Su ve Hayat

20. Bölüm

Arkadaşlar... Biliyorum uzun zamandır bölüm yazamadım... Hepinizden çok özür dilerim. Umarım bu bölümü beğenirsiniz...

Bu bölüm sevgili arkadaşım AyeKahraman1’e geliyor… Çabuk kavuşmalarından şikayetçi ve ileride ne olacağını ona biraz çıtlatmıştım…

Herkese iyi okumalar… :)

SU

Bu hafta hiç okula gitmemiştim ve bugünde babam gelecekti. Morarmalar Necmi amcanın verdiği ilaçlar sayesinde geçmişti. Hayat’ın yanımda olmadığı her an Nermin teyze benimle ilgilenmişti, annemden bu sevgi ve ilgiyi hiç görmezken ondan görmek beni şaşırtıyordu. Hiç beklemediği biranda sarılıyordum, yanaklarını öpüyordum… O da bundan şikayet etmiyor, hemen gülümsüyordu. Anneme çocukken bile sarılmamıştım. Kendinden uzak tutmuştu hep beni. Sanki Nermin teyze benim annemdi ve ben yıllarca başka birisinin yanında büyümüştüm. Hayat, benim sürekli Nermin teyzeye sarılmamı kıskanıyordu ama annesini değil beni kıskanıyordu. Nermin teyzeyle bende bu duruma sürekli kahkahalar atıyorduk ve Semih amca’da Hayat’a hak veriyordu. Onları kızdırdıktan sonra Hayat beni yanına çekiyor ve Semih amcada hemen Nermin teyzenin yanına geliyordu. Yıllar geçmiş olmasına rağmen hala birbirlerine aynı aşkla bakmalarına imreniyordum. Ben oturup onları izlerken Hayat’ta bazen onlara baktığımı anlayıp gülümsüyordu, bazen de yanağıma ve boynuma öpücükler konduruyordu. Bir seferinde kulağıma eğilip “Biz 25 yıl sonra onlardan bile daha çok aşık olacağız, şimdiden kendini alıştırsan iyi olur” demişti. Bu çocuğun nasıl bu kadar romantik olduğunu anlamak güç değildi. Böyle bir ailede büyürse, böyle olması çok normaldi. Ama ben Hayat’ın gösterdiği gibi ona sevgimi gösteremiyordum. Özellikle ailesinin yanında utanıyordum. O da onları hiç umursamıyor, başbaşayız gibi takılıyordu. Ben ailesinin yanında Hayat’ın elini tutmaya bile çekiniyordum. Nermin teyze her defasında sorun yok deyip gülümsüyordu. Bende Hayat’ın benimle oynamasına izin veriyordum. Özellikle burnunu boynuma götürüp nefesini çekince eriyip bitiyordum.

Korna sesiyle yerimden kalktım ve hemen bahçeye koşmaya başladım. Hayat ve Semih amca babamı almaya gitmişlerdi, biz Nermin teyzeyle evdeydik. Bahçeye indiğimde arabadan daha yeni iniyorlardı. Babamı gördüğümde hemen boynuna atladım ve sarıldım. Ne kadar da özlemiştim. Babamda bana sarıldı ve çok küçükken yaptığı gibi döndürdü. Babamdan yıllardır bu sıcaklığı görmemiştim. Gözlerimin dolmasına engel olamadım ve sakalına kocaman bir öpücük kondurdum.

“Sana sürprizim var Su.” eliyle gösterdiği yere baktım ve annemi gördüm. Arabadan inmiş her zamanki soğukluğuyla bana bakıyordu. Yanına gittim hafifçe sarılıp “Hoş geldin” dedim. O da bana hafifçe sarılarak “Hoş buldum” dedi. Ne bir öpücük ne de başka bir söz, yoktu… Onu da birazcıkta olsa özlediğimi hissederdim, şimdiyse hiç özlememiş olmayı diledim. Gözlerim bu kez acıyla dolarken gözkapaklarımı birbirine bastırdı. Gözlerimi açtığımda Nermin teyze bana bakıyordu, içtenlikle gülümsedi. Sonra babam ve annemin yanına gelerek her zamanki hali olan sıcaklıkla karşıladı. Babamda Nermin teyzeye onun gibi karşılık verirken, annemde yapmacık olduğunu bildiğim soğuk bir gülümseme vardı. Zorla getirilmiş gibiydi ama zorla olmayacağını biliyordum. Annem gelmeyeceğim dediyse gelmezdi. Aileler yukarı çıkarken ben biraz daha arabanın yanında kaldım ve onlar içeri girer girmez sıcak bir kol belime dolandı. Başımı omzuna koydum ve gözlerimi kapattım.

“Seni çok seviyorum Hayat” karşıma geçti ve yüzümü ellerinin arasına aldı.

“Ne oldu güzelim, iyi misin?” Başımı evet anlamında salladım. Ne olduğunu tahmin edebiliyordu, bunu anlayabiliyordum…

“Su kayınvalidem ve kayınpederimle tanıştım, hata yapmamak, gözlerine girebilmek için ne kadar uğraşıyorum. Seni benim üzdüğümü sanacaklar, hadi gül biraz” dedi ve elleriyle yanaklarımı gerdi. Anlamaz gözlerle ona baktım ve gerçekten heyecanlı olduğunu gördüm. Bunu nasıl fark edememiştim, sabahta yerinde duramıyordu. Gülümsedim ve bende onun yüzüne dokundum.