''Bir zebaniye kendini kaptırıp, cennetten muaf olan kızın hikayesi.
Janseli'nin.''
*Kurgu ilk kez 2016 yılında yazılmaya başlanmış, daha sonrasında tekrardan yazılmaya başlanmıştır. Kurgusu şuan tekrardan d...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
(Erebos'un siyah süzmelerden oluşan halinin görseli yukarıdadır.)
Bölüm şarkısı: Elley Duhè/Middle of the night
Herkes bir şeylerin kölesidir.
Karanlıklar Lordu, Denes Estebe'nin kölesiydi.
Zaman Lordu, Yagluth'un kölesiydi.
Işık Lordu, Sedim'in kölesiydi.
Peki ben neyin kölesiydim? Atan soyunun getirdiği lanetin mi yoksa yüzyıllardır reenkarne olup tekrar tekrar ölmemin mi? Kendi kendimi ölüme sürükledim, sürüklememeyi denedim ama geldiğim nokta başarısız olduğumdu. Hayata karşı bakış açımı ne zaman değiştirsem ne zaman olumlu bir düşünce içerisinde olsam, evren ayak bileklerime zinciri geçirip tüm umutlarımı sakat bırakıyordu.
Kafamda yankılanan tek bir cümle vardı.
Çok fazla zamanın yok.
Zaman, Janseli Atan'ın hayatı için ölümün bekçisi olmaktan ileriye gidemedi.
Odada yalnızdım. Diğer Denes ortadan kaybolmuştu. Onun dediklerine inanmak istemiyordum. Ona karşı inançsız olmak istiyordum ama gerçekleri yüzüme vururken ki ciddiyeti her şeyle yüzleşmemi sağlıyordu. Erebos neredeydi, ne yapıyordu bilmiyordum. Boğazımda bir şey vardı; nefes almamı engelliyordu.
Erebos'a olanları söylesem bile Zaman Lordu'nun yanına onunla birlikte gidemezdim. İkimizin arasındaki bağ zaten evren için sorun oluyorken, zaman kırılmasının yaşanması şu anda isteyeceğim en son şeydi. Fakat nasıl gideceğimi ya da tam anlamıyla ne yapmam gerektiğini bilmiyordum.
O an aklıma cehennem ruhu geldi.
Sonuçta benim Kraliçe oluşumu onaylamış ve saymıştı. Aynı zamanda beni her daima korumakla görevli, güçlerini benimle paylaşan bir ruhtu. Onunla gidebilirdim; ondan yardım isteyebilirdim. Bu düşünce biraz olsun içimi rahatlatmıştı ancak uzun sürmeyecekti.
Erebos'a ne söylemem gerekiyordu?
Cehennem ruhu ile bir yere gidiyorum diyemezdim. O da gelmek isteyecekti ve nereye gittiğimizi söylemezsem kesinlikle bizi rahat bırakmazdı. Bana karşı korumacı tavrı ve her an beni düşünmesi içimi inanılmaz yaralıyordu. Hayatımın çoğu anını onu hak edecek ne yaptığımı düşünmekle geçiyordu.
