in drie kwartier in een vliegtuig zitten,' mompel ik ongeduldig, terwijl ik mijn mijn vingertoppen op mijn zwarte jeans tik.

Naast me ligt mijn zwarte tas, met daarin mijn telefoon, sleutels -van het band huis én mijn hotelkamer-, portemonnee, paspoort en kaartjes voor het vliegtuig en het concert.

De man geeft me een sympathieke glimlach, maar ik merk dat hij ook geïrriteerd is. Door de file, of door mij. Ik denk beide.

Ik zucht diep en laat mijn hoofd in mijn handen vallen. Bradley had me mee willen vragen naar Ierland, en vanaf daar had ik mee mogen reizen over de rest van de wereld. Dublin is hun laatste show in de UK, wat betekend dat dit mijn laatste kans is om ze te vinden.

'Miss Jones?' vraagt de chauffeur met een dik Brits accent.

'Ja?'

Hij slikt en pakt het bakje waar zijn geld in zit. 'Ik denk dat u sneller bij het vliegveld bent lopend, dan als u nog in deze auto blijft zitten,' zegt hij.

Ik duw het bakje met geld weg en glimlach naar hem. 'Dank u wel, maar u kan het geld houden.'

Hij knikt en ik open de deur. 'Fijne vlucht, Miss Jones.'

'Bedankt,' roep ik nog snel voordat ik de deur dicht sla en mijn volgepakte koffer uit de auto trek. Op mijn telefoon zoek ik de route naar het vliegveld op en begin te rennen.

-

'Vlucht D726 bij gate 7 naar Dublin AirPort is klaar om te boarden.'

Ik begin nog harder te rennen, richting de douane. Ik heb zo veel tijd verloren met het inleveren van mijn koffer, belachelijk.

Zodra ik bij de douane ben aangekomen gooi ik mijn tas op de lopende band en probeer niet voor te dringen, wat ook niet echt mogelijk is aangezien iedereen al in het vliegtuig zit. Nog vijf minuten.

Ik ren bijna door dat scan ding heen waar niemand de naam van weet en ik heb het geluk dat ik geen bommen of drugs bij me heb, dus ik gris mijn zwarte handtas van de band en ren verder. Nog twee minuten.

'Wacht!' Buiten adem ren ik snel naar de stewardess die al de slurf van het vliegtuig in wil lopen. 'Ik moet mee!'

Ze rolt haar ogen, hoezo onbeschoft, en loopt door.

'Wacht mevrouw!' Ik ren naar de slurf en pak haar arm, zodat ze niet verder kan lopen.

'Ik moet mee, anders raak ik de liefde van mijn leven kwijt,' hijg ik, en de blik in haar ogen verzacht iets, maar toch kijkt ze me een beetje uitdagend aan. Nog één minuut.

'Alsjeblieft, dit is de enige kans die ik heb,' smeek ik haar, bijna wanhopig.

Mijn zielige gedrag blijkbaar geeft de doorslag, want ze pakt mijn paspoort en ticket aan. Ik bedank haar als ze ze terug geeft en ren de slurf in.

'Miss Jones?' Roept ze me na, waardoor ik stil sta en omdraai.

'Ja?' Ben ik mijn paspoort vergeten ofzo?