Yanlışlıkla Seri Katil

Yeni Kemik Kırıkları

Saat yediye geliyordu. Üzerimde sarı üzerine siyah bir battaniye ile bir yandan annemin fısıltılı dualarını bir yandan da duvar saatinin tik taklarını dinliyordum. Ablamın dolu gözleriyle sıcak su ile pansumanını canım acıyarak izliyordum. Canım acıyordu ama sesimi çıkarmıyordum. Kaldı ki en büyük bela henüz durumdan habersizdi...

Yarım saate kalmadan eve geldi o da. Annem kapıyı açtı. "Ne oldu gözlerin niye dolu senin kadın?" diye sesi geldi. Annem kopacak fırtınayı hissediyordu "Bir şey yok." Dedi. Peder Bey sakince "Anlarız şimdi." Deyip içeri girdi.

Korkuyordum, ama bu kez gerçekten çok korkuyordum. Peder Bey'in gazabından korkuyordum. Üzerine sinmiş sigara kokusu odaya yayıldıkça artan bir korku. Ecele faydası olmayan korku.

-Ne lan senin bu halin?
-Bir şey yok.
-Ulan nasıl yok ağzınla burnun yer değiştirmiş!
-Mahallenin çocuklarıyla kavga ettim.
-Lan onlar senin arkadaşın değil mi?
-Marketin bulunduğu mahallenin.
-Ne oldu da kavga ettin?
-Yolda yürürken sataştılar bende altta kalmadım onlarda dövdüler.
-Aferin sana hayvan oğlu hayvan. Lan sen adam olmayacak mısın? Şerefsiz köpek! Elin bebesi ne diye durup dururken gelip seni dövsün kesin bir halt yedin onlarda seni dövdü! Ne yaptın lan küfür mü ettin?
-Ben bir şey yapmadım! Diye bağırdım. Daha doğrusu bağırıyordum, Peder Bey'in tokadı cümlemi bitirmeme engel oldu. Sonra bir tokat daha, bir tane daha... Kapanan yaralarım tekrar açılana kadar vurdu hatta yeni yaralar açtı. Bir ara annem ve ablam engel olmaya çalıştı ama ne fayda. Zaten ikisinin de gücü yok kenara ittirdi ikisini de. Battaniyeyi mümkün oldukça üzerime çektim ama bir çırpıda aldı. Bende elimle kafamı koruyacak şekilde cenin pozisyonu aldım kendimi ama durmadı. Ta ki ablamın çığlığını duyana kadar:

-Anne! Annem kanıyor.
-İyiyim ben kızım. Bırak çocuğu bırak!
Peder Bey çığlıkla irkilip durdu, anneme baktık. Annemin kaşı kanıyordu. İtiş kakış sırasında başını koltuğun önündeki dörtlü sehpaların en küçüğüne çarpmıştı. Anneme koştum.
-İyi misin anne?
-İyiyim ben oğlum. Dedi, ağlıyordu. Eminin benim mahallede ki dayaktan sonraki ağlamamın nedeniyle aynıydı ağlama nedeni. İçim parçalanıyordu. Hiç bir yaram acımıyordu ama göğsüm çok acıyordu. Deli gibi ağlayasım geldi ama ağlamadım, bağırasım geldi ama bağırmadım. Annem ağladığımı görürse daha çok üzülür, ağlar diye. Kaşlarımı o kadar çatmıştım ki artık kaslarım kasılıyordu, açamıyordum kaşlarımı.

Peder Bey ise bağırıp küfretmeye devam ediyordu. Ne dediğini hiç duymuyordum ama büyük ihtimalle hâlâ aynı şeylerdi. Üzerimden kaynar sular boşalıyordu. Bütün kaslarım gerilmiş, bütün duygularım birbirine girmişti. Şeytan bir yandan melek bir yandan fısıldıyordu. Koş mutfağa al bıçağı sok şu adama ne olursa olsun diyordu şeytan. Ben meleği duyamıyordum o kargaşada. Peder Bey bağıra çağıra evden çıktı. Annem ve ablam ağlıyordu. Daha fazla dayanamayıp odama geçtim. Sigara paketini gardırobun üstündeki zuladan çıkardım mutfaktan aldığım çakmak ile yakıp pencereden üfledim. Ardı ardına yakıyordum. Birkaç sigara sonra öksürmeye başladım. Soluk borusundan kocaman bir acı hissediyordum ama alışmıştım artık acıya. Canım yandıkça daha çok çektim sigarayı içime. Hayatımda hiç bu kadar çok sigara içmemiştim. Bir paket daha olsa onu da içerdim.

Yolun karşısından geçen bir kadın başını kaldırıp yukarı baktı elinde beyaz birkaç AVM poşeti vardı. Benimde ona baktığımı gördü ve önüne döndü. Elindeki poşetleri çöpe uzaktan salladı. Biri çöpün kenarına düştü. Çöpün içinden iki tane kedi fırladı. Çöpün yanına gidip poşeti konteynıra attı. Göz ucuyla tekrar bana baktı benim baktığımı gördü, başını hemen çevirdi ve yoluna gitti. İçtiğim sigara sayısını hatırlamıyorum ama elime ilk aldığımda paketin yarısından fazlası duruyordu. Kırmızı paketli sigara o zamanlar revaçta bir sigaraydı. Markette en çok satılanlardandı. Ben ucuz olduğundan onu içiyordum.