Σχολείο Για Εγκληματίες Βιβλίο 1ο (ολοκληρωμένη)

κεφάλαιο 34ο

Ολοι πλησιάσαμε την διευθύντρια για να ακούμε καλύτερα

Δ: ενας μαθητής έπεσε νεκρός, αυτή την στιγμή οι καθηγητές και η ασφάλεια έρευνα όλο το νησί για τυχόν άλλα θύματα ή τους ενόχους, η αποχώρηση των παιδιών θα γίνει σήμερα παρακαλώ οι γονείς να πάμε στην γραμματεία και να δηλώσουν ότι πήραν το παιδί τους, όποια θα παραμείνουν στο σχολείο να αποσυρθούν στα διαμέρισμα τους και να μην βγουν, παρακαλώ μη πανικοβάλλεστε η ασφάλεια θα είναι μαζί σας μέχρι να αποχωρησετε από το νησί, Ευχαριστώ για την κατανόηση σας!

Πάει να φύγει μα ένας καθηγητής έρχεται και της λέει κάτι στο αυτί , οι γονείς με τα παιδιά τους αρχίζουν  να αποχωρούν αλλα τους σταματά η διευθύντρια

Δ: παρακαλώ μην αποχωρητε από την αίθουσα, βρέθηκε άλλος ένας νεκρός και μάλιστα καθηγητής θα παραμείνετε σε αυτήν την αίθουσα μεχρι το ξημέρωμα, αν έχουμε κάτι νεότερο θα σας ενημερωσουμε

Ολοι πάνε και κάθονται στα τραπέζια ενώ μερικοί καλεσμένοι κυρίως άντρες αλλά υπήρχαν καο αρκετές γυναίκες πλησιάζουν την διευθύντρια και αποχωρούν μαζί της, λογικά θα πήγαιναν για να βοηθήσουν, γενικώς ολοι οι καλεσμένοι και οι μαθητές ήταν αρκετά ψύχραιμοι κατι που στο παλιό μου σχολείο δε θα ήταν μιας και που ολοι θα έκλαιγαν και θα παρακαλούσαν για την ζωή τούς και τον διευθυντή μας να κρύβεται κάτω από τα τραπέζια, γέλασα με αυτήν την σκέψη αλλα ο Όντιν φρόντισε για άλλη μία φορά να με βγάλει από τις σκέψεις μου

Ο: πάμε να καθίσουμε

Κουνάω καταφατικά το κεφάλι και τον ακολουθώ, καθόμαστε στο τραπέζι και παρατηρώ πως ο πατέρας του Κάρτερ λείπει όπως και ο Τζέισον και η Σηλια, κάθομαι δίπλα στον Κάρτερ όπως και ο Όντιν, ο Κάρτερ μου απευθύνετε με έναν στοργικό τρόπο

Κ: είσαι σίγουρα καλά;

Μου χαϊδεύει τον ώμο μου και εγω τον ταρακουναω για να τον αφήσει, απομακρύνει το χέρι του κάπως απογοητευμένος

Α: είμαι μια χαρά έχουν πεθάνει και πολύ καλύτεροι από αυτόν

Στο τραπέζι επικρατεί νεκρική σιγή, κανένας δεν έχει όρεξη να μιλήσει και έτσι παραμένουμε μέχρι το ξημέρωμα
Είναι 8 το πρωί οι περισσότεροι έχουν αποκοιμηθεί στις καρέκλες εμένα δεννμε έχει πάρει ακόμα ο ύπνος και ούτε προκειτε ολες αυτές τις ώρες έφερνα στο μυαλό μου το νεκρό σώμα του Έρικ θα με στοιχειώνει για πολύ καιρό ακόμα, ξαφνικά ακούστηκε πόρτα και μπήκε μέσα η διευθύντρια φανερά εξαντλημένη, όλοι ξύπνησαν εκτός από τα μικρά παιδιά που παρέμεναν ξαπλωμενα στα πόδια των μητέρων τους, η διευθύντρια ανέβηκε ξανά στην εξέδρα και άρχισε να μας μιλάει