Σχολείο Για Εγκληματίες Βιβλίο 1ο (ολοκληρωμένη)

Κεφάλαιο 33ο

Όλοι είχαν σκάσει στα γέλια εκτός από τον Καρτερ ο οποίος ήταν αρκετά ντροπιασμενος, όταν επιτέλους ηρεμισαμε ο Αντριου κοίταξε τον Κάρτερ αρκετά απογοητευμένος και θυμωμένος ταυτόχρονα

Αν: δεν ήξερα ότι άλλαξαν τόσο τραγικά τα γούστα σου

Κ: δεν συμβαίνει τίποτα με αυτήν, απλά κάναμε πολύ παρέα

Αν: να την ξεκοψεις, μόνο τα λεφτά σου θέλει να σου φάει καντο τώρα πριν είναι αργά

Του λεει με άκρως αυστηρό τόνο και αυτός το μόνο που κάνει είναι να κουνήσει καταφατικά το κεφάλι, ο Τζεισον έρχεται την αρραβωνιαστικιά του μες στην τρελή χαρά

Ο: αργήσατε που πήγατε

Τ: σε επίδειξη

Με την επίδειξη ενώνουν ενα δωμάτιο το οποίο δεν υπερβαίνει τα 10 άτομα και διαλέγουν ενα από τα θύματα που είναι δεμένα πίσω από την τζαμαρία και το σκοτώνουν ή το βιάζουν μπορεί και τα δύο, ακούγετε κάπως αποκρουστικό αλλα για άτομα σαν έμας δεν είναι, βέβαια δεν το κάνουν δημόσια γιατί υπάρχουν και άτομα που δεν το αντέχουν αυτό, δεν είναι όλοι γεννημένοι δολοφόνοι βλέπετε!

Σ: Μιράντα μου πρέπει να έρθεις και εσυ μια φορά είναι ωραία

Τον λόγο παίρνει η Σηλια η οποία απευθύνετε στην μητέρα του Κάρτερ αρκετά σαρκαστικά σαν να την υποτιμά, εκείνη παραμένει ψύχραιμη και την κοιτάζει με ενα ψεύτικο χαμόγελο

Μι: δεν νομίζω να μου αρμόζουν αυτά, δεν έχουμε όλοι τον ίδιο τρόπο διασκέδασης

Η Σηλια αρχίζει και γελάει, ταραζομαι απο το άκουσμα του γέλιου της πιάνω το χέρι του Όντιν και το σφίγγω τώρα πλέον είμαι σίγουρη αυτή ειναι! Αυτή ήταν που είχε μπει στο σπίτι μας εκείνο το βράδυ, ευτυχώς δεν με είδε γιατί είχα κρυφτεί στην ντουλάπα αλλα είδα το πρόσωπο της στον καθρέπτη, ακόμα θυμάμαι πως γελούσε πάνω από το νεκρό σώμα της μητέρας μου είναι το ίδιο γέλιο, εχω μείνει προσηλωμένη να την κοιτάζω καθώς ένοιωθα κρύο ιδρώτα να με λούζει, ο Όντιν με κοιτάζει ανήσυχος

Ο: είσαι καλα;

Νιώθω την αναπνοή μου να κλείνει, τελικά βρήκα λίγο κουράγιο για να του απαντήσω

Α: μπορούμε να βγούμε λίγο εξω;

Γνέφει καταφατικά και σηκώνετε

Ο: επιστρέφουμε δλσε λίγο

Με πιάνει από το χέρι και με οδηγεί έξω από την αίθουσα, καθόμαστε σε ένα από τα παγκάκια του κήπου, κάνει αρκετό κρύο άλλωστε Δεκέμβριος είναι. Τριβω τα χέρια μου για να ζεσταθούν και νιώθω το ανήσυχο διαπεραστικό βλέμμα του Όντιν να με χτυπάει