Another Wedding Camren

Czego ty ode mnie chcesz?

Budzę się rano i przecieram swoje ciężkie i zaspane oczy. Łapie się za głowę, która niesamowicie pulsuję. Mrużę oczy przez światło wpadające przez lekko rozchylone żaluzję. Myślę o tym, co robi Chris. Ręką przeczesuję łóżko w poszukiwaniu telefonu aby do niego zadzwonić. Po kilku sygnałach odbiera. Jestem szczęśliwa słysząc Jego głos. Nie ma go jeden dzień a mi już go brakuję. 

- Jak Lauren się zachowuję? - pyta a ja wspominam dziewczynę z rozciętym łukiem brwiowym.

- Wyszła wczoraj na cały dzień a później spotkałam ją z Dinah w klubie i wróciłyśmy razem taksówką. - opowiadam pomijając fakt bójki i jej nieznośnych komentarzy.

- Bardzo się upiła?

- Nie wiem w sumie. - mówię beznamiętnie przypominając sobie jak Lauren bardzo pijana była, kiedy szeptała mi do ucha..

- Okej? - pyta wybijając mnie z tropu.

- Ale,co?

- Nie słuchasz mnie. Papierek od Dana odbierz i zanieś mamie.

- Okej..- sapie. Żegnam się z Chrisem i obiecuję zadzwonić do niego wieczorem.

Zwlekam się z łóżka i po drodze ubieram ciepły szlafrok. Schodzę do kuchni i wzdycham widząc bałagan na stole jadalnym. Podłoga jest mokra, wszędzie leżą okruchy i papierki.

Z oddali słyszę ciche śmiechu.

- Lauren?

- Taa! Karla chodź tu. - krzyczy z salonu.

Wchodzę niepewnie i widzę dwie kobiety siedzące blisko Lauren, zbyt blisko. Jedna leży na jej kolanach a druga trzyma rękę na szyi dziewczyny.

- Karla, podaj piwo z lodówki. - parska a kobiety w jednej chwili wybuchają gromkim śmiechem.

Unoszę brew i tak jak zawsze nic się nie odzywam. Odchodzę od nich i wracam do kuchni zrobić sobie śniadanie. Ignoruję ich śmiechy i mój rosnący gniew. Nie mija chwila a Lauren stoi obok mnie.

- Co chcesz? - pytam, ale odpowiada mi tylko głupim uśmiechem.

- Nie wiem. Jestem druhną więc możemy iść zrobić te zakupy na twój ślub. 

- Z tego, co widzę masz gości, których zaprosiłaś bez pytania. A z resztą i tak nie będę nigdzie z tobą chodziła.

- Mogę zadzwonić do mamy, żeby z tobą poszła...- mówi ale urywam jej piorunującym wzrokiem.

- Tylko nie mama.. - odpowiadam.

- Nalegam, chcę iść. - mówi i opiera się łokciem o kuchenny blat.

- Okej, ale bez twoich koleżanek czy coś. - zgadzam się.

Na jej twarzy pojawia się półuśmiech co mnie niezmiernie dziwi. Nakładam pomidora na bułkę a Lauren wraca do salonu. Odwracam się i chcę podglądnąć co z nimi robi, z czystej ciekawości. Obie bierze pod ramię i odprowadza do drzwi. Przechodzi z nimi przez kuchnie. Kobiety rzucają mi wrogie spojrzenie, ale olewam to i przegryzam dalej bułkę. Żegna się z nimi i umawia na wieczór po czym zamyka drzwi. Wraca do mnie i mówi, że za pół godziny będzie gotowa po czym znika na schodach a ja staram się nie patrzeć na tatuaż widniejący na jej odkrytych plecach.

***

Divine Flower to jedna z największych kwiaciarni w pobliżu. Są tam różne kwiaty z całego świata, każdy kolor i rodzaj. Podchodzę z Lauren do starszej kobiety. Zamawiam tysiąc róż i idę dobrać kilka wiązanek na stoły. Daje Lauren za zadanie podpisać papier. Widzę jej znudzoną minę od kiedy tu weszłyśmy, ale przecież nikt na siłę jej tu nie ciągnął.