Ժամադրությունից հետո Սեմը ինձ ուղեկցեց տուն և հեռացավ' խոստանալով կրկին հանդիպել: Տրամադրությունս բավականին բարձր էր և ես որոշեցի զանգել Ջեսսիին ու մի տեղ գնալ նրա հետ: -Ջեսսի^^ ինչպես ես? Եթե ազատ ես արի միասին ինչ-որ բանով զբաղվենք^^ -կներես Էվ"-" բայց չեմ կարա: Այսօր Հայրիկիս ծնունդն ա ու մենք ընտանիքով նշում ենք... -լավ^^ Ես որոշեցի գնալ զբոսնելու միայնակ: Նախ շրջում էի քաղաքի խանութներով և գնումներ էի կատարում ապա որոշեցի գնալ այգի: Արդեն երեկոյան ժամը յոթն էր: Ես քայլում էի այգով: Ապա կանգնեցի ու սկսեցի նայել արևի մայր մտնելու տեսարանին:
К сожалению, это изображение не соответствует нашим правилам. Чтобы продолжить публикацию, пожалуйста, удалите изображение или загрузите другое.
Այնքան գեղեցիկ էր երկինքը. Արևը իր կյանքի վերջին շողերն էր նվիրում մեզ և ժամանակավոր հրաժեշտ տալով թաքնվում ամպերի հետևում: Այգում ոչ ոք չկար: Դա մի փոքր զարմանալի էր: Մարդիկ այնքան անտարբեր են լինում հաճախ.նրանք փորձում են գտնել իրենց կյանքի համար իմաստ այն դեպքում, երբ իրենց կյանքն անցնում է իրենց առջևով,իսկ նրանք այդպես էլ չեն գիտակցեւմ, որ կյանքի իմաստը ամեն մի վայրկյանը գնահատելու մեջ է: Այնքան մանրուքներ կան, որոնք ունակ են ինձ երջանկացնելու: Արևի շողերը տեսնելը դրանցից մեկն է ինձ համար: Տեսնելով այն, ես գիտակցում եմ, որ ապրում եմ, նայելով շուրջս հասկանում եմ, որ ամեն ինչ դեռ նոր է սկսվում:Սա իմ պատմության առաջին էջերն են և ամեն մի նոր էջ իր հետ բերելու է ընտրության և պայքարելու հնարավորություն: Ես սուզվել էի մտքերիս մեջ և կարծես ձուլվելով բնության այդ հրաշք տեսարանին դարձել էի նրա մի մասնիկը: Հանկարծ ինչ-որ մեկը մոտեցավ դեպի ինձ և կանգնեց կողքիս:
К сожалению, это изображение не соответствует нашим правилам. Чтобы продолжить публикацию, пожалуйста, удалите изображение или загрузите другое.
Դա Քամերոնն էր: Ես մի փոքր զարմացա: Ինչ էր անում նա այսպիսի վայրում և այսպիսի ժամի:Ես հարցրեցի. - Ինչն է քեզ այստեղ բերել? -հանգիստ եղիր քեզ համար չեմ եկել: -Այ տես ես սա միշտ այդպիսին ես!չեմ հասկանում! -ինչը նկատի ունես? -քեզ! -այսինքն? -ես քեզ չեմ հասկանում, դու այնքան տարօրինակ ես ու փոփոխական, որ մարդիկ վախենում են քեզանից! -դու էլ ես վախենում? -դա էր մնում պակաս! Ես քեզնից վախենալու պատճառ չունեմ! -էդ ոնց? Ես ամեն պահի կարող եմ քեզ վնասել կամ նեղացնել, իսկ դու ինձնից չես վախում? -ոչ մի կաթիլ! Քամերոնը մի պահ լռեց...ապա ասաց. -ինչի? -որովհետև ես տեսել եմ քեզ! Գիտեմ ով ես դու իրականում, դու դա ապացուցել ես քո օգնությամբ, երբ ես ունեցել եմ դրա կարիքը, ու ես վստահ եմ, որ դու այնպիսին չես ինչպիսին ներկայացնում ես քեզ. Նա լռեց: Ես չհասկացա թե ինչ էր նշանակում այդ լռությունը. պարզապես հարցրի. -ինչ պատա..,- չհասցրեցի խոսքս ավարտել...
