''Bir zebaniye kendini kaptırıp, cennetten muaf olan kızın hikayesi.
Janseli'nin.''
*Kurgu ilk kez 2016 yılında yazılmaya başlanmış, daha sonrasında tekrardan yazılmaya başlanmıştır. Kurgusu şuan tekrardan d...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bölüm Şarkısı: Dua Lipa/Want to
Bir çıkış yolu aradığında aslında hiçbir şeye sahip olmadığını fark ediyordun.
Aradığım şey bir çıkış yoluydu ve kendi hayatımın içinde ölene kadar mahsur kalmıştım.
Ayağımda postallarla yürürken düşündüğüm şey buydu. Montumun fermuarını sonuna kadar indirdiğimde ayazın iyice içime işlemesini istedim. Bedenime çarpan soğuğun bırakacağı yaranın farkındaydım ama şu anda umurumda değildi. Göz altlarım dün geceden ötürü biraz ağrıyordu ve çökmüş haldeydi. Lisenin son yıllarını başladığım ana göre daha kötü halde bitireceğimi tahmin etmezdim. Edemezdim çünkü hala hayata karşı umudum vardı. Bir şeylerin düzeleceğine, hayatımın normale döneceğine karşı bir inancım vardı. Fakat gerçek şuydu ki bana musallat olmuş bir şeytanın avuçları içerisindeydim.
Onun her gece yanıma gelişini, beni sabaha kadar beklemesini aşamıyordum. Kokusu burnuma dolduğu an kalbim korkuyla çarpıyordu.
İçimdeki Janseli'nin dudakları yukarı kıvrıldığında kendime söylediğim yalana inanmamıştı.
''Korkudan mı yoksa heyecandan mı?'' demişti beni yaralamak istercesine. Adımlarım kesildiğinde montumun iki yakası da rüzgarın etkisiyle birer kanat gibi arkaya doğru gerildi. ''Küçükken onu gördüğünde delicesine ağlardın. Kabuslar görür, uyuyamazdın...'' Derin bir nefes aldığında içimde var olan Janseli orada olmaya devam ettikçe düşmana ihtiyaç duymadığımı anladım. ''Şimdi ise o olmadan uyuyamıyorsun. Herkesi kandırabilirsin ama kendini kandıramazsın Janseli. Sırtını ona dönüp ağlayarak uyuduğun bir gerçek ama arkanda onun varlığını bildiğin için gözlerini güvenle kapatıyorsun. Haksız mıyım?''
Ona aldırmadan yürümeye devam ettim.
Durak çok uzak değildi. Yürüme mesafesiyle hemen hemen on dakika kadardı. Kulaklıklarım kulağımda olduğundan kendimi güvende hissediyordum. Eğer şansım varsa otobüste boş koltuk bulur, biraz kestirirdim. Dün gece olanlar aslında diğer günlere göre farklıydı. Evet, yine sabaha kadar ağlamıştım ancak şeytanın bana karşı davranışında biraz tuhaflık vardı. Her gece odama gelip beni uykumda izlerdi ama dün gece yatağımın başına kadar gelip beni ağlarken izledi. Ona sırtımı dönsem bile dikkatli bakışlarının sırtımı delip bana ulaştığını biliyordum. Ben her ağladığımda ve her iç çektiğimde siyah süzmelerinin sanki yalnız olmadığımı vurgularcasına etrafımda dönmesini unutamıyordum.
