Σχολείο Για Εγκληματίες Βιβλίο 1ο (ολοκληρωμένη)

Κεφάλαιο 35ο

Έχουν περάσει 5 μέρες από το συμβάν με τον χορό, πλέον το σχολείο είναι σχεδόν άδειο αφού όλοι είχαν πάει διακοπές με τις οικογένειές τους, ελάχιστα πλέον ήταν τα παιδιά εδω ανάμεσα τους

εγω και ο Όντιν ευτυχώς τουλάχιστον σήμερα θα φεύγαμε, ο Μάγκρους μας ειπε πως μπορούμε να πάμε στο σπίτι μου αρκεί να να έρθει και ο Όντιν μαζι μου για ασφάλεια, αλλα φυσικά ο Όντιν είχε άλλα σχέδια και θα πηγαίναμε στο  Σέντραλ Φολς, απο κει ήταν οι γονείς μας και θέλαμε να δούμε τον τόπο μας, φυσικά ο πατέρας του δεν το ξέρει γιατί θα μας εμπόδιζε

[...]

Το πλοίο ήταν έτοιμο να φύγει και ο Όντιν δεν είχε έρθει ακόμα, ξαφνικά τον βλέπω να έρχεται τρέχοντας προς το μέρος μου

Α: τελείωνε θα φύγει δε θα περιμένουν όλοι εσένα

Ο: ειχα παει να πάρω τα εισιτήρια δε φταίω εγω

Μπαίνει μέσα τρεχοντας και αφου κλείνει η είσοδος το πλοίο αρχίζει να φεύγει, κάθομαι σε μερικές απο τις εξωτερικές θέσεις και χαζεύω την θαλασσα, σε λίγο είχε έρθει και ο Όντιν και κάθησε δίπλα μου λαχανιασμένος

Ο: επιτέλους φεύγουμε

Α: τουλάχιστον δε θα κάνουμε Χριστούγεννα εδώ

Ο: έκανα πέρισυ ήταν φουλ βαρετά και ο πατέρας μου έδωσε για δώρο ενα σετ με κουζινομεχαιρα τουλάχιστον ήταν καλά

Άρχισα να γελάω με το γέλιο δώρο αλλα απο μέσα μου πάντα θα ήθελα κάτι τέτοιο, η μητέρα συνήθως μου έκανε δώρο κάποια επιταγή για ρουχα κτλ οχι πως την χρησιμοποιούσα και ποτέ

Ο: λοιπόν σου έχω μια έκπληξη

Τον κοιτάζω παρεξενεμενη

Ο: λοιπόν έκανα μια μικρή έρευνα και ανακάλυψα πως έχεις παππού και Γιαγια

Λεει κάπως αμήχανα και εγω τον κοιταζω έκπληκτη, οι γονείς της μητέρας μου είναι ζωντανοί; απο ότι είχα καταλάβει είχαμε μαλώσει και δεν μου επέτρεπε να τους αναφέρω

Α: τι...τι εννοείς;

Ο: κοίτα η γιαγιά μου μένει ακόμα εκεί και μπόρεσα να μάθω μερικά πραγματα

Σκύβω το κεφάλι μου και κοιτάζω το πάτωμα αποφεύγοντας την οπτική μας επαφή

Α: η μητέρα μου δεν ήθελε να τους αναφέρω μάλλον θα την παράτησαν

Ο: δεν ξέρεις τι εγινε γιατί να μην τους μιλήσεις

Μου χαϊδεύει την πλάτη αλλά εγω σηκώνομαι απότομα

Α: δε θέλω να τους γνωρίσω αν αυτοί οι άνθρωποι ήθελαν να λέγονται γονείς δε θα παρατούσαν την μητερα μου, δεν ξέρεις πόσο δύσκολα τα φέρναμε πέρα, αν δεν την είχαν δολοφονήσει θα πέθαινε σίγουρα από υπερκόπωση.

Του λεω με απότομο τρόπο και πάω στο εσωτερικό του πλοίου, κάθομαι σε έναν μικρό καναπέ για να ηρεμήσω, δε το πιστεύω αυτό που έκανε δε θέλω να τους ξέρω αυτούς, η μητερα μου κάποιες φορές κυρίως όταν ειμασταν πολύ άσχημα οικονομικά έπαιρνε κάποιον τηλέφωνο και τον αποκαλούσε πατέρα αλλα πάντα της το έκλεινε, ακόμα θυμάμαι το λυπημένο πρόσωπο της, τα δάκρυα στα μάτια της, τους καταραμένους δεν τους αξίζει τίποτα, γονείς σου λένε μετά, αλλά από την άλλη ήθελα να μάθω γιατί της φέρθηκαν ετσι
  Ξάπλωσα πίσω και κοίταξα το ταβάνι καθώς μπερδεμένες σκέψεις κατεκλυαν το μυαλό μου, μέχρι που με πήρε ο ύπνος

[...]

Επιβίβαζομαστε στο τραίνο το οποίο είναι έτοιμο να αποχωρήσει, καθόμαστε στις θέσεις και απλά κοιταζόμαστε μέχρι που ο Οντιν έσπασε την αμήχανη σιωπή μεταξύ μας

Ο: είσαι θυμωμένη;

Α: οχι

Ο: Γιατί δε μου μιλάς;

Α: τι κάνω τώρα;

Γυρνάω το κεφάλι μου και κοιτάζω έξω, το τραίνο αρχίζει να κινείτε.

Ο: κοίτα αν δε θες δεν πειράζει εγω το έκανα επειδή είπες πως δεν εχεις κανέναν άλλον συγγενή

Α: δεν εχω! Αυτοί είναι απλά κάποιοι που έκαναν ένα παιδί και το παράτησαν, αλλα θέλω να τους δω

Βλέπω την έκπληξη του ζωγραφισμένη στο πρόσωπο του

Ο: πως και άλλαξες γνώμη;

Α: απλά θέλω να δω αν αξίζει να τους σκοτώσω εχω καιρο να κάνω κάτι τέτοιο και μου εχει λήψει

Αναστενάζει και πέφτει με φόρα στο κάθισμα του, έπειτα με κοιτάζει με ένα πονηρό χαμόγελο

Ο: μου θυμίζεις τον πατέρα μου!

Ενα χαμόγελο σχηματίζετε στο πρόσωπο μου και γυρνάω και τον κοιτάζω στα μάτια

Α: αυτό ακριβός θελω να πετύχω

Πλέον κοιταζόμαστε με σατανικά χαμόγελα ξέροντας πως όταν φύγουμε απο το  Σέντραλ Φολς θα έχουμε θρηνήσει αρκετά θύματα!