Is dit mijn mekteb...(deel 1)(herschrijvend)

Deel 18 H

Pp layla:
Ze hebben me nu al een week ontvoerd. Ya Allah hoelang gaat dit nog duren? Zoals elke dag komt die ene Khalid de kamer in waar ik opgesloten zit en is hij mij aan het aanstaren. Ik ben het nu al gewend geraakt. Maar het blijft irritant. 

'Hoelang houden jullie mij nog in deze kamer?' Vroeg ik. Ik zag dat hij schrok van mijn vraag. Hij had vast niet verwacht dat ik tegen hem zou praten haha.

'Uhm je mag nu eigenlijk al uit deze kamer. Als je je gedraagt tegenover mij.' Zegt hij terwijl hij naar mij toe loopt. Ik begin bang te worden van hem. Ik zit op de rand van het bed.

'Hoe bedoel je?' Vraag ik hem onzeker. Voor ik het weet staat hij tegen mij aan en tilt hij mijn kin op.

'Ik bedoel dat als je naar mij luistert je niet meer in deze kamer hoeft te blijven! Je mag dan door het hele huis lopen van mij.' Zegt hij zacht terwijl hij met zijn andere hand mijn wang aait. Ik krijg gelijk kippenvel van deze aanraking.

Pp Khalid:
Ik zeg jullie eerlijk. Ik ben voor haar gevallen. Ik heb nachtenlang aan haar bed gezeten omdat ze nachtmerries had. Al weet ze dat zelf niet eens.

Maar ik mag geen zwakte tonen. Liefde wordt je dood. Ik sta zo als gewoonlijk tegen de muur in haar kamer haar aan te staren. Opeens vraagt ze me hoelang ze nog in deze kamer moet blijven. Ik schrik van die vraag aangezien ze me de afgelopen dagen heeft genegeerd.

Ik loop rustig naar haar toe en zeg:'uhhm je mag nu eigenlijk al uit deze kamer. Als je je gedraagt tegen over mij!' Zeg ik zachtjes.

'Hoebedoel je?' Vraagt ze onzeker met haar blik op de grond gericht. Ik sta nu precies voor haar en ik ga tegen haar aan leunen. Met de ene hand tik ik haar kin op en met de ander streel ik haar wang.

'Ik bedoel dat als je naar mij luistert je niet meer in deze kamer hoeft te blijven.je mag dan door het hele huis lopen van mij!'

Ik zie haar blik gelijk veranderen bij mijn aanrakingen en mijn woorden. Ooh god! Zeg niet dat ik echt ben gevallen op de dochter van mijn grootste vijand!  dit mag echt niet gebeuren!

Ik heb Layla's hand vast terwijl we samen naar beneden lopen. Ik zie vrienden/familie allemaal in de woonkamer lopen en trek Layla met me mee.

'Khalid jij spoort echt niet! Wat neem je haar mee naar beneden?' Vraagt mijn broer Nasser.

' ze kan wel hanig zijn denk ik. En zo kan ik mijn werk doen en tegelijk op haar letten.' Zeg ik terwijl ik ga zitten. Ik zie dat ze er maar ongemakkelijk bij staat maar ik heb schijt aan! Geen emotie tonen toch.

Perspectief imad:
Shitzooi! Ik kan er njet tegen dat ik niet weet waar Layla is. Ik maak mezelf helemaal kapot met deze stres.... ik en Damin hebben nu weer eens een van onze ruzies.

'Kanker jood beter houd jij je mond over haar voordat ik je izjen stoot geef!' Zeg Daminboos. Deze gast denkt echt dat ik bang van hem wordt.

'A zemmer. Tegen wie praat jij zo stoer?! Jij hebt je kansen bij haar verspeeld! Nu is het mijn beurt!' Roep ik boos terug.

We willen net op de vuist gaan als Samir tussen ons ik komt staan.

'Boys doe normaal! Jullie maken ruzie om mijn zusje maar we weten niet eens waar de is en Of alles nog wel goed met haar gaat!' Zegt Samir serieus. Hij heeft eigenlijk wel gelijk.

' saf Isgoed bro! Ik houd me mond tegen die woeschoem.' Zeg ik lachend.

'Nu daag je weer uit!' Roept Samir nu ook lachend terwijl hij De kamer uit liep.........

Wat wilt Khalid nou precies van Layla? Ene moment doet hij gemeen. Ander moment doe hij super lief!

Zullen de boys Layla ooit nog terug zien?
En waar zijn de ouders van layla eigenlijk.......?