-Ալո? -Էվ ուր ես? -տանը, ինչի էսքան ուշ զանգեցիր? Ուր ես? Ոնց ես? -հերթով...հերթով...դուրսն եմ, մեր այգում...Էվ արի խնդրում եմ... -Գալիս եմ հենց հիմա...չգնաս !!! Չհասկացա ինչպես, բայց 5րոպե անց հայտնվեցի Այգում...վազել էի, շունչս կտրվում էր...բայց ամեն ինչ մոռացա, երբ տեսա նրան...կանգնած էր մեր մշտական վայրում ու սպասում էր ինձ...վազելով գնացի ու գրկեցի.
К сожалению, это изображение не соответствует нашим правилам. Чтобы продолжить публикацию, пожалуйста, удалите изображение или загрузите другое.
-կարոտել էի.. -ես էլ... -էլ չթողնես ինձ հասկացար?երբեք! -չեմ թողնի Էվ,,,երբեք! -սիրում եմ քեզ Քամերոն... Նա կրկին չասաց, որ սիրում է, միայն ուժեղ գրկեց ինձ
К сожалению, это изображение не соответствует нашим правилам. Чтобы продолжить публикацию, пожалуйста, удалите изображение или загрузите другое.
և ես զգացի, որ երջանիկ եմ...երջանիկ եմ, որ ունեմ նման մարդ իմ կողքին, նրան,ով սիրում է ինձ,,,նրան, ում կողքին մոռանում եմ բոլոր վախերիս մասին...նրան, ում սիրում եմ... Լռությունը խախտվեց. -Էվ...ես քեզ կարևոր բան պետք ա ասեմ...,- նրա ձայնը անհանգիստ էր: -ինչ? Ասա ... -ես պետք ա գնամ քաղաքից... -իիինննչչչ?ինչի համար? Ուր? -Էվ կներես ինձ խնդրում եմ, ես այլ տարբերակ չունեմ կբացատրեմ ամեն ինչ , երբ վերադառնամ...խոսք տուր , որ կսպասես ... -կսպասեմ!,- արցունքներս խեղդում էին կոկորդս... Նա գնաց...
К сожалению, это изображение не соответствует нашим правилам. Чтобы продолжить публикацию, пожалуйста, удалите изображение или загрузите другое.
գնաց առանց ոչ մի բացատրություն տալու...անցնում էին օրերը, իսկ նրանից ոչ մի լուր չկար...ուր էր? Ում հետ? Ճաշել է? Հիվանդ հո չէ?...անհանգիստ էի ...դարձել էի մռայլ, ամբողջ օրը փակվում էի սենյակումս ու ժամերով նայում հեռախոսիս բայց ապարդյուն...հեռախոսս լռում էր... Մի օր մեր տուն եկավ Ջեսսին ու ասաց, որ այգում ինքն ու Քրիսը զբոսնելիս տեսել են Քամերոնին...ես այլևս ոչինչ չհասկացա իր ասածից, նրա անունը լսելուն պես խելագարի նման վազեցի դեպի այգի ու...
