Σχολείο Για Εγκληματίες Βιβλίο 1ο (ολοκληρωμένη)

Κεφάλαιο 15ο

Τον κοιτούσα επίμονα και προσπαθούσα να καταλάβω αν έλεγε αλήθεια, αλλα γιατί να πει ψέματα, τότε σκέφτηκα κάτι που ίσως να ηξερε

Α: να σας ρωτήσω και κάτι άλλο;

Τ: τι;

Α: ξέρετε μήπως αν η μητέρα μου είχε κάποια σχέση; πριν 15 χρόνια;

Για κάποια στιγμή σαστισε, έκανε πως σκευτοταν και δίσταζε λίγο να απαντήσει

Τ: δεν ξέρω αλλα δεν θυμάμαι κάποιον

Έκλεισα τα μάτια μου, ο μοναδικός μάρτυρας που θα μπορούσα να εχω δεν ξέρει τίποτα.

Τ: κοίτα θέλω να σε βοηθήσω μη σκας για τα χρήματα χρωστάω πολλά περισσότερα στην μητέρα σου, ότι χρειαστείς θέλω να μου το λες δε θέλω να με βλέπεις σαν ξένο

Α: δεν μπορώ να σας ζητήσω χρήματα

Τ: από δω και πέρα θα αναλάβω την κηδεμονία σου ξέρω πως μπορείς να μου τα επιστρέψεις και με το παραπάνω έχεις τεράστιες προοπτικές

Χαμογέλασα, μ'άρεσε που κάποιος νοιαζόταν για μένα εστω αν το έκανε απο υποχρέωση

Α: τι έκανες την Εμυλη αυτήν στο υπόγειο

Τ: την έστειλα στο σχολείο ψάχνουμε θύματα λογικά θα χρησιμοποιηθεί σε κάποιο μάθημα

Α: εσυ έστειλες το μήνυμα στον Ίαν

Κούνησε καταφατικά το κεφάλι

Α: δωσε λίγο το κινητό μου

Το είχε ακουμπισμένο στο κομοδίνο, το παίρνει και μου το δίνει, αρχιζω να πληκτρολογώ ενα μήνυμα

Τ: τι στέλνεις;

Α: Μήνυμα στο αφεντικό μου οτι θα πάω, θα του πω πως έπεσα από τις σκάλες και χτυπισα

Τ: Καλα, αλλά πρέπει να ξεκουραστείς

Σηκώθηκε και έσβησε το φώς για να κοιμηθώ, έκλεισα τα μάτια και με πήρε αμέσως ο ύπνος
 

Τζέισον Pov

Κατέβηκα στο καθιστικό και καθησα στον καναπέ, καθώς κοιτούσα τον χώρο γυρω το μάτι μου έπεσε σε μια βιβλιοθήκη, σηκώθηκα και πήγα προς το μέρος της, υπήρχαν διάφορα βιβλία και μικρά διακοσμητικά, ξαφνικά είδα κάποια άλμπουμ τα πήρα, άρχισα να κοιτάζω τις φωτογραφίες ήταν η Αριάννα λογικά μωρό και η Κρίστι παρέμενε το ίδιο όμορφη δεν πρέπει να ήταν πάνω από 17 χρόνων οταν την γέννησε, ήταν ακόμη στο λύκειο όταν έμεινε έγκυος. Η γυναίκα που μου χάρισε τον γιο μου τον Όντιν, δεν ξέρω γιατί χωρίσαμε τόσο άσχημα. Όταν έμαθα πως δεν ήταν αυτή που με πρόδωσε στην αστρονομία αλλά οι γονείς της έψαξα παντού να την βρώ, μάταια όμως. Αν υπήρχει έστω και μία πιθανότητα η Αριάννα να είναι κόρη μου πρέπει να το μάθω, αλλα είμαι σχεδόν σίγουρος ότι είναι. Κοίταξα κι άλλες φωτογραφίες απο τα παιδικά χρόνια της Αριαννας, φαινόταν χαρούμενη, σε μία είδα να αποκεφαλίζει ενα αρκουδάκι, γέλασα σε αυτό το θέαμα, τα γονίδια μου ήταν έντονα όλοι στην οικογένεια μας είχαμε δολοφονικές τάσεις από μικρά, ήμουν σίγουρος ότι θα γίνει μια αδίστακτη δολοφόνος.
  Η προσοχή μου αποσπάστηκε από το κουδούνι της πόρτας, έκλεισα το άλμπουμ και πήγα να ανοίξω. Ήταν ενας ξανθός νεαρός, μόλις με είδε σαστισε και γέλασε από αμηχανία.

Τ: ποιος είσαι;

Ι: ειμαι ο Ίαν εδω δεν μένει η Αριάννα;

Τ: ναι είσαι ο τύπος που έχει το μπαρ;

Ι: εστιατόριο-μπαρ. Ναι αυτός είμαι, εσείς ποιός είστε;

Τ: ο πατέρας της

Απάντησα με μεγάλη ψυχραιμία

Ι: νόμιζα πως μένει μόνη και πέρασα λίγο να την δω να την ρωτήσω μηπως χρειαστεί κάτι, μπορώ να περάσω;

Τ: περίμενε να δω αν κοιμάται

Μπαίνει μεσα στο σπίτι και κλείνω την πόρτα, ανεβαίνω πάνω να δω την Αριάννα όσο εκείνος στέκεται στο κατώφλι, η Αριάννα ήταν ξύπνια και με ρώτησε ποιος χτύπησε την πόρτα

Τ: είναι ο Ιαν θες να του πω να ανέβει;

Α: τι δουλειά έχει εδώ αυτός; Πες του να φύγει, πες ότι κοιμάμαι

Τ: Καλα

Κατεβαίνω κάτω και του λεω πως κοιματα και λέει πως θα ξαναπεράσει, ανεβαίνω πανω στο δωμάτιο της και εκείνη με κοιτάζει ανήσυχη

Τ: τι έγινε;

Α: ο Ιαν πώς ξέρει που μένω δεν του εχω πει

Τ: δεν ξερω ίσως ρώτησε αλλα είναι αρκετα μεγάλη πόλη δύσκολα θα σε έβρισκε

Α: νομίζω οτι κάτι δεν πάει καλά μαζί του

Τ: μην αγχώνεσαι λογικά δε θα είναι τίποτα, άλλωστε εγω είμαι εδώ, μόλις γίνεις καλύτερα θα φύγουμε

Κουνάει καταφατικά το κεφάλι και πέφτει να ξανακοιμηθει. Βγαίνω εξω ήσυχα για να μην την ενοχλήσω.

Τελος pov